ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πριν δυο μήνες έχασα τη γιαγιά μου. Δεν ήταν κάτι ξαφνικό. Το περιμέναμε και το περίμενε κι εκείνη. Λίγες μέρες πριν πεθάνει μου ζήτησε όταν δεν θα βρίσκεται πλέον στη ζωή να φροντίσω το σκυλάκι της. Τη Σίντυ με την οποία πέρασε τα 17 τελευταία χρόνια της ζωής της. Η Σίντυ έζησε αυτούς τους δυο μήνες με τις δυσκολίες ενός πλάσματος που έχει χάσει το αφεντικό του, με τις δυσκολίες που φέρνει η ηλικία. Εχθές το πρωί την βρήκα νεκρή στο κρεβατάκι της. Δεν μπορώ να σταματήσω να κλαίω. Το Σιντύ μου που μεγαλώσαμε μαζί. Που τσακωνόμουν με την αδερφή μου για το ποιος θα την κρατάει από το λουρί όταν την βγάζαμε βόλτα με τη γιαγιά. Που το γάβγισμα της ήταν ένδειξη ότι ερχόταν η γιαγιά στο σπίτι. Που όταν διάβαζα στο σπίτι της γιαγιάς ερχόταν και ακουμπούσε το κεφαλάκι της πάνω μου για να τη χαιδέψω. Πόσες αναμνήσεις. Ευτυχώς έχω κήπο και μπόρεσα και την έθαψα. Γιατί αλλιώς δεν θα ήξερα τι να κάνω...... Αμαρτία αυτό που θα πω αλλά νιώθω ότι έχασα άνθρωπο. Είναι πολύ δύσκολο. Ψυχίτσα μου καλό ταξίδι.........