ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Παρατηρω ότι ξεκιναω όλες τις ιστορίες μου με το «σημερα» . Σημερα αυτό , σημερα εκείνο , σημερα νιώθω... , σημερα είμαι . Και παρατηρω ότι όσα σημερα κι αν περάσουν δεν υπάρχει εξέλιξη μόνο ένα σταματημένο «σημερα» .. πιο ακέραιο και μη αναστρέψιμο κι απ ‘ το τότε. Είμαι αδρανής και βαλτώνω εδω και δυο χρόνια από τα 18 μου και παρότι έχω περασει ΜΜΕ στο Παντειο δεν έχω πάει ποτέ . Για τους πιο μελετημένους το πρόβλημα είναι η σχολη αλλά εγώ αισθάνομαι ότι αυτό είναι το αποτέλεσμα . Νιώθω σαν να με ζώνει μια «γλυκιά» κατάθλιψη . Καπου διάβασα ότι η κατάθλιψη είναι ο θυμός χωρις τον ενθουσιασμό . Η μητερα μου με μειώνει διαρκώς με χαρακτηρισμούς για αυτή την αδράνεια . Ολα τα αλλά τα θεωρεί «προφάσεις εν αμαρτίας» (μπορεί να το έγραψα και λάθος μιας και έχω πολύ καιρό να γράψω η να διαβασω συγχωρέστε με ) . Το αγορι μου δεν ξέρει τίποτα . Η μαμα μου υποψιάζεται αλλά δεν ξέρει και με την υπογραφή μου . Της τα μασάω . Εγώ παραμένω αισιόδοξη . Είπα φέτος θα πιάσω τη σχολη απ τα κερατα και ελπίζω για το καλύτερο . Αν κι εγώ στο Εθνικό ηθελα να δωσω . Μπορω μέχρι τα 24. Η μαμα μου δεν πιστεύει όμως ότι μπορώ να κάνω κατι γενικα . Α και σημερα μ έδιωξε από το σπιτι μου πήρε και τα κλειδια . Επίσης χθες έκλεισα τα 20. Αυτά . Ήθελα καπου να τα πω χωρις να με ξέρουν γιατί τελικά είναι βαρυ φορτίο η οικειοτητα .