ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η φίλη μου περνάει δύσκολα... Αλλά μοιάζει να είναι και σε φάση που αρνείται να νιώσει καλύτερα... Εδώ και χρονια. Αναλώνεται στη μεμψιμοιρία και την αυτοκαταστροφή, όταν συζητάμε λέμε πάντα τα ίδια, συνειδητοποιώ ότι έχω προτείνει "λύσεις" που επειδή πνίγεται σε μια κουταλιά νερό δεν είναι δεκτική να τις δει μπροστά στα μάτια της.Δεν έχω ακούσει μια φορά να είναι στη δουλειά και να μη βαριέται, να είναι με τον γκόμενο και να μη βαριέται, γενικά το "βαριέμαι" είναι αγαπημένη της περιγραφή.Τις προάλλες λοιπόν ενώ την "κανάκευα" για πολλοστή φορά, εκεί που νόμιζα ότι αυτή τη φορά το κατάλαβε πως θέλει λίγη θέληση για να αλλάξει ο,τι την πονάει στη ζωή της...άρχισε να αναφέρεται με αρνητικές λέξεις στο πόσο απαίσια περνάει στη δουλειά και στη σχέση της... Ότι η ζωή της είναι "μαύρη σαν καλιακούδα" (γιατί υποτίθεται κάνουμε και χιουμοράκι) και ότι δεν ξέρει πώς να απαλλαγεί από τη δυστυχία της αυτή. Και ξέρετε, η κατάστασή της δεν είναι χειρότερη από τη δική μου που έχω κατάθλιψη, ζω με γονείς και δεν έχωβρει ακόμα δουλειά. Προσπαθώ όμως λίγο λίγο, εκτιμάω όσα έχω, και θα ξεφύγω.Αυτή τη φορά όμως της μίλησα λίγο παραπάνω... Γιατί δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους που σπαταλάνε τη ζωή τους έτσι... Είπα ότι ξέρεις, όχι, η ζωή ΔΕΝ είναι απαίσια, ΔΕΝ την αδικεί, ΔΕΝ είναι εκεί που είναι με το ζόρι. Απλά εγκλωβίζει τον εαυτό της ενώ είναι ακόμα νέα, επειδή φοβάται τις συνέπειες. Προτιμάει να σκάσει παρά να ελευθερωθεί και να ρισκάρει ξανά. Λεφτά έχει στην άκρη, αν αναρωτιέστε μήπωςπιέζεται... Η ευθύνη των πράξεών της είναι που δεν αντέχει. Ζούμε για να είμαστε ευτυχισμένοι... Αυτό είναι το νόημα. Όχι το πόσα βγάζουμε και τι φαίνεται προς τα έξω. Δεν έχει νόημα αν δεν χαιρόμαστε με αυτά που έχουμε!*Δεν ξέρω καν αν αυτό είναι το κατάλληλο μέρος να γράψω για αυτή την κατάσταση. Οι περισσότερες εξομολογήσεις που διαβάζω είναι από ανθρώπους σε στάση παραίτησης που δε βλέπουν στον ήλιο μοίρα, κι ίσως δεν καταλάβουν την καλή μου πρόθεση.*