ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι "παν μέτρον άριστον". Το να έχεις μέτρο/όρια είναι κάτι καλό. Σε κρατάει σε μια ισορροπία. Για παράδειγμα στο φαγητό. Εάν φας περισσότερο από το δικό σου μέτρο (όριο) θα βαρυστομαχιάσεις. Εάν δε φας αρκετά, θα πεινάσεις σύντομα και δε θα νιώσεις το αίσθημα του κορεσμού. Σε βάθος χρόνου μπορεί κανείς να φτάσει στη νευρική ανορεξία και την παχυσαρκία.Ένα άλλο παράδειγμα είναι η γυμναστική. Εάν το παρακάνεις, μπορεί να τραυματίσεις τους μυς σου, εάν πάλι είσαι ακούνητος σε ένα κρεββάτι, οι μύες σου θα ατροφήσουν. Ένα άλλο παράδειγμα είναι τα αστεία, οι πλάκες που κάνεις με ένα γνωστό σου. Πολλοί από εμάς έχουμε κάνει ένα αστείο, που κάποιος άλλος δε βρήκε αστείο και παρεξηγήθηκε. Ξεπεράσαμε το όριο του αστείου, του σαρκασμού και φτάσαμε να κάνουμε τον άλλον να προσβληθεί. Και κάπου εδώ είναι που δημιουργείται το μπέρδεμα. Βλέπεις, όλοι έχουμε όρια, απλά τα όρια του καθενός είναι διαφορετικά. Μεταβάλλονται όχι μόνο από άτομο σε άτομο αλλά και ανάλογα με την ώρα, τη μέρα, τη διάθεση, το περιβάλλον. Είναι όμως τυχαία? Είναι τα όρια κρυμένα σε μια Γκαουσιανή κατανομή? Μπορούμε να φτιάξουμε ένα νευρωνικό δίκτυο που θα προβλέπει τα όρια του καθενός, και αν ναι τι input θα έχουμε και πού θα το βρούμε? Αυτά ρωτάει ο επιστήμονας που κρύβεται μέσα μου. Ας πάμε λίγο πιο πίσω όμως, όπως είπα στην αρχή, οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν καταλάβει πως το παν είναι να έχεις μέτρο. Θεωρώ λοιπόν, πως πάνω σε μια προσπάθεια διευκρίνισης αυτών των ορίων δημιουργήθηκαν οι θρησκείες, για να διαχωρίσουν το καλό από το κακό. Στη συνέχεια με την ανάπτυξη των κοινωνιών, δημιουργήθηκαν οι νόμοι. Γενικοί κανόνες για να μπορούμε να ζούμε αρμονικά μεταξύ μας σε ένα ιδανικό κόσμο. Είναι όμως αυτό ό,τι καλύτερο μπορόυμε να κάνουμε?