» Κανείς,ποτέ, δεν τον έχει δει απεριποίητο. Ημυθολογία λέει πως στα '70s,όταν πρωτοπροσγειώθηκε στο τότε μοντέρνοΕλληνικό, οι εφημερίδες τον κορόιδευαν:Η ΑΕΚ πήρε ένα αρσενικό μοντέλο, έγραφανκαι κρυφογελούσαν. Τα χρόνια πέρασαν.Κάποια μαλλιά ακολούθησαν τη βαρύτητα,κάποια κιλά προστέθηκαν, αλλά το ύφος,ένα κράμα υπεροψίας, μεγαλοαστισμούκαι κτηνώδους αυτοπεποίθησης, έμεινε.Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς πάντα κάπως έτσιήταν. Ακόμα και στις χειρότερες στιγμέςτου, όταν προσπαθούσε να πείσει πως τοκίτρινο είναι κόκκινο και ο ίδιος έναςάνθρωπος που δεν προδίδει, μόνο τοναδικούν.
» Τααρνητικά του, όπως γίνεται με όλους τουςτύπους που ασκούν επιρροή, γίνοντανυπερθετικά στις δύσκολες στιγμές. Δενέχει κάνει και λίγα: Έχει πλακώσει ένανυπάλληλο σε ένα αεροδρόμιο, αγαπάει τονεαυτό του με υπερβολή, είναι ωραιοπαθής,εφάρμοζε επικοινωνιακά παιχνίδια πολύπριν ονομαστούν PR, και ταελληνικά του χρειάζονται υποτιτλισμό.Στη Θεσσαλονίκη, όμως, παίζοντας τοκομπολόι του, στον πάγκο του αήττητουμέχρι στιγμής Άρη, αποδεικνύει τοαυτονόητο: Μπορείς να κοροϊδέψεις λίγουςγια πολύ καιρό, πολλούς για λίγο, αλλάδεν γίνεται να έχεις συνέχεια επιτυχίεςαν δεν είσαι κάποιος. Στο τέλος τηςημέρας, αυτό μετράει.
» ΗΘεσσαλονίκη χρειάζεται πραγματικούςαθλητικούς ήρωες. Όχι της μιας βραδιάς,αυτές τις ξεπέτες, όσους έβαζαν ένα γκολστην Αθήνα και τους αποθέωναν στοαεροδρόμιο μέχρι να έρθει η επόμενησφαλιάρα. Χρειάζεται ήρωες με ψυχραιμία.Κάπως σαν αυτόν τον μέγα σημειολόγοοπαδό του ΠΑΟΚ, που με ένα πανό έχειπεριγράψει την πολιτικο-αθλητικήπραγματικότητα μιας χώρας: «Κωστάκη,αν τολμάς ρίξε μας, να δούμε ποιος θαπέσει», γράφει εδώ και καιρό ένααπειλητικό κομμάτι ύφασμα στη χρεωμένηΤούμπα: Όπου Κωστάκης, ο αδάμαστοςπρωθυπουργός, για όσους δεν πιάνουν τονόημα του Σουγιά-4.
» Ταποδοσφαιρικά μεγαλεία όμως απέχουν απότη Θεσσαλονίκη. Από το '85, όταν ο ΠΑΟΚήταν μόδα, μόνο για μπάσκετ πανηγυρίζουν(άκεφα) στο Λευκό Πύργο. Δεν απέχουνπολύ. Θα εμφανιστούν νομοτελειακά, ότανέρθει η υπομονή, η οργάνωση, όταν ηκαφρίλα περιοριστεί στην εξέδρα, όταντα χρήματα κρατήσουν τους παίκτες εκείκαι, το σημαντικότερο, όταν η Αθήνα πάψεινα είναι ένας προαιώνιος εχθρός πουκάνει τον πρωταγωνιστή μιας μόνιμηςσαπουνόπερας νομάρχη να βάζει τα κλάματααπό την αδικία, και γίνει αυτό που θαέπρεπε να είναι: ένας ρεαλιστικόςαντίπαλος. Ο Ντούσαν το ξέρει, ο Ζαγοράκηςεπίσης. Αν τολμήσουν να το πουν και στουςάλλους, η μόδα μπορεί να επιστρέψει.Πάντα κάπως έτσι γίνεται.
σχόλια