Κυριακή, λίγο πριν τις τρεις το μεσημέρι, στην οδό Αθηνάς, απέναντι από τη Βαρβάκειο, παρακολουθούμε μια περίεργη «ιεροτελεστία»: άνθρωποι με πλαστικές σακούλες στα χέρια φτάνουν και τις τοποθετούν στη σειρά έξω από το κτίριο του «Συν Αθηνά», τον χώρο που φιλοξενεί τις πρωτοβουλίες των Ομάδων Πολιτών της Αθήνας. Μετά στέκονται δίπλα τους και περιμένουν. Είναι κυρίως άντρες, νεαρής ηλικίας, αλλά και κάποιοι ηλικιωμένοι, ήσυχοι, ήρεμοι, αμίλητοι. Πιο δίπλα, σε δεύτερη ουρά, πιο άτακτη, άλλοι νεαροί άντρες περιμένουν τη σειρά τους να κουρευτούν.
Ξαφνικά, ένας καυγάς ξεκινάει όταν μια ηλικιωμένη κυρία που φτάνει με καθυστέρηση βλέπει την ουρά από σακούλες και αρχίζει να φωνάζει στα παιδιά που περιμένουν ότι της πήραν τη θέση. Δεν της απαντούν, φωνάζει μόνη της για πέντε λεπτά και μετά παίρνει τη σακούλα της και φεύγει. Κάποιος από την ουρά της λέει «έλα την Τετάρτη, πιο νωρίς, για να προλάβεις».
Ο κόσμος που βρίσκεται σε αναμονή έχει έρθει μέχρι εδώ για να πλύνει τα ρούχα του. Περιμένει το κινητό πλυντήριο ρούχων για άστεγους της ομάδας Ithaca Laundry, η οποία εδώ και τρία χρόνια μετακινείται με το βανάκι της σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και πλένει δωρεάν τα ρούχα όσων το έχουν ανάγκη. Τις Κυριακές το βαν φτάνει στο συγκεκριμένο σημείο γύρω στις τρεις και μένει εκεί για έξι ώρες, πλένοντας και στεγνώνοντας ρούχα χωρίς καμία διακοπή. Οι άνθρωποι που έρχονται δεν είναι μόνο άστεγοι, είναι και ξένοι, πρόσφυγες, εργένηδες που ζουν ομαδικά σε σπίτια του κέντρου, αλλά και πολλοί που ζουν σε σπίτια με κομμένο ρεύμα και νερό λόγω οικονομικών δυσκολιών.
Είναι πολύ δύσκολο όταν ζεις στον δρόμο να έχεις κάτι καθαρό να φορέσεις, κι αν είσαι ξένος σε μια χώρα και δεν έχεις κανονικό σπίτι, δεν γίνεται να χτυπήσεις μια πόρτα και να πεις «θέλω να πλύνω τα ρούχα μου», δεν θα δεχτεί να σ' τα πλύνει κανείς. Είναι φοβερή η ιδέα, ως σύλληψη, να έχεις κάπου να πλένεις τα ρούχα.
«Είναι τραγική η κατάσταση που αντιμετωπίζει ο κόσμος στην Αθήνα αυτήν τη στιγμή» μας λέει ο Λεωνίδας, ένας από τους συνεργάτες της Ithaca που βοηθάει στο πλύσιμο των ρούχων, αλλά και στη μετακίνηση του βαν. «Είμαι δύο χρόνια εδώ και ήμουν τυχερός που γνώρισα τους ανθρώπους της Ithaca, γιατί με βοήθησαν πάρα πολύ. Πριν από μερικά χρόνια ήμουν κι εγώ στην κατάσταση των ανθρώπων που βλέπεις να περιμένουν. Έχω μείνει και σε υπνωτήριο και σε ξενώνα, έχω περάσει δύσκολες μέρες, αλλά η Ithaca μου έδωσε δουλειά και τώρα έχω το σπιτάκι μου, δόξα τω θεώ.
Πριν από κάποια χρόνια ήμουν ελαιοχρωματιστής σε μεγάλη κατασκευαστική εταιρεία, είχα το σπίτι μου κι ήμουν μια χαρά, μέχρι που ξέσπασε η κρίση στην Ελλάδα κι άρχισαν τα προβλήματα. Η εταιρεία άρχισε να μην πηγαίνει καλά, έμεινα έναν χρόνο ακόμα με μειωμένο μισθό και μετά δεν είχε άλλη δουλειά, έτσι έμεινα άνεργος. Δεν είχα από αλλού οικονομική βοήθεια και επειδή έμενα στο ενοίκιο, αναγκάστηκα και βγήκα στο δρόμο. Η σπιτονοικοκυρά μου που με ήξερε χρόνια με άφησε να μείνω για μήνες χωρίς να την πληρώνω, καλή της ώρα όπου και να 'ναι, ώσπου μια μέρα μου λέει "κύριε Λεωνίδα δεν πάει άλλο, πρέπει να νοικιάσω το σπίτι γιατί έχω κι εγώ δυσκολίες". Δεν είχα πού να μείνω και βγήκα στον δρόμο.
Δεν επαναπαύτηκα όμως, γιατί αυτό είναι το χειρότερο που μπορεί να σου συμβεί, να παραιτηθείς – εγώ το πάλεψα. Έψαχνα για δουλειά, αλλά κανείς δεν δίνει δουλειά σε έναν άστεγο. Αν είσαι σε κακή κατάσταση πριν βγεις στον δρόμο, όταν βγεις εκεί τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο δύσκολα γιατί γίνεσαι αντικοινωνικός, βρομίζεις και αισθάνεσαι αναξιοπρεπής. Δεν έχεις καλή εμφάνιση για να σε πάρουν στα σοβαρά, κανείς δεν σε προσλαμβάνει όσο κι αν τρέχεις για να ζητήσεις δουλειά, έτσι η μόνη λύση είναι κάποιες δομές που μπορεί να σου προσφέρουν κατάλυμα. Πήγα σε κάποιες, έστω για να έχω ένα κρεβάτι να κοιμάμαι, κι έφερνα εδώ τα ρούχα μου να τα πλύνω. Η ιστορία μου με την Ithaca έτσι ξεκίνησε, ως ωφελούμενος. Γνωρίστηκα με τη Δήμητρα που είναι υπεύθυνη και μετά από καιρό μου ζήτησαν να αντικαταστήσω κάποιον από τους εργαζόμενους που ήταν να φύγει. Από τότε είμαι εδώ και έχει αλλάξει η ζωή μου.
Η Ithaca δεν πλένει τα ρούχα μόνο των άστεγων. Έρχεται πολύς κόσμος, Έλληνες και ξένοι, που έχουν ανάγκη. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να δώσεις και να πάρεις βοήθεια, αισθάνεσαι για λίγο άνθρωπος και καταλαβαίνεις ποιος είναι ο προορισμός σου. Αντιμετωπίζουμε πολλές δύσκολες καταστάσεις καθημερινά, ανθρώπους που έχουν σοβαρά προβλήματα και είναι δύσκολο να τους προσεγγίσεις γιατί γίνονται επιθετικοί, αν δεν κάνεις αυτό που θέλουν, αλλά τους καταλαβαίνω επειδή τα έχω περάσει. Στη δομή που ήμουν τον χειμώνα βγαίναμε κάθε βράδυ και μοιράζαμε κουβέρτες, μπουφάν, φαγητό σε ανθρώπους που ζουν στον δρόμο, οι οποίοι δεν αντιδρούν πάντα θετικά. Η κοινωνική λειτουργός μας έλεγε "μην πηγαίνετε απρόσκλητοι να τους τους ενοχλήσετε", οι άνθρωποι που ζουν στον δρόμο θέλουν ειδική προσέγγιση. Και είναι αλήθεια».
Μας λέει ότι έχει συγκλονιστεί από την ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα που έκαναν για να αποκτήσει δίπλωμα, «έκαναν έρανο για να βγουν τα έξοδα και ξεκινάω αυτές τις μέρες ως οδηγός στο βανάκι. Να είναι καλά οι άνθρωποι...».
Η Δήμητρα Κουντουριώτη, υπεύθυνη της Ithaca, μας δίνει στοιχεία που είναι απελπιστικά. «Ξεκινήσαμε ως ομάδα από το 2016. Κύριος ιδρυτής της είναι ο Θάνος Σπηλιόπουλος, ο οποίος είδε μία αντίστοιχη οργάνωση στην Αυστραλία που κάνει το ίδιο πράγματα, κι επειδή οι συνθήκες στη χώρα μας γίνονταν όλο και χειρότερες, ο κόσμος που ζει σε άθλιες συνθήκες και οι άστεγοι αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό τα τελευταία χρόνια, ήθελε να κάνει κάτι για να βοηθήσει την κατάσταση. Τα τελευταία δύο χρόνια έχουμε δει 70% αύξηση στις επισκέψεις, είναι πολύς ο κόσμος που ζει στο δρόμο ή σε συνθήκες που δεν του επιτρέπουν να μπορεί να πλύνει τα ρούχα του, πολλοί άνθρωποι δεν έχουν στο σπίτι τους ρεύμα και νερό, επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν τους λογαριασμούς. Η δράση μας έχει μαθευτεί και αρκετά σε σχέση με το 2017 κι έτσι είναι τεράστια η αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που έρχονται πλέον να πλύνουν τα ρούχα τους.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι μόνο άστεγοι, αλλά και άνθρωποι που ζουν σε επισφαλείς συνθήκες, σε δομές, υπνωτήρια, ξενώνες, σε σπίτια χωρίς ρεύμα και νερό, οποιοσδήποτε δεν έχει πρόσβαση σε αυτά θεωρείται άστεγος. Σύμφωνα με τις τελευταίες έρευνες, αυτήν τη στιγμή είναι πάνω από 17 χιλιάδες οι άνθρωποι που ζουν σε τέτοιες συνθήκες μόνο στην Αθήνα. Και οι πρόσφυγες δεν είναι μέσα σε αυτό τον αριθμό, υπολογίζουμε ότι είναι άλλοι τόσοι.
Εκτός από τις υπηρεσίες υγιεινής που προσπαθούμε να παρέχουμε από το 2017, που λειτουργούμε καθημερινά, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε και θέσεις εργασίας. Να δώσουμε δουλειά σε ανθρώπους που θα δουλεύουν στο βαν και θα εξυπηρετούν τον κόσμο, οι οποίοι μπορεί να είναι και πρώην ωφελούμενοί μας, μακροχρόνια άνεργοι, γενικότερα να ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες κοινωνικά. Ο Λεωνίδας που είναι πλέον ο οδηγός μας ερχόταν στον Κολωνό, σε ένα κοινωνικό συσσίτιο, τον εξυπηρετούσαμε και στη συνέχεια ξεκίνησε να δουλεύει σε μας. Στόχος είναι να δουλεύουν μαζί μας μέχρι να αισθανθούν έτοιμοι να πατήσουν ξανά στα πόδια τους, να μπορέσουν να προσαρμοστούν ξανά σε ένα εργασιακό περιβάλλον.
Επειδή είμαστε μια μικρή ομάδα και δεν έχουμε ακόμα τους πόρους για όλα αυτά, κάνουμε συμβουλευτική συνεργασία με άλλους οργανισμούς, π.χ. το Επίκεντρο, η Solidarity, για να μπορέσουν αυτοί οι άνθρωποι να βρουν μια full time απασχόληση η οποία μπορεί να ταιριάζει και στο προφίλ που είχαν πριν έρθουν σε μας.
Μέχρι τώρα, μέσα σε τρία χρόνια, έχουμε κάνει περίπου 12 χιλιάδες πλύσεις για 2.800 ωφελούμενους και λειτουργούμε κάθε μέρα, εκτός Σαββάτου, σε διάφορα σημεία. Η Αθηνάς είναι hot spot, το πιο κεντρικό και σημαντικό σημείο, όπου ξεκινήσαμε να εξυπηρετούμε για τέσσερις ώρες και τώρα είμαστε εδώ για έξι, και πάλι δεν φτάνουν. Όσο περνάει ο καιρός έρχεται όλο και περισσότερος κόσμος και στις έξι ώρες δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε πάνω από 30-35 άτομα. Διώχνουμε κιόλας, δεν προλαβαίνουμε να πλύνουμε τα ρούχα όλων. Βάλαμε και μια έξτρα μέρα την Πέμπτη, αλλά πάλι, δύο πλυντήρια δεν φτάνουν για όλους. Είμαστε τη Δευτέρα στον Πειραιά, την Τρίτη στην πλατεία Κουμουνδούρου, Τετάρτη, Πέμπτη και Κυριακή στην Αθηνάς και την Παρασκευή στον Κολωνό.
Αυτό που προσπαθούμε ουσιαστικά να κάνουμε είναι να βελτιώσουμε τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων που είναι σε ανάγκη. Προσπαθούμε μαζί με τις θέσεις εργασίας να βοηθήσουμε στην κοινωνική τους ενσωμάτωση και επανένταξη και, γενικότερα, στοχεύουμε σε συνεργασίες. Για παράδειγμα, το "Συν Αθηνά" θεωρώ ότι είναι πολύ πετυχημένο μοντέλο, διότι είμαστε πολλές διαφορετικές ομάδες που προσφέρουμε διαφορετικές υπηρεσίες. Εμείς πλένουμε τα ρούχα, δίπλα κουρεύουν, η ομάδα Steps μαγειρεύει, υπάρχει μια ομάδα που παρέχει ιατρική βοήθεια, κινητή βιβλιοθήκη, και γενικότερα υπάρχουν δράσεις που αλλάζουν, γίνονται προβολές ταινιών, διάφορα πολιτιστικά...
Οι άνθρωποι που έρχονται να πλύνουν τα ρούχα τους πλέον είναι 60-70% μετανάστες και πρόσφυγες, το υπόλοιπο 30-40% είναι Έλληνες. Οι ηλικίες των μεταναστών και προσφύγων είναι πιο μικρές, των Ελλήνων είναι από 40 μέχρι 60. Κατά βάση είναι άντρες, κατά 80-90%.
H κύρια πηγή χρηματοδότησής μας έχει προέλθει από εταιρική κοινωνική ευθύνη. Πρώτα ήταν η LG και η Procter. Η Procter μας έδωσε ανταποδοτικά, η LG μας έδωσε τα πλυντήρια και τα χρήματα για τις θέσεις εργασίας και συνεχίζει να μας υποστηρίζει. Πέρσι μπήκε και η Procter στην οικονομική υποστήριξη, αλλά μας έχουν χρηματοδοτήσει και διάφορα ιδρύματα. Πλέον έχει αρχίσει να κινείται και το κομμάτι των ιδιωτών που κάνουν κάποιες δωρεές μέσω του site. Επίσης, κάναμε πρόσφατα μία καμπάνια crowdfunding για να δοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας και για να βγάλουμε δίπλωμα στον Λεωνίδα και μέσα σε τέσσερις μέρες πιάσαμε τον στόχο! Πήγε πολύ καλά.
Κάτι άλλο που είναι σημαντικό είναι ότι δεν είμαστε αυτόνομοι, που σημαίνει ότι στα σημεία που λειτουργούμε πρέπει να μας παρέχουν νερό, ρεύμα, αποχέτευση. Συνεπώς, συνεργαζόμαστε είτε με τον Δήμο είτε με άλλες ομάδες. Προσπαθούμε να πάρουμε άδειες σε όσο περισσότερα σημεία μπορούμε και να λειτουργούμε έτσι. Κι επειδή είμαστε μετακινούμενη ομάδα, έχουμε βοηθήσει κόσμο και σε έκτακτες καταστροφές».
Οι άνθρωποι που είναι μαζεμένοι προσπαθούν με σπαστά ελληνικά και όρους που θυμίζουν το Hunger Games να εξηγήσουν σε έναν ηλικιωμένο κύριο, που έρχεται για να ρωτήσει τι πρέπει να κάνει για να πλύνει τα ρούχα του, ποια είναι η διαδικασία: Ο κάθε ένας φέρνει τα ρούχα του σε σακούλες ή σάκους, τα παραδίνει και παίρνει έναν αριθμό προτεραιότητας (με τον οποίο τα παίρνει πίσω πλυμένα και στεγνωμένα), και μετά η ομάδα της Ithaca τα διαχωρίζει, τα βάζει σε δίχτυα και τα πλένει για 45 λεπτά. Σε κάθε πλύση βάζουν τα δίχτυα τριών ανθρώπων, αναλόγως με την ποσότητα των ρούχων. Μετά τα στεγνώνουν για άλλα 60 λεπτά.
«Δίνουμε προτεραιότητα σε αυτούς που ζουν στο δρόμο, οι οποίοι είναι και οι πιο δύσκολοι, γιατί όσο περνάει ο καιρός αραιώνουν τις εμφανίσεις. Όταν έρχονται κρατάμε κάποια στοιχεία για δικά μας στατιστικά στοιχεία, οπότε μαθαίνουμε πού ζουν και πώς» λέει ο Λεωνίδας.
Ο Νίκος που τον βοηθάει φαίνεται μεγαλύτερος σε ηλικία. «Είμαι εδώ γύρω στους 9 μήνες» λέει. «Ήρθα μέσω μιας άλλης δομής. Είχα πολύ καιρό να δουλέψω, είμαι σε μεγάλη ηλικία, ήρθε κι η κρίση και όλα μαζί μπορούν να σε πετάξουν στο περιθώριο. Έψαχνα απελπισμένα για δουλειά, για το ζην, αλλά και για να συμπληρώσω κάποια ένσημα για τη σύνταξη. Πέρα από την οικονομική βοήθεια που σου προσφέρει, η δουλειά αυτή σου δίνει μια επιπρόσθετη ενέργεια που ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα. Τη εισπράττεις από τον κόσμο. Τώρα καταλαβαίνω τι σημαίνει εθελοντισμός, μόνο το ευχαριστώ που σου λένε φτάνει.
Είναι πολύ δύσκολο όταν ζεις στον δρόμο να έχεις κάτι καθαρό να φορέσεις, κι αν είσαι ξένος σε μια χώρα και δεν έχεις κανονικό σπίτι, δεν γίνεται να χτυπήσεις μια πόρτα και να πεις "θέλω να πλύνω τα ρούχα μου", δεν θα δεχτεί να σ' τα πλύνει κανείς. Είναι φοβερή η ιδέα, ως σύλληψη, να έχεις κάπου να πλένεις τα ρούχα. Οι πιο πολλοί που έρχονται εδώ είναι άνθρωποι με ανάγκες, χτυπημένοι είτε από πολέμους, είτε από προσφυγιές, είτε από οικονομική καταστροφή. Και Έλληνες. Τελευταία βλέπω πολλούς Έλληνες να κοιμούνται στον δρόμο. Είμαι 62 χρονών και δεν περίμενα ποτέ ότι θα βλέπω τόσους Έλληνες να κοιμούνται σε λεωφόρους όπως την Πατησίων, την Πανεπιστημίου, την Πειραιώς, τη Σταδίου, κάτω στο τσιμέντο. Βλέπω μια κατάσταση σχεδόν πολεμική, αβάσταχτη, και γυναίκες μόνες τους, μεγάλες σε ηλικία να μην έχουν φαγητό και σπίτι.
Οι άνθρωποι που βλέπεις εδώ, ακόμα και αν δεν ζουν στο δρόμο, δεν έχουν στο σπίτι τους νερό και ρεύμα, κι είναι μία κατάσταση την οποία την έχω βιώσει κι εγώ. Κι αν σου συμβεί, άντε να βρεις τρόπο να αποδείξεις ότι δεν είσαι ελέφαντας. Δεν θέλει και πολύ να σου συμβεί, έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα. Όταν έχασα τη δουλειά μου πήρε και μια φωτιά το σπίτι μου κι ήρθαν οι ατυχίες με το τσουβάλι. Κι η κοινωνία έχει γίνει πολύ σκληρή. Δυστυχώς, ο κόσμος φοβάται τον δίπλα του και δεν νοιάζεται καθόλου γι' αυτόν. Σκέφτεται "ας μην το πάθαινε"».
Αυτά που λέει τα επιβεβαιώνει και η Βασιλική, μια ηλικιωμένη που περιμένει να πλυθούν να ρούχα της, μόνη ανάμεσα σε νεαρούς Σύριους. «Έχω δουλέψει σε ένα σωρό υπηρεσίες (μου τις απαριθμεί και τις ονομάζει), σε πλεχτά, σοκολάτες, σε είδη λαϊκής τέχνης, και δεν μπορώ να πάρω σύνταξη» λέει με θυμό. «Δεν μπορώ να φτιάξω ακόμα τα χαρτιά μου, δεν έχω πολλά ένσημα γιατί παντρεύτηκα μικρή. Μετά ήρθε η καταστροφή. Τώρα δεν παντρεύεται μικρός ο κόσμος γιατί είναι αλλιώς οι καταστάσεις και μπορεί να είναι και καλύτερα που δεν παντρεύεται. Ο γιος μου είναι 40 χρονών και αρνείται να κάνει οικογένεια, θα πεθάνω και δεν θα έχω δει ένα εγγόνι, αλλά τι να κάνει όπως έχουν γίνει τα πράγματα; Η οικογένεια πάει, ανήκει στο παρελθόν, βλέπετε σε καμία να τρώνε όλοι μαζί; Τα παιδιά φεύγουν απ' το σπίτι και μένουν μόνα τους, ανοίγουν σπίτια κι έχουν τα δικά τους προβλήματα, δεν μπορούν να βοηθήσουν τους γονείς. Ο καθένας έχει το δικό του δίκιο, αλλά είναι πολύ σκληρό να μένεις μόνος.
Στο σπίτι μου δεν έχω ρεύμα ούτε νερό, χειμωνιάζει και δεν ξέρω τι θα γίνει. Είναι πολύ χάλια η κατάσταση. Δεν μπορώ να πληρώσω και μου τα έκοψαν όλα. Είμαι φτωχή, με συντηρούσε η μάνα μου από τη σύνταξή της, δεν μπορώ να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου, πέθανε αυτή και δεν έχω μία. Τι θα απογίνω μια μόνη γυναίκα; Ο κόσμος που βλέπεις γύρω μας θέλει να φάει και να συντηρηθεί όπως κι εμείς, οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι εδώ από το καλό τους, μπορεί να έχουν έρθει από πόλεμο. Παρόλα αυτά, μου παίρνουν τη σειρά και κάποιες φορές, επειδή έχουν χρόνο να είναι στην ουρά πιο νωρίς, έρχομαι μέχρι εδώ άδικα».
Σημαντικό ρόλο για τη λειτουργία της Ithaca παίζουν ο εθελοντές, τα παιδιά που έρχονται σε μόνιμη βάση ή σποραδικά και βοηθούν στις πλύσεις. Ο Κωνσταντίνος είναι από τους πιο παλιούς. «Είμαι εδώ από πέρσι τον Μάιο, ενάμιση χρόνο περίπου» λέει. «Ξεκίνησα από το ReGeneration, όπου αφού περάσεις στην τελική φάση έχεις τη δυνατότητα να κάνεις 25 ώρες εθελοντική εργασία. Εγώ ξεκίνησα από εκεί, ήρθα βοήθησα και έμεινα, πλέον, εθελοντικά. Έρχομαι σίγουρα δύο φορές τον μήνα και φέρνω και το βαν τις Κυριακές. Βάζουμε δέκα πλύσεις κάθε Κυριακή, με ρούχα τριών ανθρώπων σε κάθε πλύση. Κάποιες Κυριακές που βρίσκουμε παραπάνω ανθρώπους, τους προτείνουμε ως εναλλακτικές άλλες μέρες, σε άλλα σημεία που λειτουργεί το βαν. Τις Κυριακές και τις Τετάρτες έχει τη μεγαλύτερη συμμετοχή γιατί έχει και φαγητό το απόγευμα και έρχονται και κάποιοι γιατροί. Κατά κύριο λόγο έρχονται ξένοι. Έλληνες είναι το πολύ οι 5 από τους 30 πλέον και δημιουργούνται εντάσεις, όπως αυτή που είδες, γιατί οι ξένοι έρχονται πιο νωρίς και πιάνουν σειρά και είναι και πιο πολλοί.
Οι άστεγοι πλένονται όπου βρουν, τις Κυριακές όλο το καλοκαίρι έφερναν μια σκηνή και την έστηναν, παρείχαν και σαπούνι και πλένονταν εκεί μέσα. Τα ρούχα οι περισσότεροι τα φέρνουν εδώ. Οι ανάγκες καλύπτονται, αν πάνε τα ρούχα τους στα διαφορετικά σημεία που υπάρχουν κινητά πλυντήρια.
Σε κάθε βάρδια είναι κατά μέσο όρο πέντε εθελοντές, αυτός είναι ο στόχος που θέλουμε να έχουμε για να είναι ομαλά όλα στην πορεία της βάρδιας».
Ο Γιώργος είναι νέος εθελοντής, αυτή είναι η δεύτερη φορά που βοηθάει στα πλυντήρια. Δίπλα του δυο κορίτσια (η Μάρω και η Μαρία) έχουν έρθει πρώτη μέρα για να δουν πώς μπορούν να βοηθήσουν. «Έχει αρχίσει να είναι στην κουλτούρα της πόλης αυτό το κυριακάτικο», λέει ο Γιώργος, «οπότε έχει ενδιαφέρον γιατί βοηθάς κόσμο που έχει πραγματικά ανάγκη».
Οι ξένοι που περιμένουν με τα γεμάτα σακίδια στον ώμο αρνούνται να μιλήσουν. Δεν δέχονται ούτε καν να ακούσουν την ερώτηση. «Μην ασχολείσαι με μένα» λέει ο Ανίλ, ένας καλοντυμένος 20άρης, «είμαι από τους τυχερούς γιατί μένω σε δικό μου σπίτι στην Αθήνα, μαζί με άλλους δύο φίλους μου, να γράψεις για αυτούς που μένουν σε σκηνές ή στον δρόμο τώρα τον χειμώνα, που γίνεται η ζωή τους κόλαση, για τα μικρά παιδιά και τους ηλικιωμένους. Έρχομαι να πλύνω τα ρούχα επειδή υπάρχει εδώ αυτή η εξυπηρέτηση, αλλά δεν είναι αυτό το πιο μεγάλο πρόβλημα, είμαι άνεργος και παρείσακτος, αυτή είναι η πιο μεγάλη μου δυσκολία στην Αθήνα».
Ο Ανδρέας που τον εξυπηρετεί είναι 13 μήνες εθελοντής, «έρχομαι συχνά επειδή έχει πολύ κόσμο εδώ που χρειάζεται βοήθεια» λέει. «Δεν είναι κάτι σπουδαίο, αλλά για κάποιους ανθρώπους είναι. Οι περαστικοί τουρίστες στέκονται και κοιτάζουν, ρωτάνε τι γίνεται και έχει τόσο κόσμο μαζεμένο. Την Τετάρτη ήρθε ένας και μας έδωσε ένα εικοσάρικο για να βοηθήσει, αλλά δεν γίνεται να κάνεις δωρεές με μετρητά. Του είπαμε ότι πρέπει να μπει στο site για να το κάνει. Το ίδιο και όποιος θέλει να γίνει εθελοντής και να έρθει να βοηθήσει με τα πλυντήρια». Το σύνθημα της Ithaca είναι «Η καθαριότητα οδηγεί στην αξιοπρέπεια και αυτή με τη σειρά της σε νέες ευκαιρίες» και το να νοιάζεται πραγματικά κάποιος γι' αυτό δεν είναι και λίγο...
σχόλια