Αναρωτιέμαι..

Καλησπέρα στη lifo παρέα!Θα ήθελα τη γνώμη σας σε ένα θέμα.. Έμαθα πρόσφατα ότι μια γνωστή κοπέλα που είχαν παλιότερα πολλές σχέσεις οι οικογένειες μας παντρεύτηκε. Πολύ συμπαθητικό κι άξιο άτομο, μου είχε συμπαράσταθει στην απώλεια του γονιου μου και μου είχε πει να μη χαθούμε πάρα το ότι αντιμετώπιζε θέμα με την υγεία της και ζει σε άλλη πόλη. Της έστειλα 2 φορές μήνυμα και σε γιορτές και να δω τι κάνει και δε πήρα ποτέ απάντηση. Μετά την απώλεια, μας επισκέφθηκαν και δε μας ξαναπήραν τηλέφωνο ξανά.. Χαθήκαμε κοινώς.. Ο κ το κατανοώ, τι να γίνει, αλλάζουν οι ζωές των ανθρώπων, ήταν και λόγια του αέρα. . Τώρα ωστόσο ακούω το εξής απ τους δικούς μου ανθρωπους:''πρέπει να την πάρω τηλέφωνο να της ευχηθώ" για να μη φανεί ότι ζήλεψα!! Πόσο κομπλεξικό, ψεύτικη ανωτερότητα;;; Μακάρι να είναι καλά η κοπέλα και να ευτυχή σει,της αξίζει, αλλά δε μ ενδιαφέρει να την πάρω τηλέφωνο στα καλά καθούμενα και μάλιστα απ τη στιγμή που δεν έχουμε καν τυπική επικοινωνία.. Εκνευριστηκα Εσείς τι λέτε; Είναι θέμα εγωισμού ή αξιοπρέπειας;

Ladybug?

6.12.2019 | 06:38

Θα συμφωνησω. Είναι να το θες και να σου βγει :)

| Μόνιμος σύνδεσμος

αγέρας

6.12.2019 | 02:02

Το Δέντρο των φίλων | Χόρχε Λουίς ΜπόρχεςΤο Δέντρο των φίλων | Χόρχε Λουίς ΜπόρχεςΥπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας...που μας κάνουν ευτυχισμένους...απ΄την απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας...Κάποιους τους έχουμε σε ολη τη διαδρομή στο πλάι μας...βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε...ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων μας...Ίσως κάθε φύλλο ενός δέντρου χαρακτηρίζει τους φίλους μας...Επιπλέον...η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους...αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας...Πολλούς από αυτούς...τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές… φίλους Καρδιακούς...Είναι ειλικρινείς...είναι αληθινοί...Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά...ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους!!Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι...αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές...ή για λίγες μέρες ή ώρες...Αυτοί συνήθως στολίζουνε το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα...για όσο καιρό είμαστε κοντά τους...Μιλώντας για κοντά...δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους...εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών...και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα...μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου...Περνάει ο καιρός… το καλοκαίρι φεύγει...πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας...μερικά γεννιούνται σ’ ένα άλλο καλοκαίρι...και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές...Κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό...Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς...Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά...αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δε μας άφησαν τίποτα...Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας...και η πιο προφανής απόδειξη...πως δύο ψυχές δε συναντήθηκαν Π ο τ έ τυχαία!!Jorge Luis Borges —via thessalonikiartsandculture.gr

| Μόνιμος σύνδεσμος