26.2.2020 | 22:20
Κενό
Ερωτεύτηκα τη μορφή του, τον είδα πλάτη και μόνο από την αύρα του τον ερωτεύτηκα. Κατάφερα να τον δω επιτέλους και να με πιάνουν ταχυπαλμίες. Βρεθήκαμε μαζί στην ίδια δουλειά και θα συνεργαζόμασταν για λίγο καιρό. Όσο ήταν δίπλα μου, τον χάζευα. Τόσο όμορφος, τέτοια άνεση χωρίς να το παίζει καθόλου κάποιος. Τις επόμενες μέρες ένιωθα τόσο ωραία, ξεκαθαρίζοντας στον εαυτό μου πως είναι αδιέξοδο και ότι πρέπει να μην τον σκέφτομαι για να μη με ταλαιπωρώ. Στα διάφορα meetings, δεν μπορούσα καν να γυρίσω να τον κοιτάξω • μην καρφωθώ, μην καταλάβει κάτι. Ήξερα πως σύντομα θα τελειώσει όλη η διαδικασία (θα πήγαινε σε άλλη πόλη) οπότε προσπαθούσα να το τελειώσω οριστικά μέσα στο μυαλό μου. Σε μια από τις τελευταίες συναντήσεις δεν μπόρεσε να έρθει και στεναχωρέθηκα παρά πολύ, δε θα μπορούσα να τον αποχαιρετήσω μέσα μου. Ευτυχώς, στην τελευταία μας συνάντηση ήρθε, τον κοιτούσα όσο μου επιτρεπόταν για να θυμάμαι την εικόνα του στο μυαλό μου, να μην τον ξεχάσω αφού μάλλον δε θα τον ξαναδώ. Σκέφτηκα πως επιτέλους μπόρεσα να τον αποχαιρετήσω μέσα μου, με τον δικό μου τρόπο. Πονάω όμως που δεν έμαθε πόσο τον ερωτεύτηκα, πόσα τραγούδια του αφιέρωσα, πόσα όμορφα συναισθήματα ένιωσα και την προσμονή που είχα για να τον δω . Πονάω που δε θα καταλάβει ποτέ πως ένιωσε κάποιος για αυτόν, το πόσα πράγματα κατάλαβα από όλα αυτά που έγιναν. Είναι αδιέξοδη αγάπη/έρωτας, όπως θες πες το, για διάφορους λόγους που φυσικά δεν μπορώ να αναφέρω. Φυσικά ο ίδιος είχε απέναντι μου φυσιολογική συμπεριφορά όπως και στους υπόλοιπους συναδέλφους, ίσα ίσα με κάποιους ήρθε και πιο κοντά...
0