ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

και γω.... νομίζω φέτος άρχισα να απογαλακτίζομαι από τους δικούς μου (έχω βέβαια δρόμο) και το βίωσα σαν ένα μικρό θάνατο. είναι ζόρικο και σε καταλαβαίνω.νομίζω κάποιοι άνθρωποι φτάνουν να χάνουν τους δικούς τους και ακόμα να μην έχουν απογαλακτιστεί. και φυσικά δεν είναι αποκλειστικά δική τους η ευθύνη, αλλά τώρα ανοίγω άλλο θέμα.και για να καταλήξω, λογικό να φοβάσαι. αν όμως η σκέψη του θανάτου έχει γίνει εμμονή γνώμη μου είναι να τη συζητήσεις με έναν ψυχολόγο :-)

Είναι στην ανθρώπινη φύση μας, να φοβόμαστε το θάνατο. Τώρα, ο φόβος θανάτου των αγαπημένων σε καθημερινή βάση είναι λίγο υπερβολικός ..Να γεμίσεις τη ζωή σου με χαρούμενες στιγμές με αυτούς που αγαπάς και όταν έρθει η κακιά ώρα ,να μην τους ξεχάσεις. Δεν θυμάμαι ποιος έλεγε ότι <Νεκροί είναι μόνο εκείνοι όσοι δεν ζούν στη μνήμη μας> αλλά βρίσκω αυτά τα λόγια πολύ παρηγορητικά και όμορφα.

Ολοι το φοβόμαστε αυτο νομιζω. Πιανεις το τηλεφωνο κ πλεον δε μπορεις να βρεις το αγαπημένο σου προσωπο στην αλλη ακρη της γραμμής. Γτ απλα δεν υπαρχει. Ειναι ενα μικρο ξερίζωμα καρδιάς.

Το βρίσκω τρομερά εγωιστικό το να στεναχωριέται κάποιος για τον θάνατο κάποιου. Που στην ουσία δεν στεναχωριέται για αυτόν που έφυγε, στεναχωριέται που δεν θα τον έχει ξανά ο ίδιος κοντά του. Ακομη και στον θάνατο κυριαρχεί ο εγωισμός. Φοβάσαι πως θα είσαι ΕΣΥ μετά τον θάνατο κάποιου.Επίσης ο θάνατος=η απόλυτη αλήθεια, δεν καταλαβαίνω τι φοβάστε.

εχω χάσει πατερα .................. σε νιώθω ......................

Να κάνεις κάθε μέρα να αξίζει τον κόπο.Δεν υπαρχει άλλος τρόπος. Να μοιράζεστε χαρές κι όταν έρθει η ώρα που θα "φύγουν", θα λες "περάσαμε όμορφα" και θα χαμογελάς.