Κυριακή πρωί, 11:30,Κηφισιά
Για κάποιο ανεξήγητολόγο είμαι ξύπνια και τριγυρνάω στηνΚηφισιά (συνήθως η Κυριακή πρωί δενυπάρχει. Η μέρα μου αρχίζει από τομεσημέρι). Πάντα αναρωτιόμουν πού πάνεοι άνθρωποι που έχουν παιδιά στην Αθήνα.Τώρα ξέρω. Φορούν κίτρινα μακό, γαλάζιαπουκάμισα και τζιν κι έρχονται στηνΚηφισιά. Τα παιδάκια εξάλλου δεν είναιπια παιδάκια - φοράνε κάτι περίεργαροδάκια κάτω από τα παπούτσια τους καιτρέχουν σαν αφηνιασμένα ανάμεσα στατραπέζια. Μπροστά από τον Βάρσο, στηνΚασσαβέτη, έξω από το μπόουλινγκ στοπαλιό εμπορικό κέντρο, στα καφέ τηςΑργυροπούλου, ανάμεσα σε ανέμελουςεργένηδες που τρώνε κλαμπ σάντουιτςστη Μιμόζα, όπου κι αν γυρίσω το βλέμμαβλέπω παιδάκια που σχεδόν πετάνε με ταειδικά αεριωθούμενα παπούτσια τους∙μοιάζουν με πολύχρωμες κουκίδες πουτρέχουν στον ορίζοντα.
Παρασκευή βράδυ,11:30, Γκάζι, περπατώντας στην Τριπτολέμου
Στην πραγματικότηταδεν περπατάμε γιατί δεν υπάρχουνπεζοδρόμια. Κάνουμε κάτι σαν δρόμο μετ'εμποδίων ανάμεσα στα παρκαρισμένααυτοκίνητα. Στρίβοντας στη Βουτάδων,τα χάνω. Πριν από ενάμισι χρόνο ψάχναμετο Hoxton στα σκοτεινά. Πλέοναντικρίζω κάτι που μου θυμίζει τουριστικόδρόμο στον Κάβο Κερκύρας: Καφετέριεςμε πράσινες νέον επιγραφές, μπαρ μεαρχαιοπρεπή κολωνάκια κι επίχρυσαλιονταράκια, και πεζοδρόμια γεμάτα μεμπαμπού πολυθρόνες (το μόνο που λείπειείναι η μυρωδιά αυγών τηγανισμένων σελαρδί και μια οθόνη πλάσμα που να παίζειαγώνες του αγγλικού πρωταθλήματος).Έχουμε ήδη στρίψει στην Κωνσταντινουπόλεωςκαι το σκηνικό σχιζοφρένειας συνεχίζεται:Περπατάμε στο ανύπαρκτο πεζοδρόμιοδίπλα στις ράγες του τρένου. Μας γδέρνουντα πόδια πότε χόρτα πότε οι προφυλακτήρεςτων παρκαρισμένων αυτοκινήτων. Στηγωνία δυο άνθρωποι που έχουν κλείσειμόλις το μπακάλικό τους τρώνε μες στοσκοτάδι σε ένα τραπεζάκι, ενώ μια παρέαμε φράντζες οδεύει προς το Κ44. Αναρωτιέμαιγιατί πρέπει να ‘ναι όλα τόσο επιθετικάσε αυτή την πόλη. Θυμάμαι όλους τουςλόγους για τους οποίους σταμάτησα ναπηγαίνω στου Ψυρρή: Δεν άντεχα άλλο τηλαοθάλασσα που περιφερόταν ανάμεσα σεάπειρα σταντ με πλαστικά σουβλάκια,τους φουσκωτούς παρκαδόρους που κρατούσανόλες τις θέσεις πάρκινγκ για ταμαυροντυμένα πνευματικά τέκνα τηςΑννούλας Φλωρινιώτη, τις πλαστικέςτυροκροκέτες και τα ηλεκτρονικάμπουζούκια στο χιλιοστό «παραδοσιακό»μεζεδοπωλείο της περιοχής. «Μέσα στηγκρίνια είσαι. Άσε που 'σαι και σνομπαρία- με το που πλάκωσε ο κόσμος ξίνισες»λέει ο Κ. και μετά πέφτει σε ένα λάκκομε σκουπίδια (χα, χα). Ό,τι αρχίζει ωραίατελικά στην Αθήνα πάντα τελειώνει μεπόνο (και κορεσμό). «Ο καιρός πέρασε,φίλε Μπόμπο», λέω στην Ο., «ήρθε ηώρα να βρούμε μια καινούργια περιοχήνα γεμίσουμε με ταβέρνες βαμμένες σταάσπρα και αλτέρνατιβ μπαρ σε βιομηχανικέςαποθήκες». «Ξέχασες τα χοτ ντογκ,αφέντη» μου απαντά ανήσυχη. «Θαέχει και χοτ ντογκ, Μπόμπο, μην ανησυχείς»της απαντώ και της κάνω πατ πατ στοκεφάλι.
σχόλια