ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι ένα κορίτσι 33 ετών που πρίν απο περίπου έναν χρόνο , (21-3-2019) μετά από μια έντονη κόπωση και αφού πρόσεξα πως το σώμα μου είχε γεμίσει μελανιές, πήγα έκανα εξετάσεις αίματος και βρέθηκα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για 28 μέρες. Απ την αρχή οι γιατροί μου είπαν πως δεν έχω λευχαιμία αλλά για όσο ήμουν μέσα, έψαχναν να βρουν τι αυτοάνοσα έχω και αυτο συνεχίστηκε για πολύ καιρό και αφότου βγήκα εκτός νοσοκομείου. Εκεί μέσα τα πράγματα δεν ήταν εύκολα. Ταλαιπωρήθηκε το σώμα μου. Και κυριώς ταλαιπωρήθηκα ψυχικά. Είχα στο πλευρό μου όμως την μητέρα μου, που επι 28 βράδυα κοιμόταν δίπλα μου σε μια καρέκλα, την υπόλοιπη οικογένεια μου, το αγόρι μου και τους φίλους μου. Είδα τι αγώνα κάνουν οι γιατροί και οι νοσηλευτές για να μας βοηθήσουν, τι δύσκολες είναι οι συνθήκες στα δημόσια νοσοκομεία και εκτίμησα πολύ βασικά πράγματα. Όπως μια βόλτα στον ήλιο και την θάλασσα, μια μέρα γεμάτη γέλιο και αγάπη και φυσικά την σημαντικότητα της ψυχικής και σωματικής μας υγείας.Τώρα έναν χρόνο μετά, σκέφτομαι λόγω των γεγονότων πως αν πέρσυ ήταν δύσκολα στο δημόσιο νοσοκομείο, πως θα είναι τώρα με όλη αυτήν την κατάσταση λόγω του ιού. Δεν μου άρεσε που έκατσα μέσα ένα μήνα και δεν θέλω να ξανα πάω. Έπρεπε να γίνει και ήταν για το καλό μου. Και δεν μου είναι καθόλου δύσκολο να κάτσω έναν μηνα ή και όσο χρειαστεί πάλι κλεισμένη τώρα μέσα στο σπίτι μου για να προστατέψω την οικογένεια μου και τους συνανθρώπους μου. Πιστέψτε με, χωρίς την υγεία μας είμαστε ένα τίποτα. Σεβαστείτε τους γύρω σας και τις ευπαθείς ομάδες. Δώστε την ευκαιρία στον ευατό σας, να απολαύσει το καλοκαίρι που έρχεται το ηλιοβασίλεμα και την θάλασσα ακόμα μια φορά. Ας μείνουμε όλοι σπίτι. :)