ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονείς μου σαν άνθρωποι είναι αρκετά θρησκευομενοι. Ότι έχει να κάνει με εκκλησία και θρησκεία το περιβάλλουν με πολλή αγάπη και γενικά μας μεγάλωσαν έτσι. Ασχολούνται πολυ με τα της εκκλησίας και γενικά το θεωρούν κομμάτι της ζωής τους και αυτό επηρεάζει και την νοοτροπία τους σε ορισμένα πράγματα. Από την άλλη εγώ δεν ασχολούμαι. Όχι επειδή ντρέπομαι η το θεωρώ παλιομοδιτικο, αλλά επειδή στη παρούσα φάση της ζωής μου τουλάχιστον θεωρώ ότι δεν είναι κάτι το οποίο έχω ανάγκη, το οποίο θέλω να αποτελεί κομμάτι της. Επίσης δεν συμφωνώ με ορισμένα πράγματα και για τώρα τουλάχιστον δεν νιώθω μέσα μου η θρησκεία είναι κάτι που με αγγίζει. Δεν θα έλεγα ότι δεν πιστεύω, νιώθω ότι υπάρχει κάτι ανώτερο αλλά δεν νιώθω την ανάγκη να μιλήσω - προσευχηθώ - να πάω στην εκκλησία κλπ και γενικά απλά ειναι ένα θέμα το οποίο δεν σκέφτομαι καθόλου. Παρόλα αυτά εγώ σέβομαι απόλυτα την επιλογή των γονιών μου να "είναι μέσα σε αυτά" και χαίρομαι κιόλας που έχουν κάτι να τους "γεμίζει" (γιατί φαίνεται ότι τους αρέσει). Είχα μιλήσει στην μητέρα μου (είμαι 18) για τη στάση μου απέναντι στο θέμα της θρησκείας και της είπα ότι δεν νιώθω μέσα μου ότι θέλω να ασχοληθώ με οτιδήποτε σχετίζεται με αυτό όπως το να πηγαίνω τις Κυριακές στην εκκλησία. Της εξήγησα όμορφα πως το βλέπω εγώ και της είπα ότι από τη στιγμή που δεν θέλω να είναι κομμάτι μου το θεωρώ διπρόσωπο και ψεύτικο να πηγαίνω στην εκκλησία καθώς εγω σαν άνθρωπος μένω σε αυτά που πιστεύω (ιδέες κλπ).. Και ότι θα ήταν ψεύτικο από μεριάς μου να παρευρισκομαι σωματικά αλλά ψυχικά να είμαι αλλού. Το είχε καταλάβει και το σεβάστηκε. Μου ζήτησε όμως να πηγαίνω φορές όπως τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα και δέχτηκα αλλά της ξεκαθάρισα ότι θα πηγαίνω μόνο επειδή μου το ζήτησε αυτή, σαν χάρη (σκέφτηκα ότι τόσα κανει καθημερινά για εμάς και ότι δεν θα έβλαπτε να πήγαινα 2-3 φορές το χρόνο..επίσης ξέρω ότι της αρέσει να είμαστε μαζεμένοι όλοι μαζί σε τέτοια σαν οικογένεια οπότε συμφώνησα). Το κατάλαβε και δέχτηκε.... Παρόλαυτα βλέπω ότι κάποιες φορές σε κουβέντα για διάφορα θέματα οι γονείς μου κολλάνε το θέμα της εκκλησίας ( πχ ότι το τάδε πράγμα δεν είναι σύμφωνο με την θρησκεία) και γενικά βλέπω μια τάση να θεωρούν ότι λέει η εκκλησία σωστό κάτι το οποίο θεωρώ ότι είναι λάθος.... Έχουν μια τάση να κρίνουν διαφορα πράγματα, και γενικά είναι σαν να περιμένουν από εμένα να συμφωνήσω με ότι λένε.. Εγώ από την άλλη απλά λέω τη γνώμη μου σύμφωνα με τη δική μου λογική και κάποιες φορές καταλήγει σε τσακωμό αφού συνήθως είναι αντίθετη παο την δικιά τους. Επίσης με "πληγώνει" κάπως το γεγονός ότι ζητάω μια συμβουλή σε ένα θέμα η θέλω να συζητήσω κάτι και πάνω στη κουβεντα θα πετάξουν πάλι την εκκλησία. Αυτό με εξοργίζει γιατί εγώ θέλω την συμβουλή τους και όχι να κάνω θρησκευτικά.... Όταν μιλάω με τη μητέρα μου και μου λέει σήμερα γιορτάζει ο τάδε (κάποιος Άγιος) ειλικρινά θέλω να γυρίσω να της πω ότι δεν με ενδιαφέρει το έχουμε συζητήσει, όταν βλέπει ανάλογες εκπομπές και βλέπει ότι δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό της η το ενδιαφέρον της "νευριάζει".. Κάθε κουβέντα γυρίζει εκεί. Έχω φτάσει πολλές φορές σε σημείο να τσακωθω μαζί τους μόνο και μόνο επειδή θέλω να τους πάω κόντρα για να δουν ότι υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Ώρες ώρες με κανουν να νιώθω τύψεις που απλά έτσι πιστεύω εγώ. Που αυτή είναι η γνώμη μου.... Τους έχω εξηγήσει ότι είμαι σε φάση πιυ διαμορφώνω τις ιδέες μου, τις απόψεις μου. Δεν έχω ολοκληρωθεί και το γεγονός ότι θεωρούν τους εαυτούς του αυθεντιες σε ορισμένα πράγματα δεν με βοηθάει νιώθω ότι δεν είναι ανοικτοί σε άλλα πράγματα, κυρίως ο μπαμπάς μου .... Βλέπω από τον πατέρα μου μια τάση να κρίνει οτιδήποτε δεν του αρέσει η ότιδηποτε έρχεται αντίθετο με την εποχή στην οποία μεγάλωσε. Κρίνει για παράδειγμα άτομα από την εξωτερική τους εμφάνιση, τατουάζ για παράδειγμα Έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές για αυτό το θέμα. Ένας λόγος παραπάνω που νευριαζω ειναι ότι ενώ σύμφωνα με τη θρησκεία αγαπάμε ο ένας τον άλλο, δνε κρίνουμε, τους δεχόμαστε όλους βλέπω ότι με την πρώτη ευκαιρία θα κρίνει κάποιον. Από την άλλη νιώθω τύψεις που παραπονιέμαι για όλα αυτά ενώ μου προσφέρουν τόσα όμως δεν μπορώ να καταπιέσω το τι νιώθω...