ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

22 χρονων...μονο 22 χρονων. ποσο κρίμα να βιωνει κανεις τη μοναξια! ειναι πολυ αδικο. τα τελευταια χρόνια νιωθω χαλια μονίμως. Στα 17 μάλωσα με τις παιδικες μου φιλες...κι απο τοτε η καταστροφη. εχω 2 φιλαράκια αλλα δεν υπάρχει ουσιαστική σύνδεση...τα λέμε αλλα δεν ευχαριστιέμαι τη παρέα τους 100%. Και αυτοί το ίδιο νιωθουν...το καταλαβαινω...στη πόλη που σπουδάζω δε...περσι ειχα μια φίλη αλλα με εκανε παρεα γιατι είχα σπίτι στο κέντρο και κοιμόταν σε εμενα όταν βγαίναμε....όταν βρηκε σπίτι με ξέχασε. Φέτος βγαινω με μια κοπελα αλλα δε ταιριάζουμε ΚΑΘΟΛΟΥ. ωρες ωρες δεν την αντεχω καθολου. Δεν είναι κακο παιδι...απλα δεν ταυτιζομαστε πουθενα.....τι να πεις...απλα περιμενω σα μαλακας μπας και προκύψει κάτι καλο. Αν και δε μπορω άλλο να περιμενω...δεν ξέρω τι να κανω εχω κουραστει. Κοιμαμαι και ξυπνάω με αυτες τις σκέψεις...θέλω να ζήσω επιτελους. Και εμφανισημη είμαι...και να φερθω ξερω...και να μιλησω ξέρω...και ξεχωρίζω για την καλη μου καρδια, την καλοκαρδοσύνη μου και είμαι και καλοκαρδη......τουλάχιστον δεν εχω χάσει ακόμα το χιουμορ μου.