• Κάνοντας κόμπους, αισθάνομαι τη μεταφρασμένη βαρεμάρα των δημιουργών.
• Επιδιορθώνω τρυπούλες και σε κάθε θηλιά αναβλύζει ο πόνος.
• Μυρίζω ιδρώτα, και δεν είναι ο δικός μου.
• Ξεφυσώ.
• Ξεφυσώ γιατί κοπιάζω να τραβήξω τη λέξη ν ό η μ α μέσα από το μυαλό που μοιράζομαι τούτη τη στιγμή.
• Σπρώχνω τις ίνες και η δυσκολία παλεύει με τη δύναμή μου.
• Τα κόκκινα σημεία στα χέρια μου έχουν, λέει ο γιατρός, πιο πολύ αίμα;
• Τα μπλε σημεία είναι οι φλέβες μου.
• Τα σπασμένα αγγεία είναι μοβ.
• Οι μελανιές από μαύρο γίνονται λαδί... περίεργο λαδί.
• Όλα τούτα τα χρώματα είναι μπλεγμένα και παίζουνε. Τρέχουν με ταχύτητα φωτός και σταματούν μονό αν το θελήσει ο Θεός.
• Όποιος Θεός.
• Το χαλί είναι μικρό και ελαφρύ για τα χρόνια του.
• Το τυλίγω για να το μεταφέρω στην εξοχή, και προσέχω μην πέσει κάτι από τα άκρα του.
• Είναι κουρασμένες οι φουντίτσες του, και μοιρασμένες στα δυο. Έχουν ξεφτίσει.
• Τα χρώματα, τώρα που τα κοιτώ, δεν έχουν ξεθωριάσει.
• Άραγε υπάρχει συσχετισμός με τα χρώματά μου;
• Οι σιέλ κλωστές είναι γαλάζιο αίμα που ρέει και κάνει πιστευτό το γεγονός της ανώτερης τάξης.
• Οι μπορντούρες τού δίνουν ειδικό βάρος, κύρος και ένωση δημιουργίας.
• Φλύαρα τα λουλούδια, και τρέχουν τη μνήμη μου σε στόματα και μάτια γυναικών, που αφήνουν το χρόνο να περνά δίχως να μπορεί να τις αγγίξει.
• (Ααα... ηρέμησα... ξαφνικά αγαλλίασε η αναπνοή μου και γράφω μισοκοιμισμένη...)
• Το σιέλ μπορεί να είναι και η θάλασσα...
• Πράσινες ρίγες... χωρίς προορισμό. Με συνεχή επανάληψη και ναζιστική πειθαρχία.
• Η απορία μου είναι στη διαφορά στη λάμψη του νήματος, αν το κοιτώ όρθια ή καθιστή.
• Όπως λένε... κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στην Ακρόπολη...
• Τι μυστικά γνωρίζουν όλοι αυτοί;
• Ποιο παρελθόν τους... μάς ενώνει;
• Ποιος μυστικισμός αναδύεται και ποιος προσπαθεί να καλύψει τις ίνες της ανθρωπότητας;
• Είναι η δύναμη του χειρισμού του πλήθους που μας κάνει να φοβόμαστε;
• Πατάμε όμως στο χώμα, και πατούν τα χαλιά στο σπίτι μας.
• Με απασχολούν οι λέξεις...
σχόλια