ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχει βρεθει κανεις σε μια κατασταση να διαχειριστει τα αδιαχειριστα? Δυστυχως δεν θα μαι και ο μονος. Κοντευω να παρω πτυχιο μετα απο πολυ κοπο, αγωνα,ξενυχτια, διαβασμα και χωρις να ειχα ολα αυτα τα αυτονοητα για καποιους αλλους της ηλικιας μου. Καταφερα να δουλεψω και να χω και μια καλη εμπειρια σε εταιρεια αλλα νιωθω σαν να ειμαι 55 χρονων.Μεγαλωσα σε μια οικογενεια οπου τα προβληματα της θειας του θειου της ξαδερφης του ξαδερφου και ας εχεις να τους δεις 10χρονια και ας σε μισουν γινονται με ενα τηλεφωνημα και δικα σου. Και το κακο σε ολο αυτο ειναι οτι περασα τα πιο μιζερα φοιτητικα χρονια απο ολους. Οι γονεις μου ως καλοι ανθρωποι και συγγενεις βοηθησαν οικονομικα συγγενεις τους οι οποιοι υποτιθεται οτι θα ανταπεδιδαν την στηριξη...ουτε καν κατι λαμογια που τρωνε με χρυσα κουταλια. Για να μην τα πολυλογω εγω αναγκαστικα να διαβαζω ατελειωτες ωρες για να τελειωσω στα 4 χρονια τη σχολη μακρια απο το πατρικο μου,ενοικια λογαριασμοι κλπ. Δεν πηραν ουτε μια φορα τηλεφωνο τα λαμογια συγγενεις να πουν ¨100 ευρω το μηνα μπορουμε να σας δωσουμε τοσα λεφτα μας δανεισατε", εγω σαπισα στην οικονομια, να μενω σε ενα διαμερισμα με σαπια πατωματα με ενα μπανιο με φουσκωμενα πλακακια, να περναω μαθηματα σε εξεταστικη χωρις ρευμα, να ανεβαινω μετα τη δουλεια τις σκαλες γιατι το ασανσερ χαλαει συνεχεια και να μην εχω χρονο ουτε για χομπυ ουτε μια βολτα ουτε λεφτα να ανοιξω ενα μπουκαλι σε γιορτη γεννεθλια. Και να χω και τους γονεις μου να μου λενε οτι πρεπει να παω σε ψυχολογο γιατι δεν ειμαι στα καλα μου επειδη τολμησα να πω οτι δεν με καταλαβαινουν και ειναι γελοιο εμεις να κανουμε οικονομια και οι συγγενεις να πηγαινουν ταξιδια με τα λεφτα που τους φαγανε. 4 χρονια καβγαδιζαμε μεχρι να μου πουν οτι ειχα δικιο. Το ποτηρι ξεχειλησε οταν εμεινε αναπηρη η μανα του πατερα μου και ο αδερφος του που τοσες χαρες και λεφτα του χε δωσει ο πατερας μου αρνηθηκε να συνεσφερει στο γηροκομειο της με γελοιες δικαιολογιες πχ. θα κολλησει aids απο τα δημοσια νοσοκομεια αμα μπει μεσα. Αυτο που με αηδιαζει ειναι οτι οταν ξεκινησα να σπουδαζω εφαγα τεραστια λογοκρισια απο ολους σχεδον τους συγγενεις, φανταστειτε οτι οταν ηρθε η ωρα να μεινω μονος μου η αδερφη της μανα μου που κακο χρονο να χει γυρισε και μου πε οτι εγω θα πρεπει να μεινω σε σπιτι με μεταχειρισμενα επιπλα ενω καμαρωνε για τα καινουρια επιπλα που πηρε η θεια της με λεφτα της μανας μου. Μου κανανε ολοι bullying οτι εγω ειμαι μεγαλομανης επειδη ειπα οτι αν καποιος επρεπε να μεινει σε σπιτι με καινουρια επιπλα το λογικο ηταν εγω και οχι τα ξαδερφια της μανας μου με τα λεφτα της. Σταματησα να μιλαω με ολους τους συγγενεις σχεδον. Αυτο ομως που με ενοχλει ειναι οτι δεν ειχα τα καταλληλα εφοδια απο την οικογενεια μου και τα δωσανε αλλου, οτι με λεγανε τρελο και μετα απο 4 χρονια αναγνωρισαν οτι εχω δικιο και οτι οι συγγενεις ειναι τα λαμογια και οτι δεν επρεπε να τους βοηθησουν ποτε. Με πληγωνει ομως οτι ακομα τους βαζουν μεσα στο πατρικο και τους μιλανε και τους τραπεζωνουν σαν να μην τρεχει τιποτα, ακομα και αυτη την ακατανομαστη αδερφη της μανας μου που μου χει κανει τοσες προσβολες και το κακο ειναι οτι υποψιαζομαι οτι μεχρι και η αδερφη μου πρεπει να την βαζει πανω απο μεναοπως και η μανα μου ενω εγω σε αντιστοιχη προσβολη που εφαγε εκεινη απο τον αδερφο του πατερα μου που την ειπε τρελη επειδη δεν ηθελε να φαει ενα φαγητο οταν πηγαιινε τριτη λυκειου, ειχε την πληρη στηριξη μου. Νιωθω οτι ουσιαστικα εκανα τοσο γολγοθα μονος μου για να παρω πτυχιο δεν εβγαινα εξω, δεν ειχα λεφτα και αν ειχα παρεες δεν θα μπορουσα ποτε να φιλοξενησω ενα φιλο η φιλη σπιτι μου γιατι δεν ειναι σπιτι ειναι τρωγλη. Η μονη μου ελπιδα ηταν η μεταναστευση, θα θελα να παω καπου πολυ μακρια και να μην ξαναγυρισω ποτε σε αυτη τη χωρα. Νιωθω οτι δεν ανηκω εδω. Περασα τοσα βασανα για ενα πτυχιο αλλα μπορει αυτο το πτυχιο να μου ανοιξει μια αλλη πορτα για εξω και να κλεισει για παντα ολη αυτη τη μιζερια που εχω περασει στα φοιτητικα μου χρονια. Με πληγωνει να σκεφτομαι οτι τα καλυτερα χρονια της ζωης μου οπως λενε πολλα παιδια τα φοιτητικα τα καλυτερα χρονια θα ναι για μενα τα πιο μιζερα. Δεν εκανα ποτε μου σχεση. Δεν εχω διπλωμα οδηγησης ουτε αμαξι. Νιωθω μειονεκτικα για αυτα ενω βλεπω τα ξαδερφια μου και τα ξαδερφια της μανας μου να εχουν φτασει 26 χρονων για να παρουν πτυχιο απο μετριες σχολες και να κανουν βολτες με καινουρια αμαξια, να βγαινουν εξω, να κανουν ταξιδια με τα λεφτα που φαγανε οι γονεις τους απο τους γονεις μου, ενω εγω και η αδερφη μου οπως και οι γονεις μου να κανουμε οικονομια. Θεια δικη αραγε υπαρχει? Εστω το καρμα να ανταποδωσει το κακο που μας εκαναν. Νιωθω ωρες ωρες οτι δεν θα θελα να ζω αλλο γιατι πολυ απλα δεν ζω, δεν ειναι ζωη να ψωφας στην οικονομια και να βλεπεις λαμογια να κανουν ζωαρα με τα λεφτα που εφαγαν απο ανθρωπους που τα δουλεψαν. Κραταω εστω το θετικο της υποθεσης οτι απο μενα δεν θα παρουν ουτε ενα cent, και οτι εφτασα στο σημειο να ωριμασω 15 φορες νωριτερα απο την ηλικια μου και να σταθω στα ποδια μου χωρις να εχω μια καλη συμβουλη απο εναν ανθρωπο οπωςοι γονεις μου οι οποιοι μου ελεγαν οτι πρεπει να τους βοηθαμε γιατι ειναι αιμα μας, αυτο το αιμα ουτε για αιμοκαθαρση δεν κανει. Το ξερω οτι δεν με μισουν αλλα εγω δεν μπορω να νιωσω ουτε αγαπη ουτε μισος για τους γονεις μου το χω αποθυμενο ζωης να περασω μεσα σε ενα σαπιο διαμερισμα που ειναι για ανακαινιση οχι για να μεινει ανθρωπος τα καλυτερα χρονια της ζωης μου μεσα σε τοσο αγχος, ποσα παιδια εχουν διαβασει χωρις ρευμα η εχουν μεινει 2 εβδομαδες χωρις νερο σε ευρωπαικη χωρα οχι στην Ουγκαντα. Ας ελπισω οτι καποια στιγμη ολα αυτα θα ανηκουν στο παρελθον οπως και τα τερατα-συγγενεις που δυστυχως μας στοιχειωσαν τοσα χρονια.