ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Περίοδος εγκυμοσύνης. Ανωριμη, εν μέσω πτυχίου, με έναν σύντροφο που ναι μεν είχα σχέση αλλά δεν είχα ζήσει καθόλου από κοντά. Πρώτα απ όλα όμως εγώ ανωριμη. Ανετοιμη ποικιλλοτροπως. Πάλεψα με την χριστιανική ηθική. Με την κοινωνική ηθική. Με την ιντερνετικη ηθική. Με κάθε είδους ηθική που αντιτασσοταν σε αυτό που το ιδιο μου το σώμα με κατευθύνε. Στην αποβολή. Το ίδιο μου το σώμα αρνούνταν την ιδέα ότι θα γίνω πρόωρα μάνα. Έγινε η επιλογή. Τη σεβάστηκαν όλοι. Οικογένεια και αυτός μαζί. Πάλεψα για καιρό με την ιδέα ότι έχω βαρύνει το παρελθόν μου με ένα αντικειμενικά βαρύ λάθος. Το λάθος της αμέλειας να προφύλαχθω όπως όφειλα. Δεν προφασιστηκα τα φεμινιστικα κεκτημενα για να δικαιολογήσω την κακή θέση στην οποία έφερα πρώτα απ όλους εμένα. Γιατί ελάτε τώρα, όποια δεν έχει υποβληθεί σε άμβλωση δεν μπορεί να ξέρει. Δεν μπορεί να μιλάει. Όμως τι πιο ασυγχώρητο να φέρω στον κόσμο ένα πλάσμα που δεν θα είχα τα κότσια να μεγαλώσω, απλά και μόνο για να μην λέει ο κόσμος. Κι εκεί που το είχα ξεπεράσει και αποδεχτεί. Εκεί που κάναμε όνειρα να χτίσουμε τα πρώτα θεμέλια της οικογένειας μας πιο ώριμα πια και πιο συνειδητοποίημενα πια ορθωθηκε μπροστά μας ξανά το λάθος αυτό. Και δικό του και δικό μου. Η απόφαση όμως δική μου. Κι οι ενοχές ολοδικες μου. Πιο δικές μου δεν γίνεται.. Και τώρα το πληρώνω εις διπλούν. Που του στέρησα τη μοναδική ευκαιρία του να γίνει πατέρας και που τη στερήθηκα κι εγώ μαζί. Μετα την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη μου λίγα χρόνια μετά στο σήμερα δηλαδή, ήρθε να μας αποτελειώσει η πιθανότητα να μείνει στειρος εκείνος. Ένα μεγάλο μαύρο σύννεφο που καλύπτει το 90%. Αν δεν είναι αυτό κακό timing τότε ποιο είναι; Ας μου απαντήσει κάποιος υπεύθυνα. Ας μου βρει κάποιος εναν παρήγορο λόγο να πάψω να κλαίω για όλα. Τι χρωστάω να το πληρώσω σε λεφτά να τελειώνω. Να τελειώνω εντελώς με τα φέσια μου. Γιατί σα να μην έφτανε αυτό, αλλά μπορεί και να τον χάσω. Οριστικά κι αμετάκλητα. Και δεν ξέρω για τι να πρωτοκλαψω. Τουλάχιστον να ζήσει. Τουλάχιστον αυτό.