Φιλελεύθεροι καημοί

Δεν υπάρχει πιο καταθλιπτικό μέρος στον πλανήτη από το Σύνταγμα, Κυριακή απόγευμα και με ζέστη / κάτω από αυτές τις συνθήκες η φιλοευρωπαϊκή «συγκέντρωση» της πρωτοβουλίας «Μένουμε Ευρώπη» δεν είχε πολλέςπιθανότητες επιτυχίας / δεν υποστηρίζω ότι έπρεπε να γίνει στο «Υabanaki» στη Βάρκιζα / αλλά -τώρα αστειεύομαι περισσότερο- το πρόβλημα δεν ήταν το σημείο που επιλέχθηκε όσο η μη επαρκής οργάνωση / στην αρχή αναπτύχθηκε δυναμική που ατόνησε όσο πλησιάζαμε στην ημερομηνία της 10ης Ιουνίου / από την άλλη πλευρά, είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα οι φιλελεύθερες, φιλοευρωπαϊκές, φιλομεταρρυθμιστικές δυνάμεις δεν το «έχουν» με τις συγκεντρώσεις / θυμάμαι κάτι άλλες συνάξεις κατά της τρομοκρατίας, μετά για τη Μαρφίν και πιο πρόσφατα απέναντι από την μπαρουτοκαπνισμένη πρόσοψη του Αττικόν / όπως παλιά στα εκτός έδρας παιχνίδια, όπου αγωνιζόμασταν να έχουμε μια παρουσία ως οπαδοί του Πανιωνίου και μας φώναζαν εκείνο το τρομερά υποτιμητικό σύνθημα «δεν γεμίζετε ταξί ούτε με τον ταξιτζή» / συνοπτικά, αν δεις καμιά κατοσταριά άτομα, ευγενικές φυσιογνωμίες, με τα πόλο τους, τα καλοσιδερωμένα τους παντελονάκια, χωρίς συνθήματα και μεταπολιτευτικούς θούριους στη διαπασών, βάλε άνετα στοίχημα ότι είναι φιλελεύθεροι / ακριβώς ό,τι σιχαίνονται τα άκρα, ελάχιστοι εκπρόσωποι των οποίων «οργάνωσαν» πάνω στην πλατεία «αντισυγκέντρωση» / δυο-τρεις αστυνομικοί είχαν σπεύσει καλού-κακού, μήπως ανάψουν τα αίματα / πέντε λεπτά να χάζευες τις λεκτικές αψιμαχίες που προκαλούσε σχεδόν πάντα το εξαγριωμένο «αντι-μνημονιακό» μπλοκ και είχες μια εικόνα για την Ελλάδα που θα ξημερώσει τη Δευτέρα / μέσα σ’ αυτή την ωραία ατμόσφαιρα και με την Αθήνα σε κώμα (ημιθανής η αγορά, εμφανή σημάδια φτώχιας και εξαθλίωσης, κακή ψυχολογία) ετοιμαζόμαστε να ψηφίσουμε και ομολογώ ότι αναρωτιέμαι πού βρίσκουν το κουράγιο ομάδες σαν τους atenistas και το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα» να συνεχίζουν να δίνουν τη δική τους μάχη, και μάλιστα με επιτυχία / εδώ και αρκετούς μήνες δεν συμμετέχω στον οργανωτικό πυρήνα των atenistas, γεγονός που μου επιτρέπει να γράψω πόσο ζηλεύω και θαυμάζω το κέφι των παιδιών / παλιών φίλων που δεν το βάζουν κάτω / ο διαγωνισμός για το μπαλκόνι της Αθήνας πήγε καλά / όσο για το «Κάθε Σάββατο στην Αθήνα», την περασμένη Κυριακή η ξενάγηση στην Πινακοθήκη του Γκίκα από τον ίδιο τον Άγγελο Δεληβορριά εξελίχθηκε σε μια μοναδική εμπειρία / τουλάχιστον σε επτά ή οκτώ περιπτώσεις ο διευθυντής του Μουσείου Μπενάκη κόμπιασε, λόγω της συγκίνησης / η Πινακοθήκη ήταν ένα προσωπικό του στοίχημα / ακούγεται κοινότοπο, αλλά αν είχαμε στην Αθήνα εκατό ακόμα τόσο παθιασμένους ανθρώπους σαν τον Δεληβορριά, θα ζούσαμε σε μια άλλη πόλη / μεγάλο πάθος δείχνουν και οι εργάτες του Άκτωρα στο Φιξ της Συγγρού / οι κατεδαφίσεις μεγάλων τμημάτων από τις οριζόντιες τοιχοποιίες του Ζενέτου και η ενίσχυσή τους δημιουργούν ένα εντυπωσιακό οπτικό θέαμα / δύσκολη αυτή η εβδομάδα και η Κυριακή μια ημέρα που μετά από αυτήν τίποτα δεν θα είναι το ίδιο / δεν έχεις πολλά να πεις / πέρα από το να ευχηθείς ότι εδώ που φτάσαμε, ας μην κατρακυλήσει η χώρα στον γκρεμό / ας ευχηθούμε για τη χώρα μας, τις οικογένειές μας, τους φίλους μας, τον τόπο αυτό που μας μεγάλωσε και (γιατί να φοβόμαστε τις λέξεις) είναι η πατρίδα μας / ας ευχηθούμε το καλύτερο.