ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πόσο θλιβερό να πλανταζεις στο κλάμα γιατί η ζωή σου είναι δύσκολη και να μην έχεις μια αγκαλιά συμπαράστασης εκείνη την στιγμή... Παντού βλέπω να δακρύζουν και αμέσως έρχεται η μητέρα ή οι φίλοι κ.α και δίνουν μια δυνατή αγκαλιά λέγοντας " Μην κλαις, εγώ είμαι εδώ για εσένα " Εμένα που μένω με την μητέρα μου, με αγαπάει αλλα ποτέ δεν μου έδωσε μια αγκαλιά ακόμα και αν την παρακάλεσα για αυτό... Σπανια με αγκάλιασε, χάιδεψε ή φίλησε αρκετες φορές και ποτέ όταν έκλαιγα ή το είχα αληθινά ανάγκη... Μάλιστα μου έλεγε " Κοφτο, με ενοχλείς, δεν είσαι δεκάχρονο να κλαίς" επειδή κλαίω σπαρακτικά και πάντα κάτι που θα μου ξύσει την πληγή ή θα μου θυμίσει τον πατέρα μου που δεν ενδιαφέρεται για εμένα κ.α και γίνομαι χειρότερα... Όλο αυτο την στιγμή που έχω κατακόκκινα μάτια και είναι σαν να βγαίνει η ψυχή μου και μετά δεν βλέπω καλά από το πολύ κλάμα... Εκει όταν της λέω πονάει το κεφάλι μου και βλέπω θολά ενδιαφέρεται, αλλά αγκαλιά δεν μου δίνει...Δεν αξίζει κανένας αυτο να μην έχει συμπαράσταση όταν κλαίει σπαρακτικά και να παρακαλάει να τον αγκαλιάσουν... Τουλάχιστον ο γατούλης μου όταν με δει τρέχει αμέσως με ανήσυχο ύφος και με κοιτά νιαουριζοντας αστεία , τα μεγάλα χρυσαφί μάτια του με κοιτάνε επίμονα και ανεβαίνει επάνω μου χουρχουριζοντας καις σταματώ για να μην τον στεναχωρώ... Γιατί να σου το στερούν αυτό άνθρωποι που αγαπάς ;;; Καλό βράδυ