Αθήνα

ΤοΙντεάλ μας ξεβράζει σε μία ασυνήθιστακεφάτη Φειδίου / είναι ο κόσμος από τοσινεμά κι αυτός ο κάπως θλιβερός καιλίγο ατσούμπαλος δρόμος με το ερείπιοτου Ελληνικού Ωδείου και τα γραφεία της«Απογευματινής» μεταδίδει γιαλίγα λεπτά την ευφρόσυνη αίσθηση πουσου δημιουργούν οι μεγάλες πόλεις ότανείναι βράδυ Παρασκευής / έχει πολλέςΦειδίου το κέντρο της Αθήνας και η μικρήγιορτή με τα φώτα και τους χαρούμενουςανθρώπους της Παρασκευής που κανονίζουντον επόμενο προορισμό της βραδινής τουςεξόδου θα λάβει τέλος το ίδιο απότομαόσο άρχισε / έξω από το Ρεξ ένα πούλμανπου μου θυμίζει ΚΤΕΛ έχει μόλις αδειάσεικόσμο / δεν ξέρεις αν είναι για το θέατροή για τη Γαλάνη και την Αρβανιτάκη / οικυρίες είναι σχεδόν πανομοιότυπες /φοράνε μαύρα, σκοτεινά ταγέρ, έχουν πάεικομμωτήριο και δείχνουν ανυπόμονες /οι σύζυγοι πιο cool, ανταλλάσουν συνωμοτικάβλέμματα γεμάτα στωικότητα καιγενναιοδωρία που λένε «το ξέρω, καιμένα η γυναίκα μου επέμενε, χίλιες φορέςνα καθόμουν σπίτι να έβλεπα Μάκη» /αλλά η είσοδος του Ρεξ πάντα μου φαίνεταιλιγότερο προετοιμασμένη για ανθρώπουςπου θα βγουν μία ή δύο φορές ολόκληροτο χειμώνα και θα φορέσουν τα καλά τους/ δεν γίνομαι συγκαταβατικός, το εννοώ/ οι γενιές των πατεράδων μας περιβάλλουντην βραδινή έξοδο με έναν σεβασμό, σχεδόνιερό, και η είσοδος του Ρεξ δεν τουςαξίζει / έχω έναν πολύ προσωπικό πόνογια το Ρεξ γιατί αν υπάρχει ένα κτίριοπου αγαπάω στην Αθήνα είναι αυτός ολιλιπούτειος ουρανοξύστης του ΒασίληΚασσάνδρα και του Λεωνίδα Μπόνη / είναιοι ίδιοι αρχιτέκτονες που σχεδίασαν τοΜετοχικό Ταμείο Στρατού λίγο πιο πάνω,ναι, το Attica κ.λπ. / σκέφτομαι τι εντύπωσηθα έκανε στη μικρή πρωτεύουσα τηςδεκαετίας του '30 αυτό το αρ ντεκόδιαμάντι, τόσο αμερικάνικο και με τόσεςπολλές υποσχέσεις / σήμερα το Ρεξμετεωρίζεται ανάμεσα σε προσωρινή βάσητου Εθνικού Θεάτρου και σε μουσικήσκηνή-μπουζουξίδικο, κι αυτό το πληρώνει/ θα έπρεπε να περνάς από την Πανεπιστημίουκαι να τυφλώνεσαι από τα φώτα / είναιίσως μόνο η δική μου φαντασίωση πουεπιμένω να θεωρώ το Ρεξ το αθηναϊκόανάλογο του Radio City της Νέας Υόρκης / αυτόείναι ένα ακόμα παιδικό κατάλοιπο γιατίστα μάτια του οκτάχρονου που διέσχιζετην Πανεπιστημίου από το πίσω κάθισμαμιας παλαιολιθικής Lancia ολόκληρη αυτήη περιοχή, από το Σύνταγμα μέχρι τηνΟμόνοια, έμοιαζε μ' έναν παραμυθένιοπλανήτη γεμάτο φώτα, βιτρίνες, θεάματακαι ξέγνοιαστους ανθρώπους / κι αυτέςοι εικόνες ήταν ένας επιπλέον λόγος γιανα θέλω να μεγαλώσω / ότι επιμένω νααναστήσω την παραμορφωμένη, «χαρούμενη»Αθήνα της παιδικής μου ηλικίας καταλαβαίνωπως είναι ένα πρόβλημα, αλλά αυτό δεναλλάζει την ουσία / αξίζουμε ένα καλύτεροΡεξ. / Η φωτογραφία με το χιονισμένοπάρκο Ελευθερίας είναι μία έμμεσηεπίκληση και τίποτα παραπάνω.