ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάνω αυτή την εξομολόγηση γιατί θέλω να βγάλω κάποια πράγματα από μέσα μου και δεν θέλω να τα πω σε δικούς μου ανθρώπους ούτε να τους στεναχωρήσω ούτε να τους ανησύχησω.Αρχικά θα ξεκινήσω από τα σοβαρά. Πήρα απόφαση να τελειώσω τη σχολή φέτος και σε αυτη την εξεταστική έχω δώσει ήδη 5 μαθήματα όπου τα πέρασα όλα (λογικά γιατί ένας καθηγητής και τέλεια να γράψεις σε μηδενιζει) και μου μένει άλλο 1 για πτυχίο που το δίνω σε 10 μέρες. Όλα αυτά τα έδωσα μέσα σε 1 εβδομάδα με απίστευτο άγχος, καθόλου ύπνο με αποτέλεσμα να έχει γίνει το στομάχι μου ένα χαλί μαύρο. Πονάω πολύ και όταν αγχώνομαι χειροτερεύει. Ταυτόχρονα τρέχω σε αλλά μαθήματα ιδιαίτερα και δεν έχω χάσει καμία παράδοση αλλά νιώθω κομμάτια και πάω πραγματικά μόνο από υποχρέωση.Τώρα στα διαπροσωπικα μαλώσα με μια φίλη μου που κάνουμε παρέα εδώ και 2 χρόνια γιατί δεν έδειχνε τον παραμικρό σεβασμό προς το πρόσωπό μου. Αργούσε πολύ ώρα όταν κανονίζαμε, δεν με άκουγε όταν μίλαγα, και γενικά την ξεχεσα. Χωρίς να ζητήσει συγγνώμη την επόμενη μέρα με παίρνει τηλέφωνο να μου παραπονεθεί πόσο την αδικούνε στη δουλειάσαν να μην έγινε τίποτα. Νιώθω μια νεκρά σαν να έγινε ξαφνικά μια άγνωστη, δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Εγώ όμως δεν ήμουν ποτέ έτσι και δεν ξέρω τι σκατα έχω γίνει. Τρίτον και το πιο περίεργο είναι ότι παρατήρησα κάτι που με έχει τρομάξει αρκετά και δυστυχώς όσο και αν το κοιτάω είναι αλήθεια. Η ζωή μου μοιάζει πάρα πολύ με το πώς ήταν πριν 2 χρόνια. Ασυνείδητα προσπάθησα φέτος να φτιάξω το ίδιο σκηνικό που υπήρχε πριν 2 χρόνια μπας και καταφέρω να ξαναβρώ την ευτυχία που είχα βρει τότε. Έχω καταφέρει τόσα πράγματα αλλά δεν νιώθω ευτυχισμένος, νιωθω άδειος,κενός.