ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα κάνοντας μια βόλτα με το ποδήλατο μου, ένιωσα πάλι αυτό το αίσθημα της μελαγχολίας που με βασανίζει τώρα τελευταία. Σκέφτηκα πως με παλιές παρέες, τοξικές και ζόρικες, έχουμε σπάσει. Με άλλες πάλι που περάσαμε πολύ όμορφα, σπάσαμε λόγω σπουδών και αποστασης, ωστόσο γνωρίζω πως αν ήμασταν πιο δεμένοι δεν θα χώριζαμε τόσο απότομα και οριστικά. Ετσι έχω καταλήξει, στο πατρικό μου, εκτός πόλεως που σπουδαζω, πρώτο έτος, χωρίς να έχω προλάβει να δημιουργήσω νέες παρέες και φιλίες στο νέο μου σπίτι. Στο πατρικό μου δε, στο μέρος που βρίσκομαι, μεγάλωσα μεν κάποια χρόνια, αλλά δεν το ένιωσα ποτέ σπίτι μου και οι άλλοι δηλαδή σαν ξένο άτομο (που όντως δεν είμαι από εδώ) με αντιμετώπιζαν. Ουσιαστικά λοιπόν, είμαι πολύ μόνη. Και κάποτε την φοβόμουν την μοναξιά αρκετά, τώρα πια συμφιλιωθηκα με την ιδέα και το παρατηρω. Υπάρχουν και στιγμές πάρα ταύτα που πολύ μου λείπουν οι όμορφες στιγμές με παρέες, η επικοινωνία, τα νέα ερεθίσματα. Το πρώτο έτος με υποδέχτηκε δυσάρεστα μπορώ να πω, και έτσι όπως προβλέπονται τα πράγματα.. Τέλος πάντων, εγώ ήθελα να πω ότι όσοι νιώθετε μόνοι σας εκεί έξω, και πως όσα ονειρευοσασταν και συνεχίζετε να ονειρεύεστε δεν συμβαίνουν στην ζωή σας, σας καταλαβαίνω και σας πονάω.