Γιατί το Shamone είναι ένα από τα λίγα κλαμπ της Αθήνας όπου περνάμε πραγματικά καλά;

Το μαγαζί των Φώτη Σεργουλόπουλου και Βαγγέλη Γερασίμου έγινε 6 χρονών και, καθώς βρίσκεται στην καλύτερη φάση του, οι ίδιοι εξηγούν την επιτυχία του

Αλέξανδρος Διακοσάββας 18.2.2018 | 10:21

18.2.2018 | 10:21

Προφανώς οι παράμετροι για να χαρακτηριστεί μια βραδινή έξοδος για ποτό και χορό «επιτυχημένη» ποικίλλουν.

Γενικότητες όπως «η αθηναϊκή νύχτα βρίσκεται σε τέλμα», «το κλάμπινγκ έχει πεθάνει», «ο κόσμος δεν διασκεδάζει όπως παλιά» είναι μεσοβέζικοι τίτλοι που κατά καιρούς μπορεί να περιγράφουν ορθά μέρος της κατάστασης, ωστόσο δεν ανταποκρίνονται στο σύνολο της πραγματικότητας.

Το σίγουρο είναι ότι πάντα, στον νυχτερινό χάρτη της πόλης, υπάρχουν κάποια μαγαζιά όλων των κατηγοριών που διαθέτουν στοιχεία που κάνουν τη διαφορά και ανάγονται σε ηγέτες μιας ειλικρινούς, ακομπλεξάριστης διασκέδασης.

Όταν μιλάμε για μικρά μπαρ ή ποτάδικα, η λίστα είναι μεγαλύτερη – ναι, έχουμε καλά μπαρ στην Αθήνα που έχουν σταθερό κοινό εδώ και δεκαετίες.

Όταν όμως προχωράμε σε μεγαλύτερους χώρους της ευρύτερης κατηγορίας του «κλαμπ», εκεί οι επιλογές λιγοστεύουν αισθητά και η μακροημέρευση είναι υπόθεση σχεδόν ακατόρθωτη.

Όταν είχαμε κουζίνα, είχε τύχει να έρθει μάγειρας για δουλειά που όταν είδε ότι το μαγαζί είναι γκέι αρνήθηκε τελικά. Λέω, μα γιατί, είσαι στην κουζίνα, ποιο είναι το πρόβλημά σου; «Όχι, δεν μπορώ να δουλεύω σε τέτοιο μαγαζί». Σοκ! Και κρίμα γιατί είναι μικρό παιδί και λες, κοίτα να δεις πώς σκέφτεται.

Το Shamone μόλις έκλεισε 6 χρόνια ζωής και μπορούμε να πούμε πλέον με βεβαιότητα ότι είναι ένα από τα ελάχιστα μαγαζιά της πόλης όπου το κοινό (φαίνεται πως) διασκεδάζει πραγματικά, χωρίς πόζα.

Το κλαμπ του Φώτη Σεργουλόπουλου και του Βαγγέλη Γερασίμου έχει περάσει στη φάση της ωριμότητάς του, έχοντας δοκιμάσει διάφορες -άλλες λιγότερο και άλλες περισσότερο επιτυχημένες- ιδέες, έχοντας αφήσει πίσω τον αρχικό bar-restaurant χαρακτήρα του και έχοντας αγκαλιάσει και επίσημα πλέον την κατηγοριοποίηση του γκέι κλαμπ – αν και η συγκεκριμένη «ταμπέλα» δεν μπορεί να περιγράψει το πόσο πολύ στρέιτ κόσμο μαζεύει.

Η θέση του πάνω στις ράγες της Κωνσταντινουπόλεως είναι προνομιακή, αφού βρίσκεται μια ανάσα από την πλατεία του Κεραμεικού αλλά -ευτυχώς- όχι πάνω σε αυτή.

Η διαρρύθμισή του έξυπνη: σχεδόν δεν βλέπεις την πρόσοψη από τα φυτά που την καλύπτουν και οριοθετούν το εξωτερικό καλοκαιρινό μπαρ, είναι όμως αυτή ακριβώς η τζαμένια πρόσοψη που κάνει τον χώρο να δείχνει «ανοιχτός».

Ο χαρακτήρας του πολυσυλλεκτικός – βοηθά η υπερυψωμένη σκηνή και τα πολλαπλά ανοίγματα: κλαμπ, μπαρ, λαϊβάδικο, θεατρική σκηνή, δεν είναι τίποτε από όλα αυτά και είναι όλα αυτά μαζί.

«Ο Βαγγέλης ήταν χρόνια στην εστίαση, εγώ είμαι του θεάματος, κι έτσι αποφασίσαμε να κάνουμε ένα bar restaurant που φτιάχτηκε όμως για να έχει και θέαμα» αρχίζει να μου περιγράφει ο Φώτης Σεργουλόπουλος.

«Το πίσω μέρος του, όπως βλέπεις, έχει καμαρίνια για να μπορεί να φιλοξενήσει κόσμο, και όλο το μαγαζί στήθηκε ώστε να μπορεί να προσφέρει ένα βήμα για να ανέβεις να κάνεις σόου.

»Εγώ, ως τηλεοπτικό πρόσωπο, έχω μάθει να κάνω κόνσεπτ, ήταν εύκολο για μένα, αρκεί να έβρισκα έναν τίτλο. Γι' αυτό τον λόγο προέκυψε η μυθοπλασία της Shamone, για να μπορέσουμε να δουλέψουμε».

Η μυθολογία του μαγαζιού λοιπόν μιλά για μια Κυψελιώτισσα που μετακόμισε στον Καναδά για να κυνηγήσει την τύχη της και εξελίχθηκε σε διάσημη πορνοστάρ, υπό το όνομα Shamone.

Αυτή είναι μόνο μια σύντομη περιγραφή από το στόρι που εμπνεύστηκε ο Φώτης για να πλαισιώσει το Shamone (το όνομα προέρχεται από το «Bad» του Μάικλ Τζάκσον και αποτελεί slang απόδοση του «come on»), η σύνοψή του υπάρχει γραμμένη στον τοίχο παραπλεύρως του DJ και η επιβλητική μορφή της, όπως την εμπνεύστηκε ο γνωστός street artist b., δεσπόζει στον ακριβώς απέναντι.

Όμως το τι συνέβη στα εγκαίνια έχει εξίσου μεγάλο ενδιαφέρον, όπως μου περιγράφει ο ίδιος:

«Θέλαμε να ανοίξουμε στις 12/2/2012, όταν η Patricia Field έκλεινε τα 70. Καλεί λοιπόν ανθρώπους από όλο τον κόσμο για τα γενέθλιά της και τo opening του μαγαζιού, από Αυστραλία, Καναδά, Αμερική, Κίνα, Κωνσταντινούπολη, παντού.

»Έχει κάνει τρομερό gathering, φέρνουμε και την Αμάντα Λεπόρ να κάνει σόου για να δώσει το στίγμα μιας εξτραβαγκάνζα, τον Απόστολο Μητρόπουλο για μια πασαρέλα, τον Φωκά Ευαγγελινό για χορευτικά...

»Παίρνω τηλέφωνο την Άση Μπήλιου και της λέω ότι θα ξεκινήσουμε το μαγαζί στις 12 Φεβρουαρίου. Μου λέει "όχι Φώτη, αποκλείεται, είναι πολύ κακή μέρα". Της εξηγώ ότι δεν μπορώ να το αλλάξω και μου προτείνει να κόψω μία απόδειξη δύο μέρες πριν. Όντως βάλαμε τις ταμειακές και έκοψα τις πρώτες αποδείξεις νωρίτερα.

»12 Φεβρουαρίου του '12 υπογράφεται το δεύτερο μνημόνιο και καίγεται η Αθήνα. Τα δακρυγόνα μυρίζουν μέχρι εδώ, το μπουρίνι φέρνει στάχτες στο κόκκινο χαλί, ο κόσμος δεν μπορεί να φτάσει, καίγεται το Αττικόν και ο Απόλλωνας εκείνο το βράδυ κι εμείς δεν μπορούσαμε να το ακυρώσουμε γιατί έχουμε καλεσμένους από όλο τον κόσμο που φεύγουν την επόμενη μέρα.

»Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό, με έπιασε τεράστια στεναχώρια, ήταν μεγάλα τα έξοδα, ο κόπος... Πολύ επεισοδιακό ξεκίνημα».

Παρόλο που το Shamone ξεκίνησε ως μπαρ-εστιατόριο, από το πρώτο Σαββατοκύριακο μετατράπηκε σε κλαμπ.

«Δεν το είχαμε υπολογίσει, δεν είχαμε αρχικά τον κατάλληλο εξοπλισμό, δεν είχαμε καν φωτιστή, ας πούμε, πήγαινα εγώ κι έπαιζα στην κονσόλα με τα φώτα» θυμάται ο Βαγγέλης Γερασίμου.

«Μετά το προσαρμόσαμε ανάλογα και τα τελευταία δύο χρόνια λειτουργεί καθαρά ως κλαμπ, αφού έχουμε σταματήσει την κουζίνα».

Ο Φώτης εξηγεί ότι η κατεύθυνση του μαγαζιού πήγε από μόνη της προς τα εκεί, αφού «πέρναγε τόσο ωραία και διασκέδαζε τόσο πολύ ο κόσμος» και ο Βαγγέλης συμπληρώνει:

«Έτσι οδηγηθήκαμε και στα live. Στον κόσμο αρέσουν τα πάρτι, τα live, οι καλεσμένοι, τα κόνσεπτ, πρέπει να προσφέρεις κάτι διαφορετικό για να το προσελκύσεις.

»Ειδικά φέτος αυτό έχει λειτουργήσει πάρα πολύ. Έχουμε το πιο επιτυχημένο '90s πάρτι της πόλης. Ουρές, διώχνουμε κόσμο, δεν χωράμε».

Πάντως, στον περιορισμένο γκέι αθηναϊκό χάρτη, είναι ένα από τα ελάχιστα μέρη που μπορείς να προτείνεις ανενδοίαστα στους γκέι φίλους σου από το εξωτερικό.

Τι έχει συμβεί όμως πραγματικά με τον πολυσυζητημένο γκέι χαρακτήρα του Shamone που τα πρώτα χρόνια «ήταν και δεν ήταν», μέχρι να λάβει επίσημη καταχώριση στους εγχώριους και διεθνείς γκέι οδηγούς;

Το γεγονός ότι δεν ήταν επίσημα «χαρακτηρισμένο» ως γκέι μπαρ ή κλαμπ επί σειρά ετών είχε υπάρξει αφορμή για πολλά σχόλια από τους πολέμιους του συγκεκριμένου εγχειρήματος. Ο Βαγγέλης Γερασίμου είναι ξεκάθαρος:

«Ναι, μας είχαν πει κομπλεξικούς. Θα σου πω εγώ τι έχει γίνει. Κατ' αρχάς δεν ήταν στα αρχικά σχέδιά μας, δεν ανοίξαμε με τη σημαία. Είπαμε θα ανοίξουμε ένα μπαρ-εστιατόριο. Από μόνο του έγινε γκέι, προφανώς λόγω της περιοχής, λόγω του Φώτη που είναι out.

»Και πολύ καλά έγινε, εμάς μας χαροποιεί πολύ αυτό. Τουρίστες μας λένε ότι δεν έχουν ξαναδεί πιο ωραίο γκέι μαγαζί. Αν ήταν εξαρχής αυτή η κατεύθυνσή μας, θα ξέραμε ότι θα έρθει ο κόσμος και δεν θα ρίχναμε τόσα πολλά λεφτά».

Θα ήταν άλλωστε κάπως οξύμωρο να έχει διαφορετική προσέγγιση ως προς αυτό το θέμα ο Φώτης Σεργουλόπουλος, καθώς είναι -προς τιμήν του- ένας από τους ελάχιστους out ανθρώπους του εγχώριου θεάματος.

«Με γνωρίζει πολύς κόσμος. Θα ερχόταν όλος αυτός ο κόσμος να με δει. Και ήρθε. Εγώ ήθελα έναν χώρο όπου όλοι να μπορούν να εκφραστούν, να κάνουν ό,τι θέλουν. Μου αρέσει που ανεβαίνει ο κόσμος στη σκηνή και κάνει ότι παλαβωμάρα μπορείς να φανταστείς.

»Δεν απαγορεύτηκε ποτέ σε κανέναν να κάνει ό,τι θέλει, αρκεί να μην προσβάλλει. Η έκφραση της αγάπης μεταξύ των ανθρώπων έπρεπε να είναι ελεύθερη εδώ.

»Αυτό λοιπόν ορισμένοι το αντέχουν, ορισμένοι δεν το αντέχουν. Και από τις δύο πλευρές. Δεν αντέχουν αν δεν τους δώσεις μία ταυτότητα, και οι μεν και οι δε. Μπορεί να δεχτείς πόλεμο γι' αυτό. Εδώ είμαστε ανοιχτοί στις ζωές μας, αυτό μας μάρανε;

»Επίσης, δεν είμαστε από τα κλωνοποιημένα γκέι μαγαζιά. Στο εξωτερικό συνήθως είναι ένα μαύρο μικρό υπόγειο, χωρίς ιδιαίτερη ποιότητα. Εδώ τους δώσαμε απλόχερα καλό φαγητό στην αρχή και σιγά σιγά αφουγκραστήκαμε και δεχτήκαμε αυτό που ερχόταν.

»Αν θεωρήσουμε ότι το Shamone είναι γκέι κλαμπ είμαι πολύ χαρούμενος που έχουν τραγουδήσει εδώ πρώτα ονόματα, η Τάμτα, οι Μέλισσες, η Φουρέιρα – και λαϊκοί, η Άντζελα, η Πέγκυ Ζήνα, ο Στέλιος Διονυσίου. Σε ένα γκέι κλαμπ δεν θα έφερνες τον Διονυσίου, δεν είναι icon. Εμείς τον φέραμε!».

Ο Βαγγέλης περιγράφει και την αντίπερα όχθη: «Είχαμε πολύ στρέιτ κόσμο που τον χάσαμε γιατί δεν άντεχε να βλέπει δύο άντρες να φιλιούνται.

»Όταν είχαμε κουζίνα, είχε τύχει να έρθει μάγειρας για δουλειά που όταν είδε ότι το μαγαζί είναι γκέι αρνήθηκε τελικά. Λέω, μα γιατί, είσαι στην κουζίνα, ποιο είναι το πρόβλημά σου; "Όχι, δεν μπορώ να δουλεύω σε τέτοιο μαγαζί". Σοκ! Και κρίμα γιατί είναι μικρό παιδί και λες, κοίτα να δεις πώς σκέφτεται.

»Έχουμε όμως ακόμα στρέιτ κόσμο, έχουμε πολλά γυναικεία bachelor πάρτι. Βλέπω ανθρώπους να ψάχνουν τις τουαλέτες και την γκαρνταρόμπα και καταλαβαίνω ότι ακόμα έρχεται νέος κόσμος. Μετά από έξι χρόνια είναι μεγάλη επιτυχία αυτό. Στοχεύουμε σε αυτό».

Το τελευταίο διάστημα, όταν το Shamone έχει θεματικό πάρτι, τα timelines στο Instagram γεμίζουν με σχετικά stories και δεν νομίζω να υπάρχει πιο ενδεικτικός τρόπος καταγραφής της επιτυχίας μιας βραδιάς από αυτόν.

Στο πρόσφατο πάρτι της Τσικνοπέμπτης με τη ζωντανή εμφάνιση της Άντζελας Δημητρίου έγινε χαμός.

Είχαν προηγηθεί οι εμφανίσεις της Στέλλας Μπεζαντάκου, του Γιώργου Λεμπέση, το «reunion» που έκαναν τα Κακά Κορίτσια, ακολουθεί η Άννα Μαρία Λογοθέτη, σε βραδιές όπως το Glam Slam και τα '90s πάρτι και, όπως φαίνεται, η επίκληση στη νοσταλγία και το cult λειτουργεί.

Ο Βαγγέλης επιβεβαιώνει: «Εμείς το καταλαβαίνουμε όταν με το που ανεβαίνει ο καλλιτέχνης ξαφνικά σηκώνονται όλα τα κινητά, λες και είμαστε σε συναυλία σταδίου.

»Δεν το έχουμε ξαναζήσει άλλη χρονιά αυτό το πράγμα. Έχουμε κάνει και σύγχρονα πάρτι με τωρινούς καλλιτέχνες που δεν είχαν την ίδια απήχηση».

Ο Φώτης στέκεται ιδιαίτερα σε ένα άλλο στοιχείο που μάλλον συντελεί στην επιτυχία αυτών των πάρτι: «Υπάρχει μια twisted ματιά. Είναι αλλιώς η Μπεζαντάκου εδώ και αλλιώς σε ένα άλλο μπαρ.

»Πολλοί χρησιμοποιούν τη λέξη trash σε τίτλους για τέτοιους καλλιτέχνες. Εμείς τους φέρνουμε με σεβασμό. Δεν έχουμε καννιβαλίσει ποτέ κανέναν.

»Και τηλεοπτικά με είχαν κατηγορήσει ότι φέρνω τρασίλες. Τι σημαίνει αυτό; Φέρνω ανθρώπους που έχουν ενδιαφέρον, όλοι όσοι πάτησαν στη σκηνή εδώ έχουν ενδιαφέρον.

»Στην Άντζελα ήταν αγκαλιασμένοι όλοι από κάτω, φιλιούνταν. Σε καμιά περίπτωση η Άντζελα δεν έχει τραγουδήσει ποτέ μπροστά σε τέτοιο κοινό και οι καλλιτέχνες το καταλαβαίνουν. Είναι διαφορετικοί και οι ίδιοι. Αποθεώνονται».

Πέρα από τα πάρτι όμως και τις βραδιές του κανονικού προγράμματος, το Shamone παρουσιάζει κατά καιρούς θεάματα, παραστάσεις, μουσικοθεατρικά -μέχρι pole dancers και μπουρλέσκ έχουμε δει- και φυσικά, με την έκρηξη της μόδας του «Ru Paul's Drag Race» στην Ελλάδα και τη γέννηση της νέας γενιάς εγχώριων drag queens, ήταν από τα πρώτα μέινστριμ μαγαζιά που επένδυσε στο drag show, που ο Φώτης αγαπά.

«Είναι πολύ μεγάλο κεφάλαιο για μένα το drag. Είναι πολύ ωραίο θέαμα που το παρακολουθώ από πολύ παλιά, από το Alexander, το City. Η διαφορά είναι ότι οι παλιές drag queens ήταν π.χ. ο Γιάννης Αγγελάκης που έκανε τη Μαντόνα ή τη Σοφία Βόσσου.

»Οι τωρινές πλέον έχουν ονόματα, δεν είναι ο τάδε που κάνει τις τάδε. Κάνουν πολύ καλή δουλειά και είμαι πολύ χαρούμενος που βρίσκουν πλέον χώρο να δείξουν αυτή την κουλτούρα».