ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι μοναχοπαιδι, ο μπαμπάς μου πέθανε πριν 3 χρονια και δυστυχώς χάνω και τη μαμα μου. Έχει καρκίνο και τη βλέπω να λιώνει μέρα με τη μέρα. Για λίγο χρόνο ζωής μιλάνε οι γιατροί. Και η λογική αυτό λέει. Πονάω απίστευτα για όλα. Παρότι είμαι 28 αισθάνομαι παιδί. Νομίζω για πάντα θα νιώθω έτσι. Είχα πολλή αγάπη μέσα μου αλλά παρατηρώ τελευταία ότι ζηλεύω άλλους που έχουν γονείς και αδέρφια. Μιλάω για καταστάσεις δίπλα μου, από γνωστούς φίλους... Τους ζηλεύω, δε χαίρομαι πια όταν βλέπω τους γονείς τους, δε τους θέλω, κανεναν δε θέλω! Αισθάνομαι αβοήθητη όσο και να κλαιω. Στη μαμά μου δεν λέω τίποτα χρόνια τώρα για αυτά που με στεναχωρουν-ταλαιπωρουν επειδή δεν θέλω να την στεναχωρήσω! Αυτό το συναίσθημα δεν θα το ξαναζήσω. Άκου εκεί! Να μην λες τα προβλήματα σου γιατί φοβάσαι ειλικρινά ότι θα στεναχωρησεις βαθιά τον αλλο. Μόνο η μάνα σε νοιάζεται πραγματικά. Φίλοι και μαλακιες. Ναι εδώ ειναι και οι φίλοι και όλα. Αλλά ο φύλακας άγγελος είναι η μάνα. Διαλέγεις ποιους θα κάνεις παρέα και θα μοιραστείς εμπειρίες. Αλλά τι να κάνουμε ρε παιδιά;;; Οικογένεια είναι αυτοί που σε μεγαλώνουν. Όλα τα άλλα είναι μαλακιες για να παρηγορουμαστε εμείς τα μοναχοπαιδια χωρίς γονείς.Έχω κακία πια. Και ντρέπομαι γιατί η μαμά μου παροτι λιώνει έχει απεριόριστη καλοσύνη μέσα της. Είναι με το χαμόγελο και ακόμα και τώρα βοηθάει κόσμο. Εν αντιθέσει με μένα, αποβρασμα σκέτο είμαι. Δεν με αντέχω. Ακόμα και η αντιμετώπιση μου στο πρόβλημα μου παιδική είναι. Δεν με αντέχω σας λέω και υποφέρω!