ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η μορφή γυμναστικής που με χαλαρώνει και καθαρίζει το μυαλό μου είναι το περπάτημα. Λογω ενος προβληματος υγειας δεν μπορω να κανω αλλωστε και τιποτα αλλο. Πέρσυ τέτοια περίοδο γνώρισα μια κοπέλα στη σχολή που επίσης της αρέσει το περπάτημα και πάμε μαζί. Αυτά που θα γράψω μπορεί να φανούν άσχημα αλλά θέλω να τα βγάλω από μέσα μου. Στην αρχή χάρηκα ιδιαίτερα που βρήκα έναν άνθρωπο να με συντροφεύει στις βόλτες μου, ειδικά στην ηλικία που βρίσκομαι καθώς ένιωθα περίεργος που είχα αυτή την ασχολία και ένιωθα έντονη μοναξιά-ντροπη.Σταδιακά κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Οπότε πάω να μιλήσω αλλάζει θέμα, συνέχεια λέει τα δικά της προβλήματα και γενικότερα οι βόλτες μας είναι πολύ στεναχώριες. Δεν θυμάμαι να την έχω δει ποτέ καλά. Ακούω όλη την ώρα χωρίς να μπορώ να ακούσω και αυτό γίνεται εδώ και 1 χρόνο.Το αποκορύφωμα ήταν αυτή τη βδομάδα των γιορτών. Είχαμε ελεύθερο χρόνο και άρχισε να με μειώνει όπου και αν πηγαίναμε. Δεν επηρεάστηκα ψυχολογικά αλλά μέσα μου έφτασα στο αμήν. Δεν υπήρχε λόγος να το κάνει, να με συγκρίνει με όποιον έβλεπε, να αργεί κάθε φορά σχεδόν ολόκληρη ώρα και να περιμένω μες στο κρύο παίζοντας το μετά θύμα ενώ δεν της το ανέφερα καν. Και το περίεργη είναι ότι δεν προτείνω εγώ να βγούμε ποτέ. Σταδιακά θα περιορίσω το ποσό βγαίνω μαζί της και αν δεν καλυτερεύσει η κατάσταση θα της πω ότι τέλος. Με στεναχωρεί που θα βρεθώ πάλι μόνος μου αλλά προτιμώ όταν βγαίνω για περπάτημα να απολαμβάνω την διαδρομή πάρα να μου μαυρίζει η ψυχή. Ρε παιδιά ζητάω πολλα; Έναν άνθρωπο να συζητάμε για τα πάντα, αλλά όχι μοντέρνα, που να σέβεται τον άλλον και να του αρέσει το περπάτημα.... Στο μυαλό μου ακούγεται τόσο απλό αλλά ειναι;