ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν δύο καλοκαίρια αναζήτησα εργασία ως νηπιαγωγός στο μεγαλύτερο ιδιωτικό σχολείο της πόλης όπου κατάγομαι στην επαρχία. Άκουγα ότι είχε παράδοση δεκαετιών στην ποιοτική μάθηση και όποιος ήθελε πραγματικά να στείλει το παιδί του σε ένα καλό σχολείο, ήταν η πρώτη επιλογή. Και η πιο τσουχτερή βέβαια. Το καλοκαίρι διοργάνωναν ένα summer camp απασχόλησης των νηπίων, και κατόπιν συνάντησης μου πρότειναν να αναλάβω επί δέκα ημέρες την μία τάξη, σαν δοκιμαστικό. Ενθουσιάστηκα και ανυπομονούσα. Είχα εργαστεί ξανά σε μικρό ιδιωτικό νηπιαγωγείο παλιά και είχα τις καλύτερες αναμνήσεις από κάθε άποψη από την δουλειά και τα κορίτσια που συνεργαστήκαμε εκεί. Με το που φθάνω, βλέπω μια άλλη κοπέλα στην τάξη. Μου είπε ότι σήμερα έληγε το δοκιμαστικό της, είχε δέκα μέρες ήδη εκεί και μάζευε τα πράγματά της. Την ρώτησα τι θέματα είχε κάνει ώστε να ξέρω μην τους κάνω τα ίδια και βαρεθούν τα παιδάκια, και μου απάντησε αγέρωχα και με υφάκι ''τα έχουμε εξαντλήσει όλα, δεν ξέρω τι να σου πω'' και έφυγε. Οκ, λέω από μέσα μου, που να συνεργαζόμασταν κιόλας. Ξεκινώ που λέτε, και στύβω το μυαλό να κατεβάσει ιδέες. Έριξα μια ματιά στους φακέλους των παιδιών, έψαξα να βρω υλικά και εκεί το πρώτο σοκ. Στο πιο ακριβό ιδιωτικό της πόλης, δεν υπήρχε ούτε μολύβι. Ρωτάω την διευθύντρια (100 -παραλίγο- ετών, η πρώτη δασκάλα εκεί, και οι επόμενες οι κόρες και οι εγγονές της) και μου λέει ''α θα τα πάρεις με δικά σου έξοδα ότι χρειάζεσαι''. Παιδιά...χρειαζόμουν βασικά πράγματα αξίας μίνιμουμ 100 ευρώ, δεν μπορούσα να κάνω τίποτα δίχως αυτά. Και λέω οκ, μπορεί να σου βγει σε καλό, πάω και τα παίρνω. Φτιάχνω κατασκευές, ξεκινώ δραστηριότητες, τα παιδάκια ενθουσιασμένα, έπαιρναν μαζί τους κάθε μέρα στο σπίτι ότι φτιάχναμε. Βρίσκω το ρυθμό μου στην τάξη, έχουμε άριστη αλληλεπίδραση με τα παιδιά, όλα εντάξει. Ήμουν εκεί που έπρεπε. Και έρχεται για απευθείας παρακολούθηση μια μέρα η διευθύντρια με την μία εγγονή. Μείνανε μία ώρα μέσα στην τάξη και είχανε μονίμως μια ξινίλα στα πρόσωπά τους. Κατά τη διάρκεια των ημερων οι γονείς πιάνανε την διευθύντρια και της λέγανε να με κρατήσει γιατί άλλα παιδάκια γύριζαν πιο χαρούμενα στο σπίτι, μιλούσαν για την νέα κυρία και ήθελαν να έρχονται σχολείο κάθε μέρα κλπ. Άλλα μου έλεγαν σε θέλουμε όλο τον καιρό στην τάξη κυρία, άλλα μου έλεγαν σ αγαπώ κυρία μου, και γενικά ένιωθα ότι έδινα τον καλύτερο μου εαυτό και αυτό φαινόταν. Με στενοχωρούσε μόνο το ότι τα παιδιά το διδακτικό προσωπικό τα αντιμετώπιζε σαν μηχανές. Δεν γελούσαν μαζί τους, δεν καθόντουσαν να μιλήσουν ή να τα ακούσουν, δεν τους βάζανε μουσική, τους μιλούσαν αυστηρά, τα έβαζαν να τρώνε πρωινό σε ένα σκοτεινό μέρος σαν...αποθήκη (υποτίθεται ήταν πανάκριβα εκπαιδευτήρια και ιδιόκτητα επί δεκαετίες, άρα είχαν οικονομική άνεση για διαμόρφωση ενός δωματίου φαγητού)... Λυπόμουν τα παιδάκια και κυρίως τους γονείς που νόμιζαν ότι ενώ πλήρωναν υψηλά, εξασφάλιζαν καλή ποιότητα υπηρεσιών...ξέρεις όμως τι εξασφάλιζαν στην τελική; τα Prada σανδάλια της 23χρονης εγγονής και τις Luis Vuitton καθημερινές της τσάντες.Ξενέρωσα. Είπα στον σύντροφο μου ότι τελειώνω το δοκιμαστικό και αποκλείω εγώ η ίδια το ενδεχόμενο να εργαστώ εκεί. Με όσα άκουγε και ο ίδιος κάθε ημέρα μου είπε ότι είναι το πιο αξιοπρεπές ως επιλογή. Κι έμεινα δέκα μέρες μόνο για εκείνα τα παιδικά χαμόγελα. Κι ας τους έβγαλα δουλειά ΤΖΑΜΠΑ, και με όλα τα έξοδα δικά μου, δίχως να λάβω ευρώ πίσω. Επειδή όταν τα καλοκαιρινά εκείνα μεσημέρια στρώναμε γαλάζια σεντόνια στον ίσκιο της αυλης, τους έβαζα μουσική του Χατζιδάκη και κάναμε πως ήμασταν δελφίνια και κολυμπούσαμε σε θάλασσα...Εκείνα τα χαμόγελα ήταν που με κράτησαν, εκείνη η χαρά που τους πρόσφερα στην ψυχή. Και στην άκρη, πίσω από το παράθυρο, ένα-δυο ξινά προσωπεία αποφάσιζαν φυσικά να μην με κρατήσουν. Μόλις τελείωσε το δεκαήμερο με ευχαρίστησαν, μου είπαν ότι έχω πολλά ταλέντα και θα επικοινωνήσουν μαζί μου σε περίπτωση συνεργασίας. Ήξερα μέσα μου πως δεν υπάρχει ούτε μία περίπτωση να συμβεί αυτό, όπως και έγινε. Παραήμουν ''λαική'' για εκείνες μάλλον. Όπως επίσης παραήταν λαϊκά κάποια ανακυκλώσιμα υλικά που έφερα από το σπίτι μου για επιπλέον κατασκευές, εφοσον δεν είχα λεφτά να αγοράσω ακριβά αναλώσιμα. Προς όλους λοιπόν τους γονείς που θα γράψουν τα παιδάκια τους σύντομα στο πρώτο τους σχολείο... ψάξτε πολύ καλά σε ποια χέρια θα αφήσετε το παιδάκι σας καθημερινά. Είναι μεγάλη υπόθεση.