Χορεύοντας στο σκοτάδι.

Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει το «Dancing with the stars» τόσο δημοφιλές.

•H περίπτωση να γελοιοποιηθεί κάποιος είναι μικρή, αφού οι μισοί είναι επαγγελματίες. Ακόμα χειρότερα, ο τηλεθεατής μπορεί να νιώσει χοντρός κι αγύμναστος. Οι διασημότητες είναι Β’ κατηγορίας - αν ήταν Α’, κάποια αδυναμία τους θα ανέβαζε το κέφι, αν ήταν Δ’, θα έκαναν τον τηλεθεατή να νιώσει ανώτερος. Η επιτροπή θα είχε ενδιαφέρον αν ήταν πραγματικά κακή ή πραγματικά ξινή, μόνο που δεν είναι.

•Το μεγάλο ερώτημα είναι το εξής: γιατί ο κόσμος βλέπει μία εκπομπή με ένα είδος χορού που δεν έχει ξαναδεί ποτέ στη ζωή του. Η πραγματικότητα μάς διδάσκει πως οι Αθηναίοι όχι μόνο δεν ξέρουν βαλς, αλλά αποφεύγουν τον χορό εν γένει. Υπάρχουν τα σκυλάδικα. Εκεί ο στόχος είναι το sexiness για τις γυναίκες και η αρρενωπότητα για τους άντρες - η διασκέδαση είναι πάρεργο. Υπάρχουν ειδικοί χώροι γι’ αυτήν τη διαδικασία με το όνομα «κλαμπ», που έχουν χάσει αυτόν το ρόλο προ πολλού. Στόχος και πάλι η επίδειξη, αυτήν τη φορά συνδυασμένη με φαγητό στα σκοτεινά και ένταση μουσικής που διαλύει τα τύμπανα και κάνει τις σκέψεις φράκταλ.

•Μυστήριο, αλλά αληθινό: είμαστε πανέτοιμοι να στριμωχτούμε με αγνώστους, αλλά απολύτως απρόθυμοι να τους γνωρίσουμε. Παλιά με ρωτούσαν πού είναι η τάδε οδός. Τώρα, αν με πλησιάσει, από την καχυποψία μου δεν μπορώ να κατανοήσω τις πρώτες λέξεις. Έχω ακούσει για τόσο πολλές επιθέσεις, που αναρωτιέμαι πότε θα έρθει η σειρά μου.

•Ίσως έτσι εξηγείται το φαινόμενο «Dancing with the stars»: είναι όσο ξένο χρειάζεται προκειμένου να ταιριάξει στις νέες μας συνήθειες.