ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακολουθει μεγάλο κειμενο*Θα τα πάρω από την αρχή. Αρχικά είμαι 17 ετών κοπέλα και τους τελευταίους μήνες αντιμετωπίζω κάποια γεγονότα στη ζωή μου τα οποία με έχουν κάνει να χάσω τον εαυτό μου. Το θεμα ξεκινάει από πέρυσι. Πέρσι λοιπόν ξεκινώντας την Δευτέρα λυκείου,αρχισα να γνωρίζω καινούργια άτομα,αγορια και κορίτσια,να αλλάζω παρέες,να κανω νέες γνωριμίες κλπ. Ειχα μια σταθερή παρέα χρόνια που ναι μεν ενώ ήμασταν μαζί από μικρές ένιωθα πάντα ξενη,συν ότι οι υπόλοιπες ηταν αρκετά τοξικές απέναντι μου σαν άνθρωποι. Με τις καινούργιες παρέες που απέκτησα σιγά σιγά αρχισα να απομακρύνομαι και ομολογώ πως μου έκανε παρά πολυ καλό η απομάκρυνση μου από την τοξική μου παλια παρέα. Συνεχίζω. Έρχεται Δεκέμβριος και εντελώς ξαφνικά από το πουθενά γνωρίζω ένα παιδί. Μου τράβηξε το ενδιαφέρον κατευθειαν. Μετά από κάποιο καιρό (2μηνες) βγήκαμε για πρώτη φορά. Ολα καλά ολα τελεια. Όπως καταλαβαίνετε συνεχίστηκε όλο αυτό σε μια πολυ ομορφη σχέση. Γενικά εγω σαν άνθρωπος είμαι πολυ επιφυλακτική αλλα με τον συγκεκριμενο άνθρωπο ένιωσα πολλα πράγματα,μου εβγαζε μια ιδαιτερη ασφάλεια και παρά πολυ έντονα συναισθήματα. Ότι ένιωθα για εκεινον του το έλεγα χωρίς να φοβαμαι πως θα το εκμεταλευτει. Ηξερα πως ειχα δίπλα μου έναν άνθρωπο ο οποίος ενδιαφέρεται και νιώθει όσα νιώθω για εκεινον και εγω. Το έβλεπα και με πράξεις άλλωστε . Το διάστημα που ήμασταν μαζί δεν ηταν αρκετό 4μηνες ηταν αλλα ένιωσα παρά πολλα. Ειχα ξανά κάνει αλλη μια σχέση το 2017 Όποτε τα έντονα συναισθήματα που ένιωσα δεν ηταν εξαιτίας του ότι ηταν το πρώτο αγόρι που βγηκα. Τον Ιούνιο το αγόρι αυτό έφυγε σεζόν. Μετά από κάποιο διάστημα (3εβδομαδων) τελείωσε τη σχέση μας μεσα από ένα μήνυμα. Ημουν χαλια να πω την αληθεια αλλα προσπαθούσα να το παίξω καλά γιατί δεν ήθελα οι δικοί μου άνθρωποι να με βλέπουν έτσι .(αποτυχημένη προσπάθεια.) κάτι Μεσα μου μου έλεγε πως τίποτα δεν εχει τελειωσει ακόμη και πως πρέπει να προσπαθήσω. Τέλος πάντων αυτό εκανα. Προσπάθησα παρά πολυ. 1 εβδομάδα μετά εκείνος γύρισε για κάποια θέματα που ειχε. Ειχα κρατήσει κάποιες επαφές μαζί του και του ζήτησα να τον δω. Βγήκαμε τα βρήκαμε ολα τελεια. Δεν συνεχίστηκε για πολυ καθώς 2βδομαδες μετά πάλι το τελείωσε λόγο του ότι έλεγε πως δεν ένιωθε κάτι πλέον και πως δεν μπορεί να νιώσει κάτι με το ζόρι. 1 μηνα μετά αφού θα εφευγα διακοπές ζήτησε να με δει πριν φυγω. Βγήκαμε εγινε κάτι όπως πάντα και ηταν το οριστικό μας τέλος . Μου ζήτησε να Έχουμε επαφές κλπ φιλικές ναι μεν αλλα το ζήτησε. Και έτσι εγινε. Πριν 1 λοιπόν ενώ ήμασταν μια χαρά και απλως μιλάγαμε τυπικώς ,εγινε μια παρεξήγηση. Με έκανε μπλοκ και τέλος. Αυτό ηταν. Δεν έχουμε μιλήσει από τότε. Εκείνος συνεχίζει τη ζωή του και εγω δυσκολεύομαι τόσο πολυ να τον βγάλω Από μεσα μου. Ίσως φταίει το ότι δεν του έχω πει κάποια πράγματα που πρέπει να ακουσει και να ΜΑΘΕΙ και αυτό με βασανίζει περισσότερο. Επίσης βγήκαμε πρώτη φορά Φεβρουάριο,αλλα μιλάγαμε ΑΚΟ Δεκέμβριο,μετά κρατήσαμε φιλικές σχεσεις όποτε στην ουσία από τον Δεκέμβριο μέχρι πριν 1 μηνα ακριβώς εκείνος ο ανθρώπος υπήρχε στη ζωή μου καθημερινά. Όλη την χρόνια. (Τν μισή έστω) πως θα τον βγάλω ΑΚΟ μεσα μου; Πως θα το κανω αυτό όταν ένιωσα κάποια πράγματα και μου είναι τόσο δύσκολο ν σταματήσω να τα νιώθω αυτη τη στιγμή; Πως είναι δυνατόν να τον βλέπω στον δρόμο και να είμαι οκευ με το να μην μιλάμε καν (λόγο της παρεξήγησης που εγινε και μαλωσαμε άσχημα) ενώ έχω περασει κάποια πράγματα μαζί του; Συν ότι το καλοκαίρι περασα και κάποια οικογενειακά θέματα τα οποία με έκαναν κομματια κανονικά . Ο πατέρας μου σήκωνε χέρι καθημερινώς,και έτσι αναγκαστικα αλλάξαμε πόλη εγω και τα υπόλοιπα μέρη της οικογένειας μου. Έχασα τους φίλους που αναφέρω στην αρχή πως ειχα βρει,κανένας δεν είναι δίπλα μου,όλοι μου λένε είμαι εδώ αλλα κανεις δεν είναι δίπλα μου ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ,4 μήνες που έχω αλλάξει περιοχή κανεις δεν ρχει έρθει να Με δει,και δεν έχω πάει και υπερβολικα μακριά. Δεν έχω όρεξη για τίποτα πλέον,κλαιω κάθε βράδυ,δεν τρωω,δεν πινω νερό κλπ,δεν βγαίνω έξω (πως να βγω ούτε παρέες δν έχω),είμαι εξαρτημένη από έναν άνθρωπο ο οποίος δε θέλει καν να ξέρει πως είμαι,η οικογένεια μου είναι διαλυμένη. Η μητέρα μου μου ειπε πως έχω γίνει σα ζόμπι. Πολυ αδύνατη,κομμένη,κίτρινη,χλωμή! Η Αληθεια είναι πως ούτε εγω νιώθω καλά. Σκεφτηκα να απευθυνθώ σε ένα ψυχολόγο μιας και όλο αυτό που νιώθω,θεωρώ,πως πηγάζει από μεσα μουΚοιτάζομαι στον καθρέπτη και δεν με αναγνωρίζω. Κανω πράγματα που παλια με χαροποιηουσαν και τώρα δε βρίσκω κάποιο νόημα σε τίποτα από αυτά αλλα και ούτε γενικά βρίσκω κάποιο νόημα σε οτιδήποτε κανω. Θεωρώ περνάω μια φαση,αλλα μου είναι τόσο δύσκολο να περνάω κάτι τετοιο στα 17 μου,και ποσο μαλλον μονη μου.Δεν ξέρω τι να κανω. Θεωρώ πως η ιδέα του ψυχολόγου θα ηταν καλη.