Στο κλαμπ Folie είχα πάει κάποιο βράδυ της νιότης μου, είχα χορέψει, είχα πιει κι αυτό ήταν όλο.
Δεν ήμουν τότε φαν του εξωτισμού και δεν συμπαθούσα ιδιαίτερα τη λάτιν μουσική, αλλά εκείνο το βράδυ θυμάμαι ότι ήταν εύθυμο.
Όταν φέτος ξαναβρέθηκα αργά το βράδυ με κάτι μουσάτες φίλες μου, ήταν σαν déjà vu και χρειάστηκε λίγος χρόνος για να καταλάβω ότι ήταν η ίδια πίστα που με είχε φιλοξενήσει σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια πριν.
Αίφνης όλα έμοιαζαν ίδια και όλα τόσο διαφορετικά.
Ένας μαύρος DJ έπαιζε κάτι ανεβαστικές «μαύρες» μουσικές και στην πίστα νεαρά αγόρια έδιναν εύσημα στον ερωτισμό.
Δεν ξέρω αν έφταιγε το προχωρημένο της ώρας ή της ηλικίας, μπορεί να 'ταν και το αλκοόλ, αλλά αυτός ο χορός μού έκανε σαν τελετή των Μασάι για να ανοίξουν οι ουρανοί και να βρέξει γονιμότητα.
Έλα εδώ και άφησε τις σκοτούρες, τη θολούρα και τους εθισμούς σου έξω από την πόρτα. Έλα και σκέψου μόνο το σώμα σου, δώσ' του ελευθερία και άφησέ το να εκφραστεί.
Το μέρος μύριζε ερωτισμό και είχα καιρό να μυρίσω μαζικά αυτή την αυθεντική εσάνς.
Καθώς η νύχτα προχωρούσε, το ιδρώναμε το φανελάκι, χορεύαμε και πίναμε, και μοιάζαμε ξέγνοιαστοι.
Θα μπορούσαμε να ήμασταν σε οποιαδήποτε γωνιά του κόσμου, στο Καράκας, στην Ταϊλάνδη ή στην Κένυα – σίγουρα όμως όχι στη λεωφόρο Αλεξάνδρας.
Το Folie είναι σαν τα βιβλία που ξεκινάς να τα διαβάζεις στα δεκαοκτώ και τα βαριέσαι και όταν τα ξαναπιάνεις, στα σαράντα, τα βρίσκεις αριστουργήματα.
Ξαναγράφω γι' αυτό το ξεχασμένο στέκι γιατί ανακάλυψα μια γάργαρη πηγή κεφιού, αισθησιασμού και φλερτ που παραπέμπει στις αρχές των '90s, που έβγαινες από το σπίτι με σκοπό να μη γυρίσεις μόνος.
Ένα καλτ μαγαζί με αλμοδοβαρικά στοιχεία που ξεχειλίζει από νεανικά σώματα τα οποία αφήνονται στον χορό και σε παρασύρουν σε ένα σχεδόν μυσταγωγικό πράγμα που το λες και κέφι.
Με τους θαμώνες να 'ναι φίφτι-φίφτι, μισοί Έλληνες και μισοί ό,τι μπορείς να φανταστείς, το πράγμα μπλέκεται όμορφα και βρίσκεσαι στις τέσσερις το πρωί να ξεσκονίζεις τη λιγκουαφόν και να προσπαθείς να θυμηθείς τι είχες μάθει στο ταχύρυθμο μάθημα Ισπανικών.
Τη βραδιά που πήγα δεν έπαιζε λάτιν μουσικές αλλά κάτι μαύρα σκληρά, ρυθμικά, ανεβαστικά κομμάτια, η Mama Africa στις δόξες της.
Όπως έμαθα αργότερα, η εβδομάδα είναι χωρισμένη σε βραδιές-αφιερώματα.
Βραδιά Brazil, βραδιά Exotica, βραδιά Romantica (τις Πέμπτες) με φώτα χαμηλά, και βοήθειά μας! Παρασκευή και Σάββατο ακούγονται και λίγο ντίσκο 80τίλες.
Και τελικά καταλαβαίνω πως τον εξωτισμό, για να τον εκτιμήσεις, πρέπει να αφήσεις τον χρόνο να σου ρίξει πρώτα μερικά φλώρικα, ασπρουλιάρικα χαστουκάκια.
Ο ιδιοκτήτης και ψυχή του μαγαζιού συστήνεται ως Γιάννης «Φολί» και είναι ένας πανύψηλος τύπος που έχει φάτσα ξηγημένου αρσενικού που, αν χρειαστεί, καθαρίζει για όλους.
Στην κουβέντα μαθαίνω ότι στο φανταριλίκι του ήταν τσολιάς στην προεδρική φρουρά.
Μετά τις φουστανέλες και τα τσαρούχια πήγε στο Λονδίνο, έζησε κάποια χρόνια εκεί, αγάπησε την acid jazz και όταν αποφάσισε να γυρίσει πίσω, θέλησε να ανοίξει ένα δικό του κλαμπ. Αυτά τη δεκαετία του '90.
Διάλεξε ένα στενό δρομάκι κάθετο στην Αλεξάνδρας γιατί εκεί υπήρχε το ακίνητο, και το επισκεύασε πέτρα-πέτρα, δημιουργώντας το κλαμπ που είχε ονειρευτεί, με tropical επιρροές από τα ταξίδια του σε Βραζιλία, Κούβα και Μεξικό.
Εκείνα τα χρόνια σε αυτά τα μέρη ξεχειμώνιαζε.
«Ήθελα να 'ναι ένα μέρος σαν αντίδοτο στο νταπαντούπα και τα σκυλάδικα, όπου θα άκουγες άφρο, ρέγκε, λάτιν, μπραζίλ και μουσικές απ' όλο τον κόσμο και θα ταξίδευες.
Ήταν όμως τόσο μεγάλος ο όγκος αυτής της μουσικής που γρήγορα αποφάσισα να τη χωρίσω σε βραδιές για να έρχεσαι και να ακούς αυτό που πραγματικά γουστάρεις» μου λέει.
Το στοίχημά του πέτυχε και για είκοσι οκτώ χρόνια είναι ένα στέκι όπου έρχεσαι κατεξοχήν για χορό. «Αν κάποιος έρθει και δεν χορέψει, είναι για μένα μια αποτυχημένη βραδιά» λέει ο «Φολί» και συνεχίζει: «Στις αρχές του '90, μόλις ξεκινήσαμε, είχαμε μικρή απήχηση, γιατί ο κόσμος δεν έτρωγε ακόμα "φρούτα εξωτικά".
Τότε άκουγαν techno ή acid house, αλλά μετά από λίγο το στέκι μας έγινε εναλλακτικό και σημείο αναφοράς. Τώρα, με την κρίση, δεν μειώθηκε ο κόσμος αλλά τα ποτά. Ο κόσμος απλώς πίνει λιγότερο. Η ανάγκη τού να θες να βγεις έξω, να ξεσκάσεις και να ερωτευτείς όμως δεν αλλάζει».
Έχουν γεννηθεί μεγάλοι έρωτες στο μαγαζί άλλα και μεγάλες καψούρες και κολλήματα που έγιναν έως και επικίνδυνα κι έχουν αφήσει εποχή.
«Ερχόταν ένας τύπος κάθε βράδυ για να δει μια κοπέλα που συνάντησε τυχαία μια βραδιά, αλλά εκείνη δεν ξαναεμφανίστηκε.
Σαν υπομονετικός Μανδαρίνος ερχόταν κάθε βράδυ για περίπου έναν χρόνο – τη βραδιά που δεν ξαναήρθε, εμφανίστηκε η κοπέλα.
Χτυπάγαμε όλοι το κεφάλι μας στον τοίχο, γιατί δεν υπήρχαν κινητά ή τρόπος να τον ειδοποιήσουμε. Τiming σου λέει, μετά».
Ένας από τους DJs, o Theo από τη δυτική Αφρική, την Μπουρκίνα Φάσο συγκεκριμένα, μου λέει ότι το μαγαζί είναι σαν οικογένειά του και μερικές βραδιές που χάνει τον χώρο και τον χρόνο νομίζει ότι είναι στα μέρη του. Βγαίνει μετά στην Αλεξάνδρας και τον χαστουκίζει η πραγματικότητα.
Από τους βασικούς χορευτές είναι ο Μιχάλης από τον Άγιο Δομίνικο. Μου διηγείται ότι γεννήθηκε στην Αθήνα και το πρωί δουλεύει στο μετρό, όμως βασικά είναι χορευτής.
Με δέκα ευρώ, λέει, που είναι η είσοδος στο μαγαζί, και δύο ποτά που πίνεις σ' αυτή την τιμή, σου κάνει και δωρεάν μαθήματα χορού. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έρχονται κανονικά για το μάθημα και μέσα σε τρεις μήνες πετάνε.
Ο σέξι Ροκίνιο, επίσης χορευτής, ήρθε από την Μπαΐα της Βραζιλίας όταν πια ήταν ενήλικος και αγαπάει την Ελλάδα ακόμα και με την κρίση, γιατί, όπως λέει, παραμένει μια χώρα με ανθρωπιά.
Μας βρίσκει σέξι ως λαό και ανοιχτό σε πολλά πράγματα, παρ' όλη την αρχική στενοκεφαλιά.
Η Βάνεσα είναι από το Ζαΐρ. Μιλάει άπταιστα ελληνικά – ο χορός για εκείνη είναι κάτι τόσο φυσικό όσο το να πίνει νερό και να τρώει.
Έχουν περάσει πολλά μουσικά «διαμάντια» από το μαγαζί. Κάποιοι από αυτούς έφτιαξαν συγκροτήματα και κάποιοι που σπούδαζαν ασχολήθηκαν με την επιστήμη τους.
Ένας παλιός σερβιτόρος είναι σήμερα καθηγητής πανεπιστημίου κι έρχεται πια στο μαγαζί ως θαμώνας.
Υπάρχουν τόσες άλλες ιστορίες.
Ένα παιδί, ο Έρικ, ήρθε από την Αφρική. Ήθελε να γίνει στρατιωτικός, μπήκε στη Σχολή Δοκίμων, μετά ξεκίνησε πόλεμος στην πατρίδα του και δεν μπορεί να γυρίσει πίσω. Το πρωί εύελπις, το βράδυ φοράει στραβά το καπελάκι του, έρχεται και τα δίνει όλα στην πίστα.
Ο κόσμος που έρχεται στο Folie είναι από δεκαοκτώ μέχρι εξήντα πέντε χρονών, εντελώς ετερόκλητος. Από καλλιτέχνες, γιατρούς μέχρι φοιτητές και μαθητές σχολών χορού.
To μαγαζί σκόπιμα δεν έχει WiFi, εξηγεί ο «Φολί». «Μακάρι να μπορούσα να κάνω κάτι να μην έχουν καθόλου σήμα και στο κινητό. Δεν μπορώ να βλέπω ανθρώπους που έρχονται να περάσουν καλά και είναι απορροφημένοι με τα κινητά τους. Είναι αρρώστια αυτό το πράγμα. Έλα εδώ και άφησε τις σκοτούρες, τη θολούρα και τους εθισμούς σου έξω από την πόρτα. Έλα και σκέψου μόνο το σώμα σου, δώσ' του ελευθερία και άφησέ το να εκφραστεί».
Club Folie, Έσλιν 2, Αμπελόκηποι, 6978 157802
