Ασημίνα Ξηρού
Hθοποιός
Στον Πειραιά ζω ως επαγγελματίας εδώ και 31 χρόνια. Μέσα σε αυτό το διάστημα έχει αλλάξει σημαντικά, κυρίως το λιμάνι, που έχει διαμορφωθεί ως τόπος αφίξεων - αναχωρήσεων των επιβατικών πλοίων (και όχι φορτοεκφορτώσεων, όπως παλιότερα), και ο τουρισμός έχει αυξηθεί σημαντικά, μια και είναι ενδιάμεσος σταθμός πολλών κρουαζιερόπλοιων, τα οποία παραμένουν αρκετές ώρες.
Κεντρικοί άξονες έχουν μονοδρομηθεί, όπου χρειάστηκε οι δρόμοι έχουν πεζοδρομηθεί, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στα ΑμεΑ, και το περιβάλλον είναι καθαρό. Έχει ωραία σύγχρονα καταστήματα, εστιατόρια και καφέ, και το κέντρο του διακοσμείται από το ανακαινισμένο Δημοτικό Θέατρο, μικρογραφία της Σκάλας του Μιλάνου και έργο του Τσίλερ.
Είναι όμορφη πόλη, καθένας έχει εύκολη πρόσβαση σε αυτή και είναι ευχάριστο να ζεις εδώ. Το περιβάλλον αποπνέει οικειότητα και ζωντάνια και είναι φορές που νιώθω σαν να είμαι σε μόνιμες διακοπές, ιδίως όταν κάνω τη βόλτα από τη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων μέχρι τη Μυρτιδιώτισσα!
Η ζωή στον Πειραιά είναι πολύ πιο φιλική και λιγότερο άγρια απ' ό,τι στην Αθήνα, γιατί υπάρχει πολύ στενή σχέση μεταξύ των κατοίκων, που οφείλεται είτε στο δέσιμο που είχαν από παλιά είτε στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική με την οποία χτίστηκαν τα σπίτια.
Λευτέρης Λαζάρου
Iδιοκτήτης του Varoulko seaside
Ως Πειραιώτης τρίτης γενιάς έχω να πω ότι πάντα άξιζε να ζεις στον Πειραιά. Καταρχάς, βρέχεται από θάλασσα κι αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο που την αισθάνεται δίπλα του, βλέπει τον ορίζοντα ανοιχτό μπροστά του, κι έτσι μπορεί να δημιουργήσει. Αυτό που μπορώ να σας πω με σιγουριά είναι ότι ο Πειραιάς έχει βγάλει εξαιρετικούς καλλιτέχνες, λόγω του ότι ήταν λιμάνι και εργατούπολη – η καταπίεση δημιουργεί πιο ανήσυχους ανθρώπους. Έβγαλε μουσικούς, τραγουδιστές, ηθοποιούς. Θεωρώ, λοιπόν, ότι ο Πειραιάς είναι ένα ιδιαίτερο κομμάτι της Ελλάδας, επειδή τον έφτιαξαν πολλές ράτσες.
Ως γνήσιος Πειραιώτης, δεν υπήρχε περίπτωση να δημιουργήσω έναν χώρο μακριά από την πόλη όπου γεννήθηκα και μετά από δέκα χρόνια στην Αθήνα, όπου βρέθηκα τελείως συμπτωματικά, επέστρεψα εκεί όπου το Βαρούλκο δημιούργησε την ιστορία του. Η γειτονιά αυτή είναι η γειτονιά στην οποία γεννήθηκα. Υπάρχουν μνήμες σε αυτήν: στην Κόκκινη Βάρκα δούλευε ο πατέρας μου, εδώ έχω παίξει, έχω ματώσει, έχω περάσει την εφηβεία μου, εδώ έκανα τα πρώτα μου σκασιαρχεία από το 26ο και το 3ο Γυμνάσιο. Από την ώρα που ξεκινάω για τη δουλειά το πρωί, βρίσκομαι ανάμεσα σε εικόνες και μνήμες.
Ο Πειραιάς ήταν πάρα πολύ όμορφος και παραμένει, και το γεγονός ότι βρίσκομαι σε μια πόλη που γύρω γύρω έχει θάλασσα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι είμαι σε ένα μεγάλο νησί. Έτσι, νιώθω χαρούμενος και δημιουργικός, γιατί έχω πολύ μεγάλο ορίζοντα μπροστά μου. Εδώ είναι οι φίλοι μου, εδώ είναι οι παρέες μου. Οι άνθρωποι εδώ έχουν το ταμπεραμέντο των νησιωτών, είναι ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι και ανοιχτοί ως χαρακτήρες. Είναι ωραίο να έχεις Πειραιώτη φίλο, γιατί οι Πειραιώτες για τη φιλία τους πραγματικά σκοτώνονται, δεν προδίδουν εύκολα.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε σύντομα είναι να δημιουργήσουμε ένα περιβάλλον φιλικό για όλους, πεζούς και εποχούμενους. Ο Πειραιάς είχε μια εξαιρετική αγορά που πριν από πολλά χρόνια στηρίχτηκε και στα νησιά του Αργοσαρωνικού. Αυτή η αγορά πρέπει να ξαναγίνει.
Χρήστος Γιαννακούρης
Iδιοκτήτης της Cantina Social
Δεν γεννήθηκα στον Πειραιά, τον επέλεξα ως τόπο διαμονής. Τώρα, βέβαια, η καθημερινότητα εκεί έχει γίνει αγώνας μετ' εμποδίων, δεδομένου ότι δύο εξαιρετικά μεγάλα και δύσκολα έργα βρίσκονται σε εξέλιξη: το τραμ, που θα περνάει από το κέντρο της πόλης, και το μετρό, που θα συνδέει το λιμάνι του Πειραιά με το αεροδρόμιο. Φυσικά, όλα αυτά θα αλλάξουν με το πέρας των έργων. Υπάρχουν, όμως, κι άλλα κομβικά προβλήματα που παραμένουν, όπως η δυσκολία να βρεις θέσεις παρκαρίσματος, η καθαριότητα, η κατάσταση των δρόμων και των κοινόχρηστων χώρων (π.χ. πάρκα, γήπεδα).
Βεβαίως, υπάρχουν και πολλοί λόγοι για να επιμείνει κανείς να ζει σ' αυτή την πόλη. Πρώτα απ' όλα, είσαι δίπλα στο λιμάνι κι έτσι ελαχιστοποιούνται οι πιθανότητες να χάσεις το πλοίο για το νησί. Επίσης, είσαι δίπλα στην ομάδα της καρδιάς σου. Αν συναναστραφείς για πρώτη φορά Πειραιώτες, θα καταλάβεις ότι είναι ιδιαίτεροι και ίσως αυτό να οφείλεται στην εγγύτητά τους με το λιμάνι. Επιπλέον, έχεις τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις μαθήματα ιστιοπλοΐας και κωπηλασίας, αφού υπάρχουν πολλοί αθλητικοί σύλλογοι που δραστηριοποιούνται σ' αυτά τα σπορ, ή να δεις ενδιαφέρουσες παραστάσεις στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, που μας είχε λείψει όσο καιρό δεν λειτουργούσε. Τελευταίο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό: ζεις και αναπνέεις δίπλα στη θάλασσα!
Νίκος Διαμαντής
Kαλλιτεχνικός διευθυντής του Δημοτικού Θεάτρου
Μπορεί ο Πειραιάς να μην έχει σχέση με τον Πειραιά της παιδικής μου ηλικίας, παρ' όλα αυτά είναι μια ζωντανή περιοχή που συνδυάζει τη θάλασσα και ό,τι υπάρχει γύρω από αυτήν με τους εφοπλιστές, τους ψαράδες, τα επαγγέλματα που αφορούν τα πλοία, το ίδιο το λιμάνι, τον ΟΛΠ, τις κρουαζιέρες. Από την άλλη, ο Πειραιάς, επειδή υποδέχτηκε όλο αυτό το κύμα των προσφύγων, τον διαφορετικό πολιτισμό που έφεραν, έχει μέσα του ένα στοιχείο αλλαγής, πολύ ισχυρής.
Θεωρώ Πειραιά όλη την ακτογραμμή μέχρι το Πέραμα, όλες αυτές τις δύσκολες περιοχές οι οποίες μετατοπίστηκαν ιδεολογικά και πήγαν από την αριστερά στη Χρυσή Αυγή – προφανώς θα ξαναμετακινηθούν κι αυτό είναι ένα τεράστιο στοίχημα. Τα προβλήματα, ιδιαίτερα στις δύσκολες περιοχές του Πειραιά, ανάγκασαν μέρος του πληθυσμού να μετακινηθεί, ευτυχώς χωρίς να χαθούν ορισμένα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που οφείλονται στη θάλασσα και στην ενασχόλησή τους με αυτήν. Γι' αυτό πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα μπορέσουν να ξανάρθουν κοντά στον κοινωνικό ιστό. Υπάρχει μια αποκλιση πολύ μεγάλη, που αποτυπώθηκε κατά πρώτον στη μουσική, στο χιπ-χοπ, που στην ουσία είναι μια συνέχεια του ρεμπέτικου και η καταστροφή του, γιατί σήμερα μιλάμε για καταστροφή ουσιαστικά, ολοκληρωτική περιθωριοποίηση αυτής της μουσικής.
Ο Πειραιάς έχει μια πλευρά, την εργατική, αυτήν που βλέπουμε γύρω από το λιμάνι και στην οποία γίνονται τεράστιες επενδύσεις, γι' αυτό και θα αναπτυχθεί ραγδαία. Επίσης, υπάρχει άλλος ένας μοχλός ανάπτυξης που δεν έχει φανεί μέχρι τώρα, η κρουαζιέρα, τα κρουαζιερόπλοια. Η πόλη έχει πολύ ισχυρά τοπόσημα, όπως το αρχαίο θέατρο της Ζέας, το οποίο θα λειτουργήσει σε δυο-τρία χρόνια.
Η ζωή στον Πειραιά είναι πολύ πιο φιλική και λιγότερο άγρια απ' ό,τι στην Αθήνα, γιατί υπάρχει πολύ στενή σχέση μεταξύ των κατοίκων, που οφείλεται είτε στο δέσιμο που είχαν από παλιά είτε στην ιδιαίτερη αρχιτεκτονική με την οποία χτίστηκαν τα σπίτια. Αυτό ως παράδοση έχει μείνει, οι πόρτες ήταν και είναι ανοιχτές, οι άνθρωποι κάθονται στα σκαλιά ακόμα, δεν μπορεί να συμβεί κακό, διότι ο ένας γνωρίζει ως ένα σημείο τη ζωή του άλλου. Είχαν πετύχει μια ισορροπία οι γειτονιές, μια αυτοδιαχείριση συναισθημάτων στην πραγματικότητα. Αυτό είναι τρομακτικά ενδιαφέρον για τον Πειραιά. Ως παιδί, κυρίως, είναι πολύ σπουδαίο να ξέρεις ότι είσαι μόνος και ταυτόχρονα δεν είσαι μόνος.
Οι Πειραιώτες, λόγω της αύρας της θάλασσας και της σχέσης τους μαζί της, δύσκολα θα πάμε να ζήσουμε κάπου αλλού.
Δημήτρης Σταϊνχάουερ
Eπιχειρηματίας
Η εγγύτητα της πόλης με τη θάλασσα είναι αυτό που κάνει τον Πειραιά μοναδικό. Το να ζεις στον Πειραιά είναι σαν να ζεις ταυτόχρονα σε μια μεγάλη πόλη και σε ένα νησί, σε μια ήσυχη γειτονιά και σε ένα ζωντανό κέντρο. Όλα αυτά σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια.
Ξυπνάς το πρωί σε μια ήσυχη γειτονιά και πίνεις τον καφέ σου, απολαμβάνοντας τη ζωή της παραλίας μπροστά σου. Διασχίζεις με τα πόδια τη μαρίνα Ζέας, όπου συνυπάρχουν, σχεδόν αρμονικά, τα παραδοσιακά ψαροκάικα με τα μοντέρνα mega yachts. Περνάς από το μοντέρνο κέντρο της πόλης, όπου όμως δεσπόζει ένα επιβλητικό νεοκλασικό, το κτίριο του Δημοτικού Θεάτρου.
Κατηφορίζεις στο λιμάνι, μέσα στη βουή των μηχανών των πλοίων, και περπατάς δίπλα σε ανθρώπους απ' όλα τα μέρη του κόσμου, που όμως βρίσκονται για μερικές μόνο στιγμές στο λιμάνι. Ανηφορίζεις και περνάς από τα παλιά μηχανουργεία και τα εμπορικά μαγαζιά μιας άλλης εποχής για να φτάσεις στο γραφείο σου. Γι' αυτό μένω στον Πειραιά.
Σέργιος Δουράμπεης
Iδιοκτήτης του Δουράμπεη
Μερικά πράγματα στον Πειραιά έχουν αλλάξει, αλλά συγκριτικά με άλλες περιοχές έχουν γίνει λιγότερες αλλαγές. Έχω ζήσει όλη μου τη ζωή εδώ. Το σπίτι μου ήταν δυο δρόμους πίσω από το μαγαζί, η γειτονιά τότε ήταν εντελώς διαφορετική, με μικρές μονοκατοικίες ανοιχτές. Οι άνθρωποι τότε δεν φοβούνταν, ήξερε ο ένας τον άλλον. Αυτές χάθηκαν με την ανοικοδόμηση.
Ο Πειραιάς είναι ένα μεγάλο χωριό, δεν έχει το απρόσωπο της Αθήνας, όλοι σχεδόν γνωριζόμαστε και ο πληθυσμός δεν είναι απέραντος. Οι Πειραιώτες, λόγω της αύρας της θάλασσας και της σχέσης τους με αυτήν, δύσκολα θα πάμε να ζήσουμε κάπου αλλού. Εδώ μας αρέσει κι αυτό είναι κάτι που δεν μπορείς να το καταλάβεις αν δεν έχεις ζήσει δίπλα στη θάλασσα.
Το εστιατόριό μας, όταν ξεκίνησε, πριν από τρεις γενιές, ήταν πιο μικρό, αλλά πάντα εδώ, στο ίδιο σημείο. Τότε η θάλασσα ήταν εδώ μπροστά. Μετά το 1980 έγινε επιχωμάτωση για να φτιαχτεί το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Η επωνυμία της επιχείρησης σήμερα είναι Δουράμπεης, αλλά τα παλιότερα χρόνια, λόγω της παραλίας, το μαγαζί το έλεγαν «Αμμουδιά». Έβγαιναν τα καΐκια με τις στράτες εδώ να πουλήσουν την πραμάτεια τους και γινόταν γιορτή. Όλα αυτά τώρα έχουν χαθεί.
Σταύρος Παπαγιάννης
Συνιδρυτής του Stage Design Office
Κατοικώ μόνιμα στον Πειραιά από το 1987. Τότε έμενα στο κέντρο του, κοντά στο Δημοτικό Θέατρο, και από το 1997 μέχρι και σήμερα μένω πάνω στο λιμάνι. Δηλαδή, αυτό σημαίνει πως ό,τι μπαίνει και ό,τι βγαίνει από το λιμάνι περνάει από μπροστά μου. Μέχρι σήμερα ο Πειραιάς έχει περάσει από διάφορες φάσεις. Αυτό που θυμάμαι ως μαθητής του Γυμνασίου, όταν κατέβαινα από το Κερατσίνι για να πάω στην Ιωνίδειο, είναι μια καθαρή εικόνα του, η οποία απέπνεε έναν αέρα αισιοδοξίας. Τότε ήταν δήμαρχος ο Σκυλίτσης και θυμάμαι που τα Χριστούγεννα πουθενά στην Ελλάδα δεν υπήρχε πιο θεαματικός στολισμός.
Μια άλλη ανάμνηση που έχω είναι από τη δεκαετία του '90, με εκείνα τα υπέροχα μπαρ της Καστέλλας. Μαζί με τα θρυλικά μαγαζιά της πλατείας Ιπποδάμειας δημιούργησαν μια άλλη κατάσταση και καθιέρωσαν τότε τον Πειραιά ως κέντρο διασκέδασης. Ωστόσο, αυτήν τη στιγμή ο Πειραιάς ετοιμάζεται να ξανακερδίσει τις εντυπώσεις και αναμφίβολα θα είναι το «next big thing». Λόγω του λιμανιού, λόγω των Κινέζων, λόγω της βιομηχανικής περιοχής εκεί γύρω από τον Παπαστράτο που αναβαθμίζεται συνεχώς με καινούργια μαγαζιά και γκαλερί, αρχίζει να αλλάζει η μορφή του Πειραιά.
Το κέντρο δεν έχει αλλάξει και το Τουρκολίμανο και η Καστέλλα δεν έχουν χάσει την αξία τους. Βέβαια, αυτό που έχει να προσφέρει ο Πειραιάς είναι η αίσθηση της θάλασσας, κάτι πολύ σημαντικό. Σε έναν άλλο, ιδανικό κόσμο, αυτός ο τόπος θα άξιζε πολύ περισσότερα. Απ' όποιο στενό και να μπεις στον Πειραιά, δεν μπορείς να μην παρασυρθείς από την αύρα της θάλασσας. Αυτή η αίσθηση ότι από παντού βγαίνεις σε έναν ορίζοντα με θάλασσα είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το αστικό τοπίο της Αθήνας.
Αυτήν τη στιγμή ο Πειραιάς ετοιμάζεται να ξανακερδίσει τις εντυπώσεις και αναμφίβολα θα είναι το «next big thing».
Αλέξιος Αγγελόπουλος
Eφοπλιστής
Για εμάς τους authentique Πειραιώτες, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε στον Πειραιά, και τον αγαπάμε, το να μένουμε σ' αυτή την πόλη είναι ένα «ευγενές βίτσιο»! Έχοντας από τη μια το λιμάνι και από την άλλη ιδιαίτερου πολιτιστικού κάλλους συνοικίες σαν την Καστέλλα, μοιραία ακροβατείς ανάμεσα σε δύο κόσμους και χαρακτηρίζεσαι «και του λιμανιού και του σαλονιού».
Πειραϊκή, Προφήτης Ηλίας, Δραπετσώνα, Μανιάτικα, Ακτή Μιαούλη, Καμίνια, Ιπποδάμειος Αγορά, Τρούμπα, λόφος Βώκου, συνθέτουν ένα παζλ ιδιαίτερης κουλτούρας, ιστορίας, πολιτισμού, αλλά και ακραίων διαφορών. Η ιστορία της πόλης χάνεται στους αιώνες, καθώς υπήρξε το επίνειο της πόλης-κράτους των Αθηνών αλλά και ο πρώτος συγκροτημένος δήμος στην αρχαία Ελλάδα. Μπορεί να έχει χάσει κάτι από την αίγλη του, αλλά η ψυχή του είναι εδώ και χτυπάει δυνατά.
Γύρω απο το μεγαλύτερο ναυτιλιακό cluster και κέντρο εμπορίου και βιομηχανίας από αρχαιοτάτων χρόνων έχουν δραστηριοποιηθεί και αναδειχτεί εφοπλιστές, βιομήχανοι, πολιτικοί, τραπεζίτες. Είναι μια ζωντανή πόλη που έχει εμπνεύσει και αναδείξει σπουδαίους καλλιτέχνες, ανθρώπους του πνεύματος και αθλητές.
Ο σύγχρονος Πειραιάς διαθέτει τα πάντα. Δυστυχώς, όμως, προσφέρει τα ακριβά αγαθά του σε φθηνό περιτύλιγμα. Δεν είναι ίσως τόσο ελκυστικά με την πρώτη μάτια. Η πόλη, βλέπεις, έχει υποστεί κακομεταχείριση, αλλά αντέχει. Ναι, μας ταλαιπωρεί το κυκλοφοριακό, ναι, η πόλη είναι σκαμμένη από τους μετροπόντικες «μέχρι νεωτέρας», ναι, τα καλοκαίρια ασφυκτιούμε από την κίνηση που φέρνει το λιμάνι, αλλά, μόλις πέσει το σκοτάδι, αρχίζεις πάλι να αγαπάς εκείνο που νομίζεις ότι βλέπεις.
Γιατί να μείνεις στον Πειραιά; Αν περπατήσεις στην Πειραϊκή με το ηλιοβασίλεμα, αν χαθείς στα στενά του Προφήτη Ηλία, αν περάσεις ένα μεσημέρι από την Ακτή Μιαούλη, αν κάνεις μια κυριακάτικη βόλτα στο Μικρολίμανο, θα καταλάβεις. Αν και τοπικιστές, θα σε υποδεχτούμε και θα σε κάνουμε να αγαπήσεις μια πόλη που όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις το βαθύ και απέραντο γαλάζιο, το «μπλε του Εθνικού μας», όπως λέμε οι τελευταίοι των ρομαντικών του αθλητισμού.
Γιάννης Καϋμενάκης
Ιδιοκτήτης του Paleo
Γεννήθηκα στον Πειραιά και τώρα πλέον ζω εδώ. Είναι ωραία εδώ, έχει αυτό το αφτιασίδωτο που αντανακλά κάθε λιμάνι, αυτήν τη βουβή απειλή, την αόρατη. Όταν μεγάλωνα, ο Πειραιάς ήταν μια εργατική πόλη με συνοικίες όπως η Αγια-Σοφιά, η Κοκκινιά, ο Κορυδαλλός, τα Καμίνια. Κατεβαίναμε στη μητρόπολη, που ήταν η πόλη του Πειραιά, για να ενηλικιωθούμε, να δούμε τον κοσμοπολιτισμό, που τότε εκπροσωπούσε το Πασαλιμάνι, να δούμε τα μαγαζιά της Σωτήρος, το Δημοτικό Θέατρο, γύρω από τη Γούναρη τα καφενεία των ναυτικών και πιο πέρα, στα δικαστήρια, τα καφενεία των νομικών-δικηγόρων. Τώρα δεν υπάρχουν αυτά ούτε καν ως κάποιου τύπου αρχείο, γιατί στα πληρώματα των ναυτικών είναι ελάχιστοι πλέον οι Έλληνες.
Τα τελευταία τρία χρόνια ζω εδώ, που πραγματικά είναι ένα κομμάτι πολύ ατόφιο, ακούς τη «λάιβ μουσική» απ' έξω, την ηλεκτροκόλληση, κι αυτό είναι πολύ πολύ γοητευτικό, είναι η «μαστοράντζα», όπως τους αποκαλεί ο Χαριτόπουλος στο βιβλίο του Εκ Πειραιώς. Είναι αυτό που είναι, δεν προσποιούνται, δεν είναι Πειραιώτες που θα ήθελαν να γίνουν κάτι άλλο, είναι παιδιά που δεν ήταν καλοί μαθητές, δεν τα 'παίρναν τα γράμματα και δουλεύουν στα μηχανουργεία, στο λάδι της μηχανής. Στον Πειραιά λατρεύω τη Μαργαρώ, παίρνω ψωμί από τον Σέκκα στην Αγια-Σοφιά, έναν ξυλόφουρνο που υπάρχει από το 1960, παίρνω γλυκά από τη Ρίτα στην Κοκκινιά που κάνει πολύ ωραία γλυκά, τρώω πολύ καλό street food στο Jackaroo, περνάω και από τον Αρλεκίνο.
Κάθε πρωί έρχεται ένας κύριος από τη Δραπετσώνα με το μηχανάκι και μας φέρνει πιροσκί. Είναι πολύ όμορφο που όλοι κουβαλάνε τον πολιτισμό τους σε ένα πιάτο φαγητό. Λατρεύω τη γειτονιά μου, τους ανθρώπους της και το ότι συνυπάρχουμε. Έχουν μια υπέροχη αίσθηση του φέρεσθαι, της αξιοπρέπειας, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το τοπίο που βλέπουμε γύρω μας. Αυτή είναι η δουλειά τους, αυτό μάθανε, έτσι πορεύονται, εδώ, αυτή είναι η γειτονιά τους και για μένα είναι ό,τι πιο ατόφιο συναντώ σε μεγάλη κλίμακα.
Μιχάλης Σκεντρίδης
Κατασκευαστής παραδοσιακών έγχορδων μουσικών οργάνων
Αξίζει να ζεις στον Πειραιά γιατί τα έχεις όλα στα πόδια σου, γιατί συνεχίζει να είναι γειτονιά και παντού θα βρεις έναν γνωστό. Κατεβαίνεις για μια βόλτα στο Πασαλιμάνι, θα βρεις κάποιον, πας στη μαρίνα Ζέας, το ίδιο. Η οικειότητα είναι μεγάλη. Υπάρχουν, όμως, και πολλά παλιά καταστήματα, όπως το δικό μου, όπου κρατάμε την παράδοση και ευτυχώς ο κόσμος μάς στηρίζει. Προτιμάει να έρθει σε ένα μαγαζί με το οποίο έχει προσωπική σχέση.
Να πούμε επίσης ότι ο Πειραιάς έχει μεγάλη παράδοση στο μουσικό κομμάτι, με τους ρεμπέτες. Ακόμα και τώρα έχει πολλά μέρη που παίζουν μόνο ρεμπέτικο, και βαρύ, όπως η Στοά των Ασμάτων, ένα μαγαζί ιστορικό, όπου ο γιος του Στέλιου του Περπινιάδη λέει τραγούδια παλιά κυρίως, ή το Ρεμπέτ Ασκέρ. Καμιά φορά στήνουμε γλέντι κι εμείς στο μαγαζί και κάπως έτσι δημιουργείται η προσωπική σχεση που κάνει τον Πειραιά να ξεχωρίζει. Μπορείς να πας σε ένα μαγαζί και να γίνει παρεΐστικη η κατάσταση. Τα μαγαζιά μας είναι και καφενεία μαζί.
