ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σιωπη , ολα μου πανω σιωπη. Το μονο που μπορω να ακουσω ειναι οι χτυποι της καρδιας μου. Κι , ομως εχει βιωσει τοσο πονο αυτη η καρδια , που ποτε δεν φανταζοταν οτι κατι θα ηταν ικανο να την σταματησει να ξεπερνα . Κι, ομως ο πονος ηρθε απροσκαλεστος και χτυπησε την πορτα . Ενας πονος μουγκος , μυστικος. Ενας πονος που κανεις δεν γνωριζει και βιωνω μονο εγω . Μονη , ανικανη να κανω οτιδηποτε παρα να τον βιωνω. Και περνουσαν οι μερες , μεχρι που εγιναν μηνες , μεχρι που εγιναν χρονια . Και ο πονος εγινε κομματι της καρδιας . Συνηθισμενος να ειναι εκει στην ακρη του σωματος μου , στην ακρη του μυαλου μου . Ποσο αδικο να μην μπορω να νιωσω τον ερωτα και την αγαπη για τα πρεπει ενος κοσμου που δεν με νοιαστηκε ποτε. Ποσο αδικο , να εχω αυτον που μου δημιουργησε τον πονο , χωρις να γνωριζει και να θελει, να τον βλεπω καθημερινα , να τον ακουμπω και να του χαμογελω. Να μου υπενθυμιζει με καθε του μικρη κινηση οτι τον αγαπω . Θεε μου , ποσο λατρεψα αυτα τα καστανα ματια . Αν με εβαζες να περιγραψω την ζωηροτητα , την αγνοτητα και την δυναμικοτητα με ενα μονο πραγμα , θα σου εδειχνα τα ματια του . Τα ματια που μπορουν να σου μιλησουν . Ποσο πολυ θα ηθελα να ζησω μονο μια στιγμη μαζι του και να του εκφρασω , οτι καθε φορα που τον βλεπω βιωνω την ζωη . Οτι του εμπιστευομαι κατι μεγαλυτερο απο την ζωη μου , την αδερφη μου . Οτι δεν φοβαμαι να του πω τιποτα γιατι αυτος θα ειναι εκει για μενα . Αραγε , θα ξεπερασω και θα γελαω με αυτες τις αναμνησεις ; Η θα νιωθω την πικρα του ανεκπληρωτου σε καθε μου βημα;