Αλεξία Οθωναίου
Η Αλεξία Οθωναίου είναι μία από τις πιο πολυγραφότατες κομίστριες του χώρου. Εδώ και δέκα χρόνια σχεδιάζει και δημοσιεύει κόμικς σε πλήθος εντύπων και περιοδικών, ενώ έχει εκδώσει τα άλμπουμ «Τσακισμένη Αυγή» (2012), «Bleeding Hearts» (2010), «Σύνδρομο #4» (2011) κ.ά. Αυτό τον καιρό δημοσιεύει το online comics trip «Dracula MGD (my Greek drama)» σε συνεργασία με τη Δήμητρα Αδαμοπούλου, το οποίο θα κυκλοφορήσει αυτό τον μήνα σε έντυπη μορφή άλμπουμ από τη Jemma Press.
- Πώς άρχισες να ασχολείσαι με τα κόμικς;
- Ζωγράφιζα ανέκαθεν. Λίγο μετά το τέλος του σχολείου ανακάλυψα ότι υπάρχουν και κόμικς για ενήλικες. Άρχισα, λοιπόν, να διαβάζω κόμικς και, όπως ήταν φυσικό, άρχισα να φτιάχνω κιόλας, εφόσον ήδη ζωγράφιζα.
-Τι κόμικς διάβαζες πριν ασχοληθείς επαγγελματικά;
-Ενδιαφέρθηκα για το κόμικ ως αναγνώστρια και ως δημιουργός σχεδόν ταυτόχρονα. Το πρώτο κόμικ που έπεσε στα χέρια μου ήταν το «Sandman», ενώ ως παιδί ήμουν φαν του Αστερίξ και του Γκάρφιλντ.
-Ποιους κομίστες θαυμάζεις και θεωρείς ότι έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου;
-Τους Kent Williams, Dave McKean, Bill Sienkiewicz, Jhonen vasquez, Nicola de Crecy, Teddy Kristiansen, Ben Templesmith.
- Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο all time classic αγαπημένο σου κόμικ;
-Κάποια από τα αγαπημένα μου είναι τα «Fell», «Tell me Dark», «Zombie Detective and the Revolver» και «Sandman».
-Πώς θα περιέγραφες το δικό σου στυλ σχεδίου;
-Το σχέδιο μου δεν είναι καθόλου clean. Είναι μάλλον messy και σπάνια θα δεις πλακάτα χρώματα και καθαρές γραμμές. Έχω προσπαθήσει να κρατάω το σχέδιό μου καθαρό, αλλά απλώς δεν γίνεται. Οι άλλοι αυτό συχνά το χαρακτηρίζουν εικαστικό.
-Το κόμικ είναι ένας σχετικά ανδροκρατούμενος χώρος. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
-Πολλοί δημιουργοί έγιναν δημιουργοί κόμικς χάρη στην παιδική τους αγάπη τους για το υπερηρωικό κόμικ. Τα κοριτσάκια δεν ενδιαφερόντουσαν τόσο για μυώδεις άντρες με στολές που ρίχνουν ξύλο και πολεμάνε τους κακούς. Παλιότερα, τα περισσότερα κόμικς ήταν φτιαγμένα από άντρες για άντρες. Αυτό έχει αρχίσει πλέον να αλλάζει.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε μια κοπέλα που σκέφτεται να ασχοληθεί τώρα με το κόμικ;
-Την ίδια συμβουλή που θα έδινα και σε ένα αγόρι: «σχεδίαζε πολύ, παρακολούθησε τέχνη, συνεργάσου και μάθε από άλλους, διηγήσου ενδιαφέρουσες ιστορίες και, γενικώς, go for it!».
- Κόμικς στην Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση του ελληνικού κοινού με τα κόμικς;
-Ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού θεωρεί, ενδεχομένως, ακόμα το κόμικ παιδικό ανάγνωσμα. Σίγουρα δεν θεωρείται υψηλή τέχνη, όπως η ζωγραφική και η γλυπτική, ούτε κάτι που θα έπρεπε να βρίσκεται σε μουσείο. Καλύτερα, ίσως. Κι αυτό γιατί το κόμικ είναι ένα λαϊκό μέσο που απευθύνεται σε πολλούς και όχι στους λίγους και προνομιούχους. Ο στόχος είναι να μπορεί να φτάσει στα χέρια όλων με μικρό κόστος.
Βάλια Καπάδαη
Γεννήθηκε το 1980 στην Αθήνα. Τα πρωινά εργάζεται στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, ενώ τα βράδια μεταλλάσσεται σε «κομιξομηχανή». Μέχρι στιγμής, έχουν εκδοθεί τρία κόμικ άλμπουμ της στα ελληνικά και άλλα τόσα στο εξωτερικό. Από το 2008 συμμετέχει σε διάφορες ανθολογίες κόμικς ελληνικών και ξένων εκδόσεων, ενώ έχει πραγματοποιήσει και μερικές αυτό-εκδόσεις. Τα επόμενα σχέδιά της περιλαμβάνουν τουλάχιστον τέσσερα ακόμη graphic novels για λογαριασμό των βρετανικών εκδόσεων Markosia.
-Πώς άρχισες να ασχολείσαι με το κόμικ;
-Το πρώτο μου ολοκληρωμένο κόμικ νομίζω πως το έκανα σε ηλικία δέκα χρονών. Είχα μάλλον από νωρίς το... μικρόβιο.
-Τι κόμικς διάβαζες πριν ασχοληθείς επαγγελματικά;
-Ως παιδί διάβαζα τα κλασικά: Μίκυ Μάους, Κόμιξ, Βαβούρα, Μαφάλντα.. Ό,τι έπεφτε στα χέρια μου και ό,τι μπορούσα να αγοράσω με το χαρτζιλίκι μου. Στα 18 μου πήγα για πρώτη φορά σε κομιξάδικο και ανακάλυψα έναν υπέροχο καινούργιο κόσμο.
- Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο all time classic αγαπημένο σου κόμικ;
- Μερικά από τα αγαπημένα μου (για πολύ προσωπικού λόγους κυρίως) είναι το «Strangers in Paradise» του TerryMoore, το «Kabuki» του David Mack, το «Demo» των Brian Wood/Becky Cloonan και το «Domu» του Katsuhiro Otomo.
-Πώς θα περιέγραφες το δικό σου στυλ σχεδίου;
-Προσωπικά, ακόμα το ψάχνω. Οι περισσότεροι κάνουν λόγο για ένα αρκετά σκοτεινά ονειρικό στυλ, με στοιχεία παιδικότητας.
-Πώς γεννιέται η ιδέα για ένα νέο κόμικ;
-Τα πάντα μπορούν να πυροδοτήσουν τη φαντασία σου. Η μουσική, τα ταξίδια, οι ανθρώπινες σχέσεις, η καθημερινότητά. Συνήθως, στην αρχή πρόκειται για ανάκατες εικόνες τις οποίες προσπαθώ στη συνέχεια να τακτοποιήσω.
-Και πόσο διάστημα χρειάζεται ώστε η ιδέα να γίνει μια ολοκληρωμένη ιστορία;
-Δεν είναι στάνταρ. Μπορεί να μου βγει αμέσως (σπάνια), μπορεί να δουλεύω μια ιστορία πολύ καιρό και μπορεί να την παρατήσω και τελείως. Συνήθως προτιμώ να συνεργάζομαι με συγγραφείς που ξέρουν καλά τι κάνουν.
-Το κόμικ είναι ένας σχετικά ανδροκρατούμενος χώρος. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
-Ακόμα και στο εξωτερικό η πλειονότητα των ανθρώπων που σχεδιάζουν κόμικς είναι άντρες. Ίσως να είναι κατάλοιπο παλαιότερων στερεοτύπων, ίσως οι άντρες έχουν μεγαλύτερη πειθαρχία ή περισσότερο χρόνο. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα προλάβαινα να ασχολούμαι με τα κόμικς, αν έπρεπε να δουλεύω και να μεγαλώνω παιδιά συγχρόνως. Δυσκολία, πάντως, δεν έχω συναντήσει ποτέ έως τώρα. Αντιθέτως, μπορώ να πω ότι ακριβώς επειδή είμαι γυναίκα μού έχουν δοθεί κάποιες παραπάνω ευκαιρίες συμμετοχής σε ανθολογίες («BayouArcana» από Markosia και «Womanthology» από IDW). Προσωπικά, δεν θεωρώ ότι υπάρχει λόγος διακρίσεων. Αν σου αρέσει η δουλειά κάποιου, γιατί να σε νοιάζει το φύλο του;
-Τι συμβουλή θα έδινες σε μια κοπέλα που σκέφτεται να ασχοληθεί τώρα με το κόμικ;
-Πάρε μολύβι, χαρτί και ΞΕΚΙΝΑ!
-Κόμικς στην Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση του ελληνικού κοινού με τα κόμικς;
-Ήμαστε ακόμα πολύ πίσω σ' αυτό το θέμα. Δυστυχώς, οι περισσότεροι που γνωρίζω έχουν να διαβάσουν κόμικς από παιδιά και από αυτούς η πλειονότητα θεωρεί ότι είναι μόνο για παιδιά ή είναι απλώς χαζο-ιστορίες – ειδικά άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας. Έχει τύχει να μου πει γνωστός εκδότης να σταματήσω, επιτέλους, να «κάνω καραγκιοζάκια», προτείνοντάς μου να ασχοληθώ με μία «σοβαρή τέχνη, εφόσον είχα ταλέντο». Τα τελευταία χρόνια νιώθω –και θέλω να ελπίζω– πως είναι λιγάκι καλύτερα τα πράγματα, αλλά έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μας.
www.facebook.com/valium.k?fref=ts
Αγγελική Σαλαμαλίκη
Η Αγγελική Σαλαμαλίκη (aka DrSlug) είναι η δημιουργός του αγγλόφωνου νουάρ web comic «Monsieur Charlatan» που εκτυλίσσεται στο Παρίσι του 1931 και έχει ήδη ένα φανατικό κοινό. Σπούδασε animation στην Αγγλία και το φιλμ της Lovein Disguise έχει προβληθεί σε διεθνή φεστιβάλ. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σκιτσογράφος ενός εκδοτικού οίκου και κάθε εβδομάδα ανανεώνει το «Monsieur Charlatan».
-Πώς άρχισες να ασχολείσαι με το κόμικ;
- Ζωγράφιζα από μικρή, αλλά η μεγάλη μου αγάπη ήταν ανέκαθεν το animation. Από το δημοτικό μού άρεσε να φτιάχνω ιστοριούλες σε μορφή κόμικς, οι οποίες με τον καιρό μεγάλωναν και γίνονταν όλο και πιο περίπλοκες!
-Τι κόμικς διάβαζες πριν ασχοληθείς επαγγελματικά;
-Ως πιτσιρίκι αγαπούσα τον «Άρτσι» και τον «Τεν-Τεν» (κοκκινομάλληδες γαρ). Μετά γοητεύτηκα από τη δυναμική των κλασικών αμερικανικών κόμικς, όπως ο «Spiderman», οι «Fantastic Four» κ.λπ.
- Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο all time classic αγαπημένο σου κόμικ;
-Είναι εντελώς άκυρη η απάντηση, αλλά θυμάμαι να διαβάζω το graphic novel «Το χρονικό της βίας» των John Wagner και Vince Locke και να παθαίνω έρωτα! Τέτοιο έρωτα, που προσπάθησα μετά να φτιάξω κόμικς με ραπιδογράφους – δεν θέλω να το συζητήσω.
-Πώς θα περιέγραφες το δικό σου στυλ σχεδίου;
- Για στυλ δεν ξέρω, αλλά έχω μανία με τις μύτες. Γενικά, δεν θέλω οι χαρακτήρες μου να είναι «όμορφοι». Δείτε μερικά σχέδια μου και θα καταλάβετε τι εννοώ!
-Πώς γεννιέται η ιδέα για ένα νέο κόμικ;
-Πολύ απλά, νομίζω. Σκέφτομαι τι θα ήθελα εγώ, ως αναγνώστης, να παρακολουθήσω και το ξεκινάω από εκεί. Σίγουρα υπάρχουν και ερεθίσματα από την πραγματική ζωή, ίσως και κάποιες βιωματικές καταστάσεις που εμπλουτίζουν την ιστορία και τους χαρακτήρες.
-Και πόσο διάστημα χρειάζεται ώστε η ιδέα να γίνει μια ολοκληρωμένη ιστορία;
-Το πρώτο ολοκληρωμένο κόμικ μου είναι ο «Monsieur». Ενδεικτικά θα σου πω ότι η ιστορία ξεκίνησε ως ιδέα το 2007, την έπιασα ξανά το 2011 και τώρα, το 2014, βρίσκεται ακόμα στη διαδικασία παραγωγής.
-Το κόμικ είναι ένας σχετικά ανδροκρατούμενος χώρος. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
-Υπάρχουν κοπέλες που φτιάχνουν κόμικς! Κάντε μια βόλτα στο Comicdom και θα δείτε πολλές (και πολύ καλές). Ίσως στατιστικά να είναι λιγότερες, αλλά δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν. Προσωπικά, δεν έχω βιώσει κάποια διάκριση στον χώρο ως κοπέλα. Τουλάχιστον, όχι φανερά..
-Τι συμβουλή θα έδινες σε μια κοπέλα που σκέφτεται να ασχοληθεί τώρα με το κόμικ;
-Ό,τι συμβουλή θα έδινα και σε ένα αγόρι: να το κάνει!
Εμπρός, να γίνουμε πολλοί!
-Κόμικς στην Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση του ελληνικού κοινού με τα κόμικς;
-Ίσως μέχρι πριν από μερικά χρόνια να ίσχυε η πεποίθηση ότι πρόκειται για κάτι... «παιδιάστικο» και σίγουρα στις μεγαλύτερες ηλικίες μπορεί να ισχύει ακόμα ως έναν βαθμό. Εγώ, πάντως, βλέπω πλέον ανθρώπους όλων των ηλικιών που θεωρούν το κόμικ μια πιο προσεγγίσιμη μορφή τέχνης. Πολλοί κομίστες σήμερα είναι celebrities! Δεν είναι και μικρό πράγμα.
http://monsieur-charlatan.com/
Δήμητρα Αδαμοπούλου
Είναι 32 ετών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο κέντρο της Αθήνας, το οποίο και λατρεύει. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τη Γεωπονική Αθηνών σπούδασε σκίτσο, κόμικς και animation, ενώ τώρα είναι τελειόφοιτη της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Έχει εικονογραφήσει τρία παιδικά παραμύθια και συνεργάζεται με εκδοτικούς οίκους και περιοδικά. Έχει συμμετάσχει με αυτο-εκδόσεις στα φεστιβάλ της «Βαβέλ» και της Comicdom, ενώ αυτό τον καιρό δημιουργεί καθημερινά το onlinecomicstrip «DraculaMGD (myGreekdrama)» σε συνεργασία με την Αλεξία Οθωναίου.
-Πώς άρχισες να ασχολείσαι με το κόμικ;
- Ζωγράφιζα από μικρή και σε όλες τις επιφάνειες. Επιπλέον, διάβαζα μετά μανίας Ντόναλντ Ντακ από τεσσάρων ετών. Ήταν τα πρώτα μου αναγνωστικά, πριν καν πάω σχολείο, γιατί η μάνα μου είχε μια μέθοδο, μαθαίνοντας με να διαβάζω από τριών χρονών. Διάβαζα κάθε τεύχος 500 φορές! Μεγαλώνοντας ήρθα σε επαφή με τα γαλλικά κόμικς και το graphicnovel.
-Ποιους κομίστες θαυμάζεις και θεωρείς ότι έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου;
- Θεωρώ υπέρτατο διαγαλαξιακό θεό τον Moebius. Μετά, λατρεύω τους Dave McKean και Ken Williams.
- Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο all time classic αγαπημένο σου κόμικ;
-Αγαπημένο κόμικ είναι το «Sandman» του NeilGaiman. Ήταν η πρώτη μου επαφή με το είδος του graphicnovel και είναι μια ιστορία που με σημάδεψε.
-Πώς θα περιέγραφες το δικό σου στυλ σχεδίου;
-Έχω πολλά διαφορετικά στυλ, σαν να έχω πολλαπλή προσωπικότητα. Αυτό που μένει πάντα ίδιο, όμως, είναι οι λεπτές γραμμές και η ρέουσα ατμόσφαιρα, το να έχει δηλαδή «κίνηση» το σχέδιο.
-Πώς γεννιέται η ιδέα για ένα νέο κόμικ;
-Η ιδέα έρχεται όπως όλες οι ιδέες, με τρόπο αγενέστατο και χωρίς καμιά προειδοποίηση, συνήθως όταν κάνω άσχετα πράγματα, όταν κάνω μπάνιο ή λίγο πριν αποκοιμηθώ. Έπειτα, στη μετατροπή μιας ιδέας σε ολοκληρωμένη ιστορία μπορεί να χρειαστεί μια μέρα για κάθε σελίδα, μπορεί όμως και πέντε.
-Το κόμικ είναι ένας σχετικά ανδροκρατούμενος χώρος. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
-Είναι ανδροκρατούμενος χώρος γιατί συνήθως τα αγόρια διαβάζουν υπερηρωικά κόμικς στην εφηβεία τους. Είναι gateway comics! Δεν έχουμε περισσότερες κοπέλες να ασχολούνται γιατί είναι ένας χώρος μικρός στην Ελλάδα, και από τις λίγες που διαβάζουν ακόμα πιο λίγες σχεδιάζουν. Απλά μαθηματικά, δηλαδή. Δεν τις διώχνει κάποιος. Προσωπικά, δεν έχω συναντήσει ως τώρα κάποια δυσκολία μεγαλύτερη από τη συνηθισμένη τού να είσαι γυναίκα σε μια ήδη οπισθοδρομική, πατριαρχική και συντηρητική χώρα σαν την Ελλάδα. Ό,τι συναντάς αλλού, συναντάς κι εδώ.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε μια κοπέλα που σκέφτεται να ασχοληθεί τώρα με το κόμικ;
- Θα της έλεγα «YOU GO GIRL!» και να μη φοβάται τίποτα. Επίσης, όπως λέει και ο Τομ Ρόμπινς, «αν στάζει και κολλάει, φά' το πάνω απ' τον νεροχύτη».
-Κόμικς στην Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση του ελληνικού κοινού με τα κόμικς;
-Είναι αλήθεια ότι δεν διαβάζουμε πολλά κόμικς. Δεν είμαστε Γαλλία, Ιαπωνία ή Αμερική. Τα λέμε ακόμα «μικυ μάου» και τα υποτιμούμε. Βέβαια, η σκηνή δείχνει κάποια σημάδια ανάκαμψης τα τελευταία χρόνια, και χαίρομαι πολύ γι' αυτό. Γενικά, σε παγκόσμιο επίπεδο, χάρη στις ταινίες και το gaming –που αντλούν συχνά τα θέματά τους από κόμικς– έχει γίνει μια επανεκτίμηση του μέσου. Έγινε το Game of Thrones και απενοχοποιήθηκε το fantasy, λόγου χάρη. Η διάσημη πλέον Ζωή της Αντέλ είναι κι αυτή από κόμικ. Το κόμικ έχει πολλά να δώσει ως μέσο. Είναι κοντά στο σινεμά και το μυθιστόρημα. Είναι τέχνη και όπως όλες οι μορφές τέχνης μπορεί να είναι παιδικό ή διασκεδαστικό, αλλά μπορεί και να αγγίζει πολύ σοβαρά και δύσκολα θέματα, εκφράζοντας παράλληλα τις εικαστικές αναζητήσεις του δημιουργού.
Ευγενία Κουμάκη
Η Ευγενία είναι 23 ετών και σπουδάζει οδοντιατρική. Συγχρόνως, παρακολουθεί μαθήματα σχεδίου κερδίζοντας υποτροφία μέσω διαγωνισμού κόμικς του εντύπου «9» της «Ελευθεροτυπίας». Έχει συμμετάσχει στην αμερικανική ανθολογία «Womanthology», καθώς και σε διάφορες εκδόσεις στο πλαίσιο του Comicdom.
-Πώς άρχισες να ασχολείσαι με το κόμικ;
-Ξεκίνησα να ασχολούμαι εντατικά το 2009, συμμετέχοντας κυρίως σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ. Γνώρισα κόσμο και άλλους καλλιτέχνες που ήταν πρόθυμοι να μου δώσουν συμβουλές αλλά και ευκαιρίες.
-Ποιους κομίστες θαυμάζεις και θεωρείς ότι έχουν επηρεάσει τη δουλειά σου;
-Έχω σίγουρα επηρεαστεί πολύ από τον Hayao Miyazaki, του οποίου οι ταινίες μου έκαναν από μικρή μεγάλη εντύπωση. Μεγαλώνοντας, γνώρισα και αγάπησα τη Hiromu Arakawa, τον Moebius, τον Alessando Barbucci κ.ά. Η λίστα δεν έχει τέλος!
- Μπορείς να ξεχωρίσεις κάποιο all time classic αγαπημένο σου κόμικ;
- Δεν υπάρχει μόνο ένα αγαπημένο αλλά πολλά: «Skydoll», «Blacksad», «Nausicaa of the valley of the winds», «Blankets», «Ρersepolis». Και συνεχώς προστίθενται κι άλλα.
-Πώς θα περιέγραφες το δικό σου στυλ σχεδίου;
-Υπάρχει μεγάλη επιρροή από manga στο σχέδιο μου, αλλά πλέον κινούμαι προς μία πιο «ευρωπαϊκή» φιλοσοφία.. Δεν υπάρχουν πια τόσο έντονα «στεγανά» και κάθε καλλιτέχνης δανείζεται στοιχεία που του ταιριάζουν από διάφορες σχολές κόμικς.
-Πώς γεννιέται η ιδέα για ένα νέο κόμικ;
-Πολλές ιδέες προέρχονται από την καθημερινότητα, με μια δόση φαντασίας. Μπορεί να μου συμβεί κάτι και να αρχίσω να σκέφτομαι: «Τι θα γινόταν αν..;». Αυτό το «αν' μπορεί να οδηγήσει σε μια ιστορία sci-fi μέχρι noir, ανάλογα με τη διάθεση.
-Και πόσο διάστημα χρειάζεται ώστε η ιδέα να γίνει μια ολοκληρωμένη ιστορία;
-Εξαρτάται από το μέγεθος της ιστορίας! Τα πιο μεγαλεπήβολα σχέδια παίρνουν χρόνια για να ολοκληρωθούν, ενώ μικρές ιστορίες μπορεί να είναι έτοιμες μέσα σε μία εβδομάδα. Ο επαγγελματικός μέσος όρος για το σχέδιο είναι μια σελίδα την ημέρα, αλλά ένα σενάριο δεν έχει συγκεκριμένο χρόνο «ωρίμανσης».
-Το κόμικ είναι ένας σχετικά ανδροκρατούμενος χώρος. Γιατί πιστεύεις ότι συμβαίνει αυτό;
-Είναι αλήθεια πως ο κόσμος είναι πιο εξοικειωμένος με το έργο αντρών καλλιτεχνών στον χώρο, καθώς αποτελούν προς το παρόν την πλειονότητα στον κλάδο. Υπάρχει, όμως, μεγάλη συμμετοχή από κορίτσια στα φεστιβάλ και ως καλλιτέχνες και ως αναγνώστριες και χρόνο με τον χρόνο η συμμετοχή αυτή αυξάνεται, και σε ποσότητα και σε ποιότητα.
-Τι συμβουλή θα έδινες σε μια κοπέλα που σκέφτεται να ασχοληθεί τώρα με το κόμικ;
-Ό,τι συμβουλή θα έδινα και σε ένα αγόρι: εξάσκηση, εξάσκηση και εξάσκηση! Επίσης, θα πρότεινα να πηγαίνει στα φεστιβάλ κόμικς για να εξοικειωθεί με τον χώρο, να γνωρίσει άλλους καλλιτέχνες αλλά και να προωθήσει δική της δουλειά μέσω του θεσμού των φανζίν και των αυτό-εκδόσεων.
-Κόμικς στην Ελλάδα. Ποια είναι η σχέση του ελληνικού κοινού με τα κόμικς;
-Είναι ίσως λίγο παρεξηγημένη τέχνη, αλλά σίγουρα όχι όπως παλιότερα. Το ευρύ κοινό αρχίζει να κατανοεί πως όπως υπάρχουν διάφορα είδη ταινιών, έτσι υπάρχουν και διάφορα είδη κόμικς, γιατί ουσιαστικά αυτά είναι το μέσο και όχι η θεματολογία. Δεν γίνεται να θεωρούμε παιδικές ιστορίες όπως το «Maus», το «Watchmen» ή το «Persepolis», απλά και μόνο επειδή κυκλοφορούν σε μορφή κόμικς.
http://koumaki.daportfolio.com/
σχόλια