ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εφτασα σε ενα σημείο που δεν αναγνωριζα τον εαυτό μου.Εγινα ανταλλακτικο για να περνανε την ωρα τους.Και επεισα τον εαυτο μου πως δεν ειχα προβλημα με αυτο.Ως που ξυπνησα, οχι ισως με τον καλυτερο τροπο.Και εκοψα μια για παντα αυτο που με εκανε να νιωθω, λιγη, ασημαντη και μικρη.Και ποναω, γιατι ηθελα τα πραγματα να ειχαν παει αλλιως.Εγω να ελεγα πως δεν μου φτανει και αυτος να δεχοταν εστω να το προσπαθισουμε αλλιως.Ομως μου ειπε δεν μπορει, δεν ειναι σε φαση.Και ξερω πως αυτο το δεν ειμαι σε φαση ειναι στην πραγματικοτητα δεν ειναι σε φαση για κατι μαζι μου.Και προσπαθω να βρω τι ειναι αυτο που με ποναει περισσοτερο.Τι θα μου λειψει, αλλα ειναι ολα τοσο προσφατα και συγκεχυμενα, που δεν μπορω να δω καθαρα.Δεν μπορω να πω στον εαυτο μου καν "καλα εκανες".Ολα μου φαινονται τοσο ματαια.Εχω πιασει τον εαυτο μου τοσες φορες να μου λεει δεν επρεπε να το κανεις αυτο, επρεπε να αρκεστεις στα λιγα.Τουλαχιστον τοτε ειχες και μια καλη μερα στις 7.Ποσο ομως δανεικο χρονο θα ειχα?Και μετα σκεφτομαι την πλευρα του..γιατι οι ανθρωποι μπαινουμε σε διαδικασια να κανουμε κατι με αλλους ανθρωπους που δεν γουσταρουμε αρκετα?Αν ηταν ξεκαθαρος με τον εαυτο του θα ηξερε πως ολο αυτο δεν ειναι μια φαση απλα δεν με θελει αρκετα.Ετσι δεν θα διαιωνιζε και αυτος μια μετρια κατασταση που αντικειμενικα δεν εβγαζε πουθενα.Δεν τον κατηγορω, δεν με νοιαζει να κατηγορισω κανεναν.Αυτο που νιωθω θελω να ξορκισω και δεν βρισκω τον τροπο.