ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω να βγω από το σπίτι από τις 10/3 που έκλεισαν οι σχολές κι επέστρεψα στο πατρικό μου, γεγονός που αρχικά δεν με επηρέασε και τόσο αρνητικά, αφού είμαι αρκετά εσωστρεφής και ποτέ δεν έβγαινα πολύ. Ωστόσο, τις τελευταίες μέρες με έχουν πιάσει διάφορες ανησυχίες για πολλά και διαφορετικά θέματα, που δεν είναι βέβαια σημαντικά μπροστά σε όλα όσα συμβαίνουν αλλά δεν παύουν να με ταλαιπωρούν. Φέτος θα κλείσω τα 21 και δεν έχω κάνει ποτέ σχέση, δεν έχω ανταλλάξει ούτε καν ένα φιλί. Κι ενώ μέχρι προηγουμένως απλά το έπαιρνα κάπως πιο χαλαρά, όντας απλά στεναχωρημένη ανά καιρούς που αυτό δεν έτυχε να συμβεί, πλέον μου προκαλεί και άγχος. Δεν θα φανεί περίεργο στον μελλοντικό άτυχο που ποτέ αυτό δεν συνέβη; Μήπως το θεωρήσει μειονέκτημα ή μήπως θεωρήσει εμένα προβληματική που δεν βρήκα κανέναν...; Με έχει πιάσει και τρομερή ανησυχία για τα κιλά μου. Κατόρθωσα τους τελευταίους μήνες να χάσω 9, φτάνοντας σχεδόν στο κανονικό βάρος για το ύψος μου, κι ενώ θα έπρεπε να χάσω άλλα 2-3, νιώθω πως θα παχύνω. Στο μεταξύ απλά σιχαίνομαι να βλέπω την κυτταρίτιδα που έχω και ξέρω πώς λόγω του μίσους για την εικόνα μου για άλλη μια φορά το καλοκαίρι, δεν θα βγω στην παραλία κι ας βρίσκεται 10 λεπτά μακριά με το αυτοκίνητο από το πατρικό μου. Στην θεωρία ξέρω: τα πρότυπα ομορφιάς, όμορφα καίγονται. Στην πράξη, όμως, ε υστερώ. Από την άλλη, η κατάσταση στο σπίτι μου δεν βοηθάει και πολύ. Δεν είναι ότι τσακώνονται αδιάκοπα οι γονείς μου κι η μεγάλη μου αδερφή, υπάρχουν κι ήρεμες στιγμές, απλά νιώθω πως υπερτερούν οι εντάσεις κι ίσως απλά με έχουν κουράσει πλέον και θέλω να δω πως είναι η ηρεμία. Σκέφτομαι αυτό που μου είχε πει το τελευταίο άτομο που έδειξε ενδιαφέρον για μένα «αν μένεις συνέχεια στο καβούκι σου, χάνεις πράγματα». Κοιτάζοντας όσα μου έχουν συμβεί ως τώρα, μόνο επιβεβαιώνονται αυτά τα λόγια του. Ίσως όλο αυτό συμβαίνει επειδή υποσυνείδητα καταλαβαίνω πως τουλάχιστον μέσα στο "καβούκι" δεν θα υπάρξουν ποτέ εντάσεις, ίσως πάλι φταίω που σκέφτομαι πολύ.