ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
22.12.2019 | 16:33

...

Παίζει να είναι τα χειρότερα Χριστούγεννα, τα προσεχή...Είμαι 26, και δυστυχώς ισχύει αυτό που λένε 'κάθε πέρσι και καλύτερα'... Οι δικοί μου θα φύγουν. Φίλους δεν έχω (εκτός απο έναν που μένει μακριά και πλέον έχει φτιάξει τη ζωή του μια χαρά). Κοπέλα δεν έχω.Κλεισμένος στους 4 τοίχους του δωματίου μου θα τα περάσω.Και έξω που να πάω μόνος; Θα περιφέρομαι δεξιά κι αριστερά δίχως λόγο;Και ποιος θα νοιαστεί για κάποιον ολομόναχο; Κανείς.Και φυσικά βλέποντας κόσμο να περνάει καλά, να διασκεδάζει το μόνο που θα καταφέρω είναι να νιώσω ακόμα πιο άσχημα...Οπότε μέσα απλά περιμένοντας να περάσουν αυτές οι μέρες..Όχι οτι με περιμένει κάτι μετά...Τα ίδια και τα ίδια...Κοινωνική ζωή μηδέν...Ειλικρινά, καιρό τώρα απλά υπάρχω...Δε ζω. Δεν είναι οτι δε θέλω. Δε μπορώ.Κάνω κάποια μαθήματα, μιλάω με κόσμο, αλλά ως εκεί.Όλοι έχουν τις ζωές τους και δεν ασχολούνται περαιτέρω. Από δουλειά αραιά και που.Και πάντα επιστρέφοντας σπίτι κλείνομαι.Γιατί δεν έχω κανέναν και πουθενά να πάω.Και είναι άσημο αυτό.Γιατί έχω να δώσω πράγματα αλλά δεν έχω άτομα για να τα δώσω....Ειλικρινά αναρωτιέμαι τι νόημα έχει όλο αυτό;Να προχωράω ξέροντας οτι και αύριο τα ίδια σκατά θα είναι η ζωή μου.. Ή και χειρότερα.Πάντως όχι καλύτερα...Έχασα πολλά χρόνια έτσι και δυστυχώς δεν έζησα όπως θα ήθελα..Στερούμαι πάρα πάρα πολλές εμπειρίες ζωής. (Δεν έχω κάνει σχέση ποτέ. Εχω να βγω με παρέα χρόνια.Δεν έχω πάει διακοπές με φίλους κλπ κλπ)Και αυτο με σκοτώνει καθημερινά..Ξέρω οτι σας τα εμπλεξα λιγάκι..Συγγνώμη, απλά είμαι φορτισμένος αρκετά... Και ήθελα να τα βγαλω απο μέσα μου κάπως... Οχ οτι αυτο θα αλλάξει τα πράγματα καθόλου αλλά τέλοσπαντων...
11
 
 
 
 
σχόλια
Προς caravan ,''θα συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του πάει χάλια επειδή σκέπτεται λάθος κι επειδή "δεν έχει και τόσα να δώσει τελικά". Πηγή: www.lifo.grΕπειδή καταλαβαίνω και νιώθω τη ψυχολογία του εξομολογουμένου, έχω να σχολιάσω λίγο αυτή τη πρότασή σου. Η ζωή ενός ανθρώπου όταν δεν πηγαίνει καλά και πηγαίνει χάλια όπως λες, δεν είναι επειδή σκέπτεται μόνο λάθος. Βασικά οι αρνητικές σκέψεις φέρνουν κατάθλιψη, απόγνωση και το αναφέρω διότι έχω περάσει πολλές φορές από αυτό το στάδιο και γνωρίζω το πόνο και τη φθορά. Το θέμα είναι αν κάποιος παλεύει να βγει στο ξέφωτο, να βρει ένα δρόμο, να προσπαθεί εν ολίγοις και να μην βρίσκει διαφυγή και εκπλήρωση των επιθυμιών του. Δεν αναφέρομαι σε υλικά πλούτη, αλλά σε όλα αυτά που όλοι και όλες έχουμε ανάγκη, δηλαδή τον έρωτα, την αγκαλιά, τη φιλία κτλ. Όταν κάποιος νιώθει ότι η ψυχή του πάσχει γιατί δεν καλύπτεται ούτε πλέον από χόμπι και άσκοπους περιπάτους. Από την άλλη πλευρά εξομολογούμενε, γιατί δεν φεύγεις μαζί με τους γονείς σου να ξεσκάσεις; Εγώ και τι δεν θα έδινα να καθόταν ξανά ο μπαμπάς μου στη πολυθρόνα του... :"(
Δεν σκόπευα να μπω πάλι, αλλά μου δίνεις την ευκαιρία να αναλύσω το σκεπτικό μου, επειδή αφορά μεγάλη μερίδα αναγνωστών. Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι όσοι δεν είμαστε μόνοι επί του παρόντος (κανείς δεν ξέρει πώς τα φέρνει η ζωή, χτύπα ξύλο, κάθε μέρα τόσα ακούμε) δεν γνωρίζουμε από πόνο και φθορά; Ενδεχομένως κάποιοι από μας γνωρίζουμε όχι απλώς από πόνο και φθορά, αλλά τα έχουμε φάει με το κουτάλι! Επειδή δεν κλαιγόμαστε δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες αρκετοί μόνοι δεν συνειδητοποιούν καν ότι υφίστανται, επειδή το θέμα της μοναξιάς τους έχει γιγαντωθεί στο κεφάλι τους. Πίστεψέ με, υπάρχουν πολύ χειρότερα πράγματα, και που είναι αδύνατον να λυθούν, και που δεν μπορεί να τα συναγωνιστεί η μοναξιά. Δεν θα κάτσω να τα απαριθμήσω τώρα, με κάποια φαντασία θα μπορούσε κάποιος να αναλογιστεί μερικά εξ αυτών (και πάλι θα άφηνε αρκετά φρικιαστικά απ'έξω...). Τούτων λεχθέντων, και το θέμα των ανθρώπινων σχέσεων, " έρωτας, η αγκαλιά, η φιλία" δεν ήρθαν -σε όσους εξ ημών υφίστανται- μαγικά. "Πληρώσαμε" γι'αυτά και μάλιστα πολύ ακριβά. Οι έρωτες κι οι φιλίες δεν συμβαίνουν επειδή γίνεται μια ονειρική συγκυρία και ξαφνικά βλέπεις κάποιον και κοπανάς το κούτελο με την παλάμη σου και λες "βρε για κοίτα εδώ ήταν όλη μου τη ζωή και με περίμενε". Πέραν της τύχης (στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή), που αναγνωρίζω ότι είναι ένας παράγοντας ανάμεσα σε πολλούς, ασφαλώς, υπάρχουν πολλοί αλλοι παράγοντες οι οποίοι είναι στο χέρι του καθενός να τους επεξεργαστεί και να τους διαχειριστεί. Διαβάζουμε καθημερινά εξομολογήσεις από ανθρώπους που μοιάζουν -από το λίγο που μας γράφουν- συναισθηματικά ανάπηροι, δεν έχουν βασικές επικοινωνιακές δεξιότητες παιδιού δημοτικού, για να μην πω νηπιαγωγείου. Δεν είναι δυνατόν να είναι όλοι αυτοί αυτιστικοί, γονεϊκά κακοποιημένοι, με ψυχικά νοσήματα, ώστε να τους δικαιολογήσω με την έννοια του ακαταλόγιστου. Ακόμα και αυτιστικοί, γονεϊκά κακοποιημένοι και με ψυχικά νοσήματα κατορθώνουν να συνάπτουν ανθρώπινους δεσμούς και πολύ γερούς δεσμούς μερικές φορές. Σίγουρα υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμα κοινωνικής δεξιότητας, ικανότητας η οποία έχει τα τελευταία χρόνια εξαφανιστεί. Θα μου πεις πριν ήταν ειδυλλιακά; Όχι, δεν ήταν. Πάντοτε ήθελαν κόπο κι εργασία οι ανθρώπινες σχέσεις, δεν γινόταν επειδή υπήρχε το μαγικό κούμπωμα μόνον. Καλό κι αυτό, αναγκαίο στον ερωτικό τομέα ειδικά, αλλά υπάρχει και το μετά. Πρέπει να ζυμωθεί κάποιος με κάποιον άλλον για να επέλθει ένας δυνατός δεσμός που δεν θα ταρακουνιέται σαν σημαία στο πρώτο αεράκι όταν θα γίνει κρούση από κάποιον άγνωστο, όταν θα αντιμιλήσει κάποιος στον άλλον, όταν η φίλη δεν θα μας ανακοινώσει σ'εμάς πρώτες τον επικείμενο σύντροφό τους κλπ κλπ. Τι θέλω να πω, μια δουλεμένη σχέση δεν κλονίζεται από τέτοια πταίσματα. Δεν μπαίνει καν στο μυαλό του πραγματικά "σχετιζόμενου" (είτε ερωτικά, είτε φιλικά) να αμφισβητήσει τον άλλον κατ'αυτόν τον τρόπο. Το σημερινό σχετίζεσθαι (τουλάχιστον αυτό που δημοσιοποιείται στην παρούσα και σε ανάλογες στήλες, καθώς δεν είναι και το μόνο σχετίζεσθαι, υπάρχει και το υγιές το οποίο δεν μαθαίνουμε) είναι τελείως επιφανειακό, βασιζόμενο σε μια τελείως επιδερμική προσέγγιση που προσομοιάζει με παρέα παρά με φιλία, με σύναψη εμπορικής συμφωνίας, παρά με έρωτα. Όλοι ψάχνουν όλους, και τελικά κανένας δεν βρίσκει κανέναν. Δεν σας δημιουργεί εντύπωση; Κι αν βρούν τα σπάνε με την πρώτη αναποδιά, επειδή "τους πρόδωσαν", "οι άνθρωποι είναι σκάρτοι", "πρέπει από παντού να φυλάγεσαι" κλπ που λέγονται αφειδώς κατά καιρούς. Όχι, ούτε οι άνθρωποι είναι όλοι σκάρτοι ξαφνικά, ούτε προδοσίες τέτοιου βεληνεκούς συμβαίνουν καθημερινά, ούτε χρειάζεται να μην εμπιστεύεσαι κανέναν. Είναι συνταγή δυστυχίας, όλο αυτό!Δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί κάποιος ψυχικά όταν δεν είναι διατεθειμένος να μπει σε καταστάσεις που απαιτούν αυξημένο βαθμό δυσκολίας. Θα μείνει στα "βολεματικά" και θα κλαίγεται κατόπιν ότι δεν τον παίζουν τα άλλα παιδάκια. Ξέρω γυναίκα άνω των 60 που έμεινε παρθένα για πάντα επειδή ο ένας της ξίνιζε, ο άλλος της μύριζε, έμενε με τους γονείς και το τι θα της υποδείξουν εκείνοι. Μετά κλαιγόταν που έμεινε μόνη και απασχολούσε ατέρμονες ώρες τη μάνα μου στα τηλέφωνα να της βρει άντρα. Κι όλους πάλι τους απέρριπτε. Μόνη επειδή δεν έκανε την εφηβική της επανάσταση ποτέ. Ποιός της φταίει; Διαβάζουμε ένα σωρό κωλύμματα τα οποία δεν κατανοώ γιατί δεν είναι στο χέρι των εξομολογούμενων να τα αλλάξουν (εδώ κολλάει ο λάθος τρόπος σκέψης που έλεγα). "Δεν έχω κοινωνικό κύκλο". Ε τότε αναζήτησε! Οι υπόλοιποι πώς απέκτησαν, τον πήραν σε προσφορά στο Βασιλόπουλο, ή κληρονομιά από τους γονείς τους;"Δεν μπορώ να πάω για χόμπυ γιατί δεν έχω ενδιαφέροντα."Τότε fake it till you make it, μπορεί στο τέλος να σε συναρπάσει και κάτι καινούργιο, πού ξέρεις!"Δεν μπορώ να πάω σε δραστηριότητες γιατί δεν έχω λεφτά"Υπάρχουν δωρεάν. Η γνωριμία με έναν άνθρωπο δεν χρειάζεται οικονομική επένδυση. Επένδυση ενδιαφέροντος κι ακούσματος χρειάζεται. Να μην μιλάμε μόνο εμείς, αλλά να ακούμε τον άλλον τι θέλει να πει."Δεν μπορώ επειδή ζω σε χωριό κι είναι μικρός ο κύκλος".Τότε μήπως να μετακόμιζες ή μήπως να χρησιμοποιούσες εφαρμογές μέσω διαδικτύου; (Δηλαδή στα παλιά τα χρόνια όσοι ήσαν σε χωριά τι έπρεπε να πουν...)"Δεν μπορώ επειδή δεν θέλω να χρησιμοποιώ δίκτυο, είναι για τους απελπισμένους."Εμ τότε κλείνεις μια πόρτα, επομένως πρέπει ν'ανοίξεις ένα άλλο παράθυρο, δεν γίνεται αλλιώς."Δεν μπορώ επειδή είμαι ντροπαλός/η ή εσωστρεφής".Και τι πρέπει να γίνει δηλαδή, να μυρίσει τα νύχια του ο απέναντι; Έστω κι έτσι μπορεί κάποιος να υπερβεί την ντροπαλοσύνη του και χωρίς ντε και καλά ν'αλλάξει χαρακτήρα να γίνει πιο κοινωνικά διαθέσιμος. Να μην βρίσκει τοίχο ο άλλος, γιατί μάντεψε, κανένας δεν θα κάνει δεύτερη προσπάθεια μέχρι να ξυπνήσει ο ντροπαλός. Ένα βασικό μάθημα ζωής είναι ότι οι ευκαιρίες έρχονται μόνον μια φορά και πρέπει να τις αρπάζουμε. (Το ξέρω, κι εμένα δεκαετίες μου πήρε να το μάθω, αλλά το έμαθα). Γενικώς στα περισσότερα των επιχειρημάτων υπάρχει ικανός αντίλογος. Δεν τα γράφω σε σένα, αλλά για όλους, χρησιμοποιώ β'ενικό για λόγους ευκολίας. Οι περισσότεροι είναι μόνοι επειδή αφήνουν ορισμένες συγκυρίες να τους καταβάλλουν. Εξαιρούνται αυτοί που είναι συγκυριακά μόνοι ενώ δεν ήταν πάντοτε έτσι (χωρισμένοι, ξενιτεμένοι). Η κλάψα πάντως δεν πάει κανέναν πουθενά. Κι είναι και τρομερά απωθητική. Είναι σπατάλη ενέργειας. Ας είναι αυτή η ευχή για το νέο έτος, όχι άλλη σπατάλη ενέργειας. Αξιοποίηση της ενέργειας στοχευμένα. ΥΓ. Συλληπητήρια για τον πατέρα σου, έστω ετεροχρονισμένα. Ξέρω ακριβώς πώς νιώθεις. :)
Ο καθένας έχει διαφορετικά βιώματα, δυσκολίες, απορίες και καταστάσεις. Μπορεί να συμβαίνουν απίθανα πράματα στη ζωή του που δεν πηγαίνει ο ανθρώπινος νους. Πολύ απλά αυτοί που έχουν βρει συνοδοιπόρο και σύντροφο στη ζωή περνούν τις δύσκολες καταστάσεις γνωρίζοντας πως έχουν έναν ώμο να γείρουν, ένα φιλί να γευτούν, μια αγκαλιά να ζεσταθούν. Ο πόνος και η φθορά που αναφέρεις αρχικά είναι σε όλους μας, αλλά έχει μεγάλη διαφορά το να πορεύεσαι μόνος και από το να είσαι δεσμευμένος και εννοώ με μια ουσιαστική και όχι επιφανειακή σχέση.
Φίλτατε, αν ο άλλος δε ζήσει αυτό που περιγράφεις, κατά βάση θα σου πει ανέξοδες παρόλες. Το θέμα δεν είναι να έχεις μία οιαδήποτε παρέα, αλλά μία παρέα που να σε γεμίσει, να ταιριάζει και με την ηλικία σου και με τις εν γένει ανάγκες σου. Σε νιώθω, εύχομαι διά μαγείας κάτι να αλλάξει και να περάσεις όπως πραγματικά επιθυμείς.
Ακόμα και τώρα,τελευταία στιγμή,μπορείς να βρεις οικονομικές προσφορές να κάνεις ένα ταξίδι.Βρες ένα hostel,να γνωρίσεις και συνομήλικους με εσένα,κάνε μερικές ημέρες διακοπές έστω και μόνος σου.Να δεις ότι θα είναι καλύτερα.Δε χρειάζεται να πας π.χ στο Παρίσι ή στο Λονδίνο που είναι πανάκριβα.Η Ευρώπη έχει όμορφες πόλεις να δεις με λίγα λεφτά.Μερικές φορές επιδιώκουμε να είμαστε μόνοι...
Επειδή "έχεις τόσα πράγματα να δώσεις", θα σου προτείνω κάτι. Βρες ένα γηροκομείο ή ορφανοτροφείο στην περιοχή σου, κάνε τους ένα τηλέφωνο πριν, και πήγαινε να τους κάνεις λίγο παρέα μέρες που είναι. Αν τους πας και ένα κιλό μελομακάρονα θα χαρούν ακόμη περισσότερο. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα. Ο χρόνος που θα αφιερώσεις να πεις δυο κουβέντες με ανθρώπους μόνους θα απαλύνει την δική σου μοναξιά.
Αυτά που του αναφέρεις είναι μεν σωστά αλλά δεν είναι κατάλληλα προς τη προσωπική του ανακούφιση. Εδώ αναφέρει την έλλειψη πολλών πραγμάτων στη πραγματική του ζωή. Δεν έχει φίλους, σχέση και γενικά δεν χαίρεται τα νιάτα του. Κάποιοι στα νιάτα τους δεν έχουν γεμάτη ζωή χωρίς να είναι επιλογή τους. Πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να πει σε κάποιον να κάνεις κάποια προσφορά σε κάποιον άστεγο, σε κάποιο ίδρυμα και ας δώσει ένα κουτί μελομακάρονα και κουραμπιέδες. Αυτό όμως θα του αλλάξει τη ζωή; Θα είναι πραγματικά ευτυχισμένος; Χρειάζεται μια φιλική συντροφιά, μια ερωτική αγκαλιά. Αλήθεια, το κλείσιμο στους τέσσερις τοίχους καταντά δυσβάσταχτο όταν τίποτα δεν αλλάζει στη ζωή ενός ανθρώπου με όνειρα και προσδοκίες. Ποιος θα τον ελευθερώσει από το κελί της μοναξιάς του; Ο καθένας εκ του ασφαλούς θα κάνει το σωστό κήρυκα όταν έχει σύντροφο, έστω δυο καλούς φίλους και μια αξιόλογη εργασία. Και όχι δεν πιστεύω πως θα του απαλύνει τη δική του μοναξιά. Ένα παυσίπονο θα του είναι, μια καλή πράξη και επιστροφή ξανά στη μίζερη πραγματικότητα.
Οπωσδήποτε δεν του λύνει το γενικότερο πρόβλημα, δεν απαντώ σε αυτό. Αυτό χρειάζεται να πάρει τελείως διαφορετικά ολη του την ζωή. Υπάρχουν λόγοι που του λέιπουν όλα αυτά και θα συνεχίσουν να του λείπουν αν δεν κάνει ριζικές τομές.Σε αυτό που απάντησα είναι στο "κλεισμένος σε 4 τοίχους μόνος". Με το να κάνει κάτι για κάποιον άλλον, μία μέρα, να την περάσει με ανθρώπους που είναι όντως μόνοι (ας πάει και σε ένα συσσίτιο αστέγων, κι αυτό καλό) θα συνειδητοποιήσει ότι η ζωή του πάει χάλια επειδή σκέπτεται λάθος κι επειδή "δεν έχει και τόσα να δώσει τελικά".
Τα χειρότερα Χριστούγεννα δεν είναι αυτά που περιγράφεις. Οι χειρότερες μέρες γενικά δεν είναι οι μέρες μοναξιάς. Κάποτε κι εγώ το πίστευα σαν εσένα. Μην τρέμεις τη μοναξιά. Την αρρώστια να τρέμεις. Άκου που σου λέω. Κάποιες φορές η ζωή μας στέλνει γερά σοκ και εκεί ξυπνάμε. Ελπίζω να μη σου συμβεί κάτι αναπάντεχο για να καταλάβεις πως έχεις όλη τη δύναμη μέσα σου, πως σκας για μικροπράγματα. Είσαι υπέροχος όπως είσαι φίλε. Μην τα παρατάς. Και μην τα ρίχνεις όλα πάνω σου.
Φίλε κι εγώ πολλές φορές νιώθω το ίδιο και το τελευταίο διάστημα, εκτός του ότι νιώθω μόνος σκέφτομαι κι αλλά πολλά, θα σου πρότεινα να αρχίσεις κάποιο χόμπι που σου αρέσει και γενικά να προσπαθείς να στέλνεις και να κανονίζεις έστω έναν καφέ με αυτά τα άτομα που συναναστρέφεσαι

ΕΙΔΗΣΕΙΣ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

Scroll to top icon