➽ Η απότομη ανηφόρα της πλινθόκτιστης λεωφόρου Βασιλέως Γεωργίου από τον Ηλεκτρικό Σταθμό του Πειραιά ως επάνω, στον λόφο του Προφήτη Ηλία. Επιβλητική όταν την κοιτάζει κανείς από το λιμάνι, με το βλέμμα να «ανηφορίζει» εκεί όπου αρχίζει η συνοικία της Καστέλλας.
➽ Τα ελάχιστα εναπομείναντα (από την κατεδάφιση του '68) προσφυγόσπιτα ή οίκοι ανοχής, σχεδόν υπό κατάρρευση, πίσω από την εκκλησία του Αγίου Διονυσίου.
➽ Η ουρά που φτάνει σχεδόν στις ράγες του τρένου κάθε παραμονή Καθαράς Δευτέρας για τον παραδοσιακό σαρακοστιανό χαλβά του Κοσμίδη.
➽ Καράμπαμπας στη Δραπετσώνα - Τάκα Τάκα στον Πειραιά. Τα δύο πιο παλιά σουβλατζίδικα του Πειραιά.
➽ «Έλα, μωράκι μου, στη Φοντάνα για καφέ». Από τις πιο παλιές καφετέριες στο Πασαλιμάνι, σημείο αναφοράς των «γαύρων» του κεντρικού Πειραιά, δίπλα στην εξίσου παλιά καφετέρια των θαμώνων-οπαδών του Εθνικού (δεύτερη αγαπημένη ομάδα του Πειραιά).
➽ Το μνήμα για τα θύματα της θύρας 7 έξω από το γήπεδο Καραϊσκάκη. Η δική μας ματωμένη Κυριακή. Η Δευτέρα που ξημέρωσε βρήκε μια πόλη βουτηγμένη στα δάκρυα και το πένθος.
➽ Το ρακάδικο της Στοάς Κούβελου. Περνάς απέξω, δεν το παίρνεις χαμπάρι, μπαίνεις μέσα, ταξιδι πίσω στον χρόνο.
➽ Το κασετάδικο στην Αγορά του λιμανιού. Αγοράζει κανείς κασέτες; Όχι, όμως αυτό το κασετάδικο παίζει δυνατά την καλύτερη λαϊκή μουσική.
➽ Ο όμορφος σταθμός του Ηλεκτρικού. Τις Κυριάκες το απόγευμα (συνήθως), όταν περιμένεις στην αποβάθρα, έρχεται στ' αυτιά σου μουσική, αλλά όχι από τα μεγάφωνα του σταθμού. Είναι από τις πρόβες που κάνουν άγνωστα, πλην φιλόδοξα γκρουπάκια στα φθηνά στούντιο όπισθεν του ΗΣΑΠ.
➽ Η Αγορά στο λιμάνι. Όχι μόνο για την ποικιλία και τα φρέσκα προϊόντα αλλά και για τα πειράγματα, τις φάρσες και τους επικούς καβγάδες πάνω από μια παρτίδα τάβλι ανάμεσα στους επί σειρά δεκαετιών ιδιοκτήτες των πάγκων.
➽ Ο «πύργος» του Πειραιά. Μια φιλόδοξη για την εποχή της οικοδομή, θύμα της ελληνικής κουτοπονηριάς. Χτίστηκε, μα δεν κατοικήθηκε ποτέ. Γιατί; Τα δωμάτια δεν πληρούν τις προδιαγραφές κατάληλου ύψους. Στέκει εκεί, στο κέντρο το λιμανιού, ερειπωμένος, γκρίζος και σιωπηλός.
➽ Εκεί κοντά και το περίφημο ρολόι ή, μάλλον, το μέρος όπου βρισκόταν το περίφημο ρολόι, γκρεμισμένο από τον άστοχο χουντικό δημαρχο Σκυλίτση.
➽ Η καθιερωμένη κυριακάτικη βόλτα στην Πειραϊκή, δίπλα στη θάλασσα και σ' έναν ορίζοντα που δεν τελειώνει.
➽ Η επίσης καθεριωμένη κυριακάτικη βόλτα αντίθετης κατεύθυνσης προς τον Παρασκευά (Βοτσαλάκια).
➽ Το Τουρκολίμανο – συγγνώμη, συνήθεια ετών, το Μικρολίμανο.
➽ Ο Ναυτικός Όμιλος Πειραιά.
➽ Οι φωνές-ιαχές, τα σφυρίγματα του διαιτητή στα ντέρμπι του Θρύλου (Ολυμπιακού). Ποτέ άλλοτε η πόλη δεν είναι τόσο ήσυχη, όσο κατά τη διάρκεια των παιχνιδιών. Μετά, φωτιές (κυριολεκτικά) και πανηγύρια.
➽ Οι σκέιτερ μπροστά από το Δημοτικό Θέατρο.
➽ Οι μούλτι-κούλτι γειτονιές της «πλαζ» Καμινίων. Τα Καμίνια είναι πλαζ χωρίς θάλασσα. Η περιοχή ονομάστηκε ειρωνικά έτσι γιατί πλημμύριζε κάθε φορά που έβρεχε.
➽ Το «τείχος του έρωτα». Στη Φρεαττύδα. Ο πυργίσκος Παπανικολή. Ο «πυργίσκος του έρωτα», επίσης στη Φρεαττύδα.
➽ Το Άγαλμα της Μητέρας. Δεν πρέπει να υπάρχει κανένα άλλο μνημείο στην Αθήνα, στην Αττική και στην Ελλάδα ολόκληρη που να τιμάει τη μητέρα.
➽ Τα παλιά, υπέροχα κτίρια των αρχών του αιώνα. Κάποια ήταν σχολεία, άλλα αρχοντικά. Κάποια είναι αναπαλαιωμένα, άλλα ρημάζουν και θυμίζουν περασμένα μεγαλεία.
➽ Το ΠΑ.ΠΕΙ., δηλαδή το Πανεπιστήμιο Πειραιά. Πηγή ζωντάνιας και οικονομικής ανάκαμψης όλης της περιοχής. Το κτίριο, όμως, παίρνει βραβείο ως το πιο άσχημο και άχαρο στον Πειραιά.
➽ Σκυλιά, πολλά. Σε όλη την εμπορική περιοχή. Οι ιδιοκτήτες τα φροντίζουν από κοινού. Φαγητό, εμβόλια, λουράκια.
➽ Κυριακάτικο γιουσουρούμ στο λιμάνι. Από κουτάλι, πολυθρόνα και σεντόνι, μέχρι κιλίμι.
➽ Φυσικά, η μαλακιά φέτα της «Χήρας». Η επιτομή του τυριού.
➽ Το Δημοτικό Θέατρο, έμβλημα της πόλης και ένα από τα πιο ωραία θέατρα της Ευρώπης. Το πόσο μας είχε λείψει το καταλάβαμε μόνο μετά την ολοκλήρωση αποκατάστασης του κτιρίου (2008-2013).
➽ Γκαλερί δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Υπάρχει όμως, ευτυχώς, η εντυπωσιακή σε λογοτεχνικό και ιστορικό αρχείο βιβλιοθήκη «Καίτη Λασκαρίδη».
➽ «Αν δεν υπάρχει στον Μανδραγόρα, δεν υπάρχει πουθενά». Το αποθηκάκι με είδη κιγκαλερίας του '55 είναι πλέον το πληρέστερο, πλουσιότερο delicatessen της περιοχής. Πας ακόμα και για βόλτα, προς τέρψη των αισθήσεων.
➽ Γαρίδες, χωριάτικη, πατάτες, άντε και μια παγωμένη (μπίρα). Στη Μαργαρώ. Εκείνη, πια, έχει φύγει, όμως κάθε Πειραιώτης που σέβεται την καταγωγή του περνά απ' το μαγερειό της.
