Κανείς άλλος σοκολάτα;». Η Μαρία κρατά τα μπουκάλια με το ζεστό ρόφημα που έχουν σχεδόν αδειάσει. Βρισκόμαστε Κυριακή βράδυ κοντά στην Ε7 του λιμανιού του Πειραιά και είμαστε έτοιμοι μαζί με την «Παρέα» να μοιράσουμε φαγητό στους άστεγους που ζουν εδώ χρόνια τώρα.
Μόλις μας βλέπουν, έρχονται και μας χαιρετούν. Κάτω από το σκέπαστρο που κοιμούνται και ξυπνούν κάθε μέρα έχουν βάλει μερικά χριστουγεννιάτικα λαμπάκια για τις γιορτές. Δίπλα τους ένα μικρό ραδιοφωνάκι που παίζει Στέλιο Καζαντζίδη ακατάπαυστα.
Οι γυναίκες της ομάδας αρχίζουν να τους μοιράζουν τις τσάντες με τα φαγητά. Μέσα σε αυτές, τάπερ με παστίτσιο, ρύζι, κρουασάν ακόμη και μπανάνες.
«Ο καθένας μπορεί να φέρει την προσφορά του, να μαγειρέψει, να τα δώσει ο ίδιος και στην τελικά να νιώσει πως συμβάλει και αυτός. Δεν είναι το θέμα να πάρουμε 20 ευρώ και να πάμε να τα ψωνίσουμε εμείς. Για αυτό και δεν δεχόμαστε χρήματα».
Έχουν να μας δώσουν, όμως, κάτι κι αυτοί. Όσο τα μέλη της ομάδας πακετάρουν τα τρόφιμα, ένας άστεγος σηκώνεται, πιάνει ένα κουτί με γλυκά και αρχίζει να μας προσφέρει. Πρωί πρωί πηγαίνει και τα αγοράζει σ' ένα ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς. Έχει γενέθλια σήμερα και θέλει να τα γιορτάσει μαζί μας.
Δεν γνωρίζει πως στο τέλος της βραδιάς, η ομάδα τού ετοιμάζει ένα μικρό πάρτι έκπληξη. Τους χαιρετάμε. Θα επιστρέψουμε αργότερα.
Μαζί με τα μέλη της «Παρέας», έχουμε σχηματίσει μια αυτοκινητοπομπή, η οποία σταματάει από σκέπαστρο σε σκέπαστρο και μοιράζει φαγητό. Η Μαρία Μαστραντώνη το κάνει για 93η φορά σήμερα.
Μαζί με την Φωτεινή και τη Δώρα, πριν από 5 χρόνια, δημιουργούν την ομάδα και σχεδόν κάθε δεύτερη Κυριακή μαγειρεύουν και πηγαίνουν στον Πειραιά. «Δεν είναι μόνο το φαγητό. Έχουμε γίνει πια φίλοι. Ερχόμαστε, δίνουμε τις ευχές μας, παίρνουμε τις δικές τους» εξηγεί η κ. Μαστραντώνη, όσο περπατάμε.
«Ο καθένας μπορεί να φέρει την προσφορά του, να μαγειρέψει, να τα δώσει ο ίδιος και στην τελικά να νιώσει πως συμβάλει και αυτός. Δεν είναι το θέμα να πάρουμε 20 ευρώ και να πάμε να τα ψωνίσουμε εμείς. Για αυτό και δεν δεχόμαστε χρήματα».
Τους περισσότερους από τους ανθρώπους που ζουν κάτω από τα στέγαστρα τους γνωρίζουν με το μικρό τους. Όπως μου εξηγούν, έκαναν μεγάλη προσπάθεια για να τους εμπιστευτούν οι άστεγοι, καθώς έχουν υπάρξει ακόμη και περιστατικά μαζικής δηλητηρίασης από φαγητό που τους είχαν αφήσει στο λιμάνι.
Σχεδόν κάθε μέρα μια ομάδα περνά και τους μαγειρεύει. Είναι, ουσιαστικά, ο μόνος τους τρόπος να βρουν φαγητό καθώς οι πιο πολλοί από τις αστέγους του λιμανιού δεν έχουν πρόσβαση στα συσσίτια που γίνονται στον Πειραιά, αφού απαιτούν από κείνους ακόμη και φορολογική δήλωση.
Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό. Όπως επισημαίνουν μέλη της ομάδα, είναι πολύ δύσκολο για αυτούς να αφήσουν το στέκι τους, διότι υπάρχει ο κίνδυνος να τους κλέψουν τα πράγματα ή να τους πάρουν τη θέση. Μια θέση που πια έχει γίνει το σπίτι τους.
Απόψε, περιέργως, είναι μια πολύ ζεστή βραδιά στο λιμάνι του Πειραιά. Συνήθως τέτοιες μέρες κάνει τρομερό κρύο, μόλις μερικά μέτρα μακριά από την θάλασσα.
Γύρω από τον λιμένα ζουν περίπου 100 με 120 άστεγοι σε δύσκολες συνθήκες, καθώς έχουν να αντιμετωπίσουν το χειμωνιάτικο ψύχος και τις βροχές που μουσκεύουν όλα τους τα ρούχα.
Η Μαρία, πολλές φορές, έρχεται και τους φέρνει κουβέρτες και εσώρουχα για να μην κρυοπαγήσουν. Οι πιο πολλοί από αυτούς, μάλιστα, έχουν τα τηλέφωνα των μελών σε περίπτωση που συμβεί κάτι. Πριν μερικές μέρες, ο Μάξιμος, που ζει χρόνια στο λιμάνι, δαγκώνεται από ένα σκυλί. Η Φωτεινή τρέχει από τον Ταύρο, του αγοράζει γάζες και τον φροντίζει. Τώρα αυτός μια βδομάδα μετά είναι μια χαρά και μας καλαμπουρίζει.
Όσο εμείς μοιράζουμε φαγητά, ένα άσπρο αυτοκίνητο με δυο γυναίκες έχει σταθεί στην άκρη. Μιλούν μαζί της διακριτικά και η Μαρία τούς πηγαίνει δύο μεγάλες τσάντες με τρόφιμα. Είναι, όπως εξηγεί αργότερα, μία από τις 17 άπορες οικογένειες που, εκτός των άλλων, στηρίζουν με αγαθά πρώτης ανάγκης.
Στην αποθήκη της Δάφνης λαμβάνει χώρα το δεύτερο μέρος των δράσεων. Η ίδια καθημερινά λαμβάνει πακέτα με τρόφιμα και είδη πρώτης ανάγκης από όλη την Ελλάδα για αυτές τις οικογένειες, χωρίς κανείς να γνωρίζει τα ονόματά τους. Γυρνά από τη δουλειά της, ξεπακετάρει και ταξιμόνει μόνη της τις κούτες με τα προϊόντα.
«Όλοι οι άνθρωποι είναι περήφανοι. Είναι πολύ δύσκολο να βγεις και να ζητήσεις βοήθεια. Βάλε τον εαυτό σου στη θέση. Θα μπορούσες να το πεις εύκολα;» αναρωτιέται η Μαρία.
Έχουμε φτάσει σχεδόν στο τέλος του λιμανιού. Μαζί με μας και ο Ζήσης, ο οποίος έρχεται σε κάθε βόλτα μαζί με τη γυναίκα και τα δυο του παιδιά για να βοηθήσουν. Τον ρωτώ για τον λόγο που τα παίρνει μαζί του. «Για να γίνουν καλοί άνθρωποι» μου απαντά.
Οι μερίδες φτάνουν για όλους. Οι ίδιοι πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί στο μοίρασμα, καθώς δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα, όπως μου λένε, από το να φτάσουν στο τέλος και να μην έχει μείνει φαγητό για άστεγους που τους περιμένουν.
Η βραδιά δεν έχει τελειώσει, όμως, ακόμα. Έχουμε το πάρτι έκπληξη. Όταν μας βλέπουν με το κέικ και τα κεράκια ξαφνιάζονται. «Είναι ό,τι καλύτερο μας έχουν κάνει εδώ όσο ζούμε» λέει ένας από τους άστεγους στην Μαρία.
Μένουμε αρκετή ώρα. Χαιρετιόμαστε. Τα μέλη της Παρέας πρόκειται να ξανάρθουν παραμονή Πρωτοχρονιάς, να βράσουν εκείνη την ώρα σούπα στην μαρμίτα και να φάνε μαζί με τους άστεγους.
Την ίδια ώρα, στο λιμάνι φτάνει ένα πλοίο. Ο καπνός από το φουγάρο καλύπτει τις προβλήτες και κάνει το τοπίο να μοιάζει ομιχλώδες. Είναι η ώρα να φύγουμε. Μπαίνουν στα αυτοκίνητα τους, άδεια τώρα πια. Θα ξαναγεμίσουν για την επόμενη Κυριακή.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 25.12.2018
σχόλια