ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ένα συνηθισμένο βράδυ, μπροστά από το λάπτοπ με χίλια βιβλία ανοιγμένα μπροστά μου κι εμένα να παλεύω για να βγάλω λίγη ύλη. Τα ακουστικά στα αυτιά μου-ανεκαθεν συγκεντρώνομουν με τη μουσική- κι ακούω ένα ένα τα αγαπημένα μας τραγούδια, τα τραγούδια.Και ξαφνικά το στυλό παγώνει πάνω στο τετράδιο, σταματάει σε κάποιο τυχαίο, αδιάφορο γράμμα στη μέση ενός θαμιστικού ρήματος. Προσπαθώ να το κουνήσω μα αδυνατώ, προσπαθώ να ξεκολλήσω το βλέμμα μου που έχει κολλήσει πάνω στη φωτεινή οθόνη του υπολογιστή αλλά ματαια. Πάλι αυτή η παράλυση εξαιτίας σου. Η Μποφίλιου στα αυτιά μου συνεχίζει ατάραχη να λέει και να ξαναλεει με πάθος πως μεγάλωνε για κάποιον και εκεί είναι που συνειδητοποιω και παραδέχομαι εκ νέου πως κι εγώ μεγάλωνα για εσένα. Είμαι ευγνώμων που όταν σε γνωρίσα είχα μεγαλώσει αρκετά ώστε να νιώσω αυτά που ένιωσα για εσένα, ώστε κι εσύ ο ίδιος να μην με δεις σαν παιδί, αλλά σαν σχεδόν γυναίκα. Το λέγαμε και μαζί αυτό πολλές φορές άλλωστε. "Όταν ήμουν 20 ήσουν 5. Αν σε γνώριζα τότε ίσως να σε έπαιρνα αγκαλιά και να σε ρωτούσα τρυφερά: πώς σε λένε; Όπως ρωτούν ένα παιδάκι. Τώρα όμως σε αγκαλιάζω με άλλον τρόπο. Έγινες πια γυναίκα." Κι όντως στα 19 μου είχα γίνει πια γυναίκα και εσύ είχες μερίδιο στην ενηλικίωση μου. Μα πιο πολύ είχες ευθύνη για τη σκληρή ενηλικίωση μου που ακολούθησε. Τότε δεν το γνώριζα.Δεν θυμάμαι πόση ώρα κράτησε αυτή η παράλυση. Δεν κρατά πολύ μα είναι τρομακτική ορισμένες φορές. Δεν μπορώ να κουνήσω τα χέρια μου, τα δάχτυλα μου, να αντιδράσω. Το στυλό που είχε παγώσει πάνω στη λευκή σελίδα έκανε ένα σημάδι από μπλε μελάνι. Θα το κοιτάω αύριο και όλες τις μέρες που θα κάνω επανάληψη. Θα είναι η σιωπηλή απόδειξη πως μεγάλωνα για εσένα, μεγάλωσα με εσένα και τώρα πια ζω χωρίς εσένα.