Τελικά ακολούθησατη συνταγή της 20χρονης βαφτισιμιάς μου. Είχαμε βγει το βράδυ που έχασε τηνπαρθενιά της, πριν δυο χρόνια, για να το γιορτάσουμε. «Για πες, με ποιον;» τηρωτούσα κι ήμουν τόσο αγχωμένη μην πληγώσει κανείς τη μικρή μου (στα έντεκα τηβάφτισα, υπ' όψιν, έτσι; Μη μου προσθέτετε χρόνια...). Αλλά εκείνη τσέκαρε όλουςτους γκόμενους τριγύρω (τώρα άνοιξε το μάτι της) και μου έλεγε: «Mην ανησυχείς, νονά, ξέρωτι παίζεται. Του κάνω την καλή και τη γοητευτική. Κι εκεί που εκείνος πάει ναδαγκώσει τη λαμαρίνα, την τραβάω απότομα για να πιάσει καλά. Έτσι δεν είναι;». «Ναι,έτσι» έλεγα και κουνούσα το κεφάλι μου, ενώ η αλήθεια είναι πως δεν το είχαακούσει αυτό το κόλπο... Το θυμήθηκα πρόσφατα, κι αποφάσισα ότι ήταν η τέλειατιμωρία για τον Ροντρίγκο. Και τον τιμωρείς και τον καψουρεύεις.
Με κοίταζεσαν βρεγμένη γάτα όταν ξανασυναντηθήκαμε, αλλά εγώ έπεσα στην αγκαλιά τουαρχίζοντας τα «πόσο μου έλειψες κ.λπ. κ.λπ.». Δεν κουβέντιασα καθόλου το θέματης εξαφάνισής του, και τα μπάλωσα γι' αυτό που δήλωσα, ότι μπήκαμε στην μπλε περίοδο,παράκουσε, εγώ το δεύτερο μήνα του μέλιτος εννοούσα. Η σχέση είχε αναζωπυρωθείκαι ναι, ήμασταν τόσο ερωτευμένοι μεταξύ μας. Πήγε εκείνος να κουβεντιάσει τοθέμα και να ζητήσει συγνώμη που με ανησύχησε, αλλά εγώ του είπα «δεν πειράζειμωρό μου» κι έτσι προφανώς θα υπέθεσε ότι κρατούσαμε mokita. (Mokita λέγεται εκείνη ησιωπηλή συμφωνία που κρατούν μεταξύ τους οι άνθρωποι όταν γνωρίζουν από κοινούένα μυστικό, αλλά δεν το κουβεντιάζουν ποτέ. Mokita, ας πούμε, κρατά οΓουίλ με τους γονείς του. Το ξέρουν φυσικά ότι είναι γκέι, κι αυτός το ξέρειότι το ξέρουν, αλλά ποτέ κανείς δεν κάνει οποιαδήποτε νύξη επί του θέματος. Mokita κρατάει η Pussy Murderer με τους γκόμενους. Γνωρίζουν ότι πού και πού απατούν οένας τον άλλον, αλλά επίσης γνωρίζουν ότι θα σκοτωθούν αν λυθεί η mokita και αρχίσουν οιεξομολογήσεις.)
Έτσι λοιπόν, μετά από τρεις εβδομάδες ευτυχίας κι απόλυτουέρωτα, τράβηξα απότομα τη λαμαρίνα.
Δεν ήταν στοσχέδιο να την τραβήξω τότε. Ήθελα να κρατήσω τη mokita τρεις μήνες, να νομίσειότι τη γλύτωσε για τα καλά. Το μόνο που είπα είναι ότι φεύγω για μια μέρα, γιανα ψηφίσω. Ε, τότε έτυχε να κάνει ιστιοπλοΐα στο νησί μου η φίλη μου η Α. μ'εκείνον τον Τσίμπριο που ερωτεύτηκε, και μου είπαν «πού να γυρίζεις μόνη σου μεαεροπλάνο στην Αθήνα, έλα καλύτερα μαζί μας με το καλαμαράν» (καλαμαράν:κυπριακό καταμαράν). Και δεν το βρήκα καθόλου κακή ιδέα, κι επιβιβάστηκα, αλλά πρινπρολάβω να το πω στον Ροντρίγκο, έπεσε το κινητό μου στη θάλασσα. Οπότε εξαφανίστηκαξαφνικά από προσώπου γης, άρα η μπλε περίοδος ξεκίνησε, και ήταν η ώρα να τον βάλωστη θέση του, δηλαδή στη δική μου θέση, γιατί έτσι ένιωθα κι εγώ όταν εκείνοςεξαφανίστηκε. Σίγουρα, όταν θα με ξανάβλεπε, δεν θα ήταν απλά τρελά ερωτευμένοςμαζί μου, θα ήταν σκλάβος μου για πάντα.
Θα φτάναμεσε έξι μέρες στην Αθήνα -όσες δηλαδή ακριβώς είχα χάσει κι εγώ τα ίχνη τουΡοντρίγκο- με στάσεις σε νησιά για μπάνιο. Αλλά χαθήκαμε στο Ιόνιο, γιατί όπωςέγραφε κι ένας φιλόσοφος (ο Αρκάς), «αν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, είσαιτόσο ηλίθιος, που θα βρεθείς στη Θράκη».
Στο ιστιοπλοϊκόήταν κι άλλος ένας Τσίμπριος, ο Μοίρης (όχι από το «κακομοίρης», έτσι είναι τοόνομά του). Μου έκανε παρέα (η φίλη μου ήταν «αλλού» - στην καμπίνα με τονέρωτά της συγκεκριμένα) και μου μάθαινε ξένες γλώσσες. Έτσι έμαθα ότι είμαιεμπολλά ωραία, ότι το «νιαγάρα» είναι το καζανάκι, ο «τόρος» η πετσέτα, η «μαντιλιά»το πετσετάκι, «ταψάκι» το τασάκι, να, αυτά λέγαμε και χίλιες δυο άλλες τέτοιεςμπελάρες, δηλαδή σαχλαμάρες.
«Μα πότε θαφτάσουμε, ρε Μοίρη, σε λιμάνι με ίντερνετ καφέ;» τον ρωτούσα. «Σε κάνατριωρούι, τετραωρούι» μου έλεγε εκείνος, και μόνο σε βραχονησίδες αράζαμε. Ιθάκηδεν έβλεπα κι οι μέρες περνούσαν και μου έμπαιναν κάτι φοβίες ότι ο Ροντρίγκοδεν είναι ξενερουά Πηνελόπη και όλο και κάποια θα τον τυλίξει τώρα πουθαλασσοδέρνομαι. Εντάξει, να βασανίζεις έναν άντρα, αλλά από κοντά, να βλέπειςπόσο υποφέρει. Από μακριά δεν έχει πλάκα... «Μην κιστάς (σ.σ. ζηλεύεις)» μουέλεγε ο Μοίρης. «Και σιγά τον Ροντρίγκο, φαντάζομαι θα είναι ποκλάουρο (σ.σ.για τα μπάζα δηλαδή). Ποκλάουρο, Παναΐα μου...
Έκανα τάματελικά για να μη χάσω τον Ροντρίγκο. Θα διέσχιζα όλο το λιμάνι, μέχρι τοεστιατόριο που είχε ίντερνετ καφέ, στα γόνατα...
(συνεχίζεται)
σχόλια