Όσο ήταν ο Ροντρίγκο στο κρεβάτι με το δεξί του πόδι στο γύψο, μόνο ένα όνειρο είχε. Να πάει για σκι! Ε, βέβαια. Πού αλλού είχε εξασφαλισμένο ένα ακόμη σπάσιμο του ποδιού - τώρα που συνήθισε με νάρθηκα; «Αν προσπαθείς να κάνεις απόσβεση στις πατερίτσες, δεν είναι τόσο ακριβές» είπα. Αλλά εκείνος επέμενε. Δεν είχε δει ποτέ του χιόνι live, μόνο στις ταινίες. Αμάν κι αυτοί οι Νοτιοαμερικάνοι, τίποτα δεν ξέρουν από τη ζωή...
«Μαλακία είναι το χιόνι στην πραγματικότητα», επέμενα, «καμία σχέση με τα καρτούν». Και τότε ξεκίνησε η γκρίνια, τι διάολο κάνει σε αυτή την τόσο κρύα χώρα -η Ελλάδα είναι αυτή-, αν δεν βλέπει καν χιόνι. Γιατί, οι κάτοικοι του Σάο Πάουλο βλέπουν θάλασσα;
Η αλήθεια είναι ότι είχα αποφασίσει να μην ξαναβγώ από το σπίτι και να μην κάνω τίποτα σημαντικό πλέον στη ζωή μου. Δεν είχε νόημα. Από μικρή ταλαιπωρούμουν από την αδύναμη μνήμη μου, αλλά όσο μεγαλώνω έχει παραγίνει το κακό. Μου λέει ο Ροντρίγκο για εκείνη την ταινία που είδαμε στο σινεμά τις προάλες και συγκινήθηκα τόσο πολύ, και δεν θυμάμαι τίποτα. Τίτλο, υπόθεση, πρωταγωνιστές... Κενό. Μου λένε οι φίλοι μου για εκείνο το ταξίδι που είχαμε κάνει και γνωρίσαμε τον τάδε τύπο και μας έλεγε τούτο και το άλλο και σκάγαμε στα γέλια και τους κοιτάζω με βλέμμα βοδιού. Θυμάμαι πού έχω πάει, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα απ' όσα διαδραματίστηκαν εκεί. Άρα καλύτερα να μην κάνω ταξίδια, μην ξοδεύομαι κιόλας... Αν το καλοσκεφτείς, ούτε σχέσεις έχει νόημα να κάνω. Θυμάμαι ελάχιστα από τις προηγούμενες σχέσεις μου. Με τον Ροντρίγκο όσο να ‘ναι είναι διαφορετικά, θα έχω κάποιες μνήμες, γιατί δεν παντρεύτηκα και κανέναν άλλο στη ζωή μου. (Απ' όσο θυμάμαι τώρα...)
Τέλος πάντων, επειδή δε μπορούσα να του πω ότι παθαίνω αλτσχάιμερ γιατί αυτόματα θα έκανε περίεργους συνειρμούς για την ηλικία μου, φύγαμε για τα χιόνια. Με δυο όρους: Να μην κάνει κανείς σκι και να έρθουν μαζί άντρες φίλοι μου - για να τον κουβαλήσουνε αν γλιστρούσε κι έσπαγε πόδι.
Ο Νταν Νταν δεν μπορούσε να έρθει. Τόσο καιρό που είχε χαθεί, είχε ερωτευτεί μια περιπτερού, την Μπέρη. Τον έπιασε όμως ο άντρας της και τον έκανε μαύρο στο ξύλο (δεν το πολυλέμε αυτό στην παρέα, λέμε συνωμοτικά ότι ο Νταν Νταν δεν βγαίνει από το σπίτι γιατί έπαθε μπέρι-μπέρι). Ο Γουίλ, στην Κρακοβία. «Κι εγώ τι θα κάνω χωρίς γκέι κολλητό;» τον είχα ρωτήσει. Εννοούσα τι θα κάνω με τα μαλλιά μου. Ό,τι ιδέες για στάιλινγκ είχα, κλεψιμέικες δικές του ήταν. Μου πάσαρε τον Makis (δεν θέλει να τον λέμε Μάκη), έναν φίλο του κομμωτή. Αλλά ο Makis δεν έβγαινε πια ούτε εκείνος απ' το σπίτι. Η περίπτωση του Γουίλ που βρήκε την αγάπη από το ίντερνετ είχε δώσει ελπίδες σ' όλο το gay society. Ολημερίς κι ολονυκτίς ο Makis γάμπριζε στο διαδύκτιο. Αντί να μου ισιώνει το μαλλί...
Τελικά ήρθαν ο Noodle και ο Φέρυ Μποτ. Ο τελευταίος έφερε μαζί και την αδελφή του, τη Βαμπιρίτσα. Η Βαμπιρίτσα είναι ένα παράξενο πλάσμα. Δεν μπορεί ποτέ να έρθει για καφέ σπίτι μου, γιατί από τον πέμπτο όροφο που σταματά το ασανσέρ χρειάζεται να ανέβει και δεκατρία σκαλιά με τα πόδια. Ξαπλώνει στις σκάλες κι ουρλιάζει ότι πέφτει.
Μόλις είδε το τελεφερίκ του χιονοδρομικού, πάνιασε. Ο Noodle, που έχει επίσης υψοφοβία, την προέτρεψε να ανέβουν μαζί οι δυο τους, για να το ξεπεράσουν. Τους έβλεπα στριμωγμένους σε μια γωνιά της θέσης (είχε γύρει τόσο που θεωρούσα βέβαιο ότι θα πέσουν) να φωνάζουν δυνατά όλες τις φοβίες τους και να προσεύχονται. Και κάπου εκεί, στην εναέρια ψυχανάλυση, ένας νέος έρωτας είπε να γεννηθεί. Πάντως δεν θεραπεύτηκαν, κι έτσι δεν μπορούσαμε να ξαναπάρουμε το τελεφερίκ για να γυρίσουμε κάτω. Κατεβήκαμε μόνοι μας όλη την πλαγιά. Όχι, με τα σκι, με τον κώλο...
«Λοιπόν; Πώς σου φαίνεται;» ρωτούσα τον Ροντρίγκο στο χιονοδρομικό. «Μα στα καρτούν το χιόνι είναι απαλό». Δεν το ‘χα πει; Και τότε άρχισα το Κ.Α.Π. (Καταιγισμός Άχρηστων Πληροφοριών, η χειρότερη συνήθειά μου, προφανώς για να εξισορροπήσω το γεγονός ότι στις σημαντικές πληροφορίες έχω μνήμη χρυσόψαρου). «...Ενώ όσοι πάνε πρώτη φορά στη Σαχάρα παίρνουν λίγη άμμο μαζί τους σαν ενθύμιο απ' την έρημο...» είπα μεταξύάλλων. Ο Noodle το βρήκε καλή ιδέα κι έβαλε κρυφά μια χούφτα χιόνι στην τσέπη του. Με αποτέλεσμα να λιώσει και σ' όλη την υπόλοιπη εκδρομή να είναι σαν κατουρημένος. Και να κάνει κακή εντύπωση στη Βαμπιρίτσα που θεώρησε ότι κατουρήθηκε απ' το φόβο του στο τελεφερίκ. (Έτσι κι αλλιώς, της ήταν άχρηστος πια. Είχε πάθει ψύξη ακριβώς εκεί...)
(συνεχίζεται)
σχόλια