Στο μετρό υπάρχει αυτή η διαδεδομένη συνήθεια /
από το επίπεδο ακύρωσης των εισιτηρίων ο μισός τουλάχιστον πληθυσμός προσπαθεί ασυναίσθητα να καταλάβει αν πλησιάζει ή όχι το τρένο /
κι όταν ακουστεί ο παραμικρός βόμβος, ξεσηκώνεται μια μικρή μάχη για να προλάβουμε το τρένο που ακούμε να πλησιάζει ή νομίζουμε ότι πλησιάζει /
ομολογώ ότι το έχω κάνει άπειρες φορές, χωρίς να συνειδητοποιώ τη γελοιότητα της πράξης /
έχω δει αξιοπρεπείς ανθρώπους να αγριεύονται ξαφνικά και να τα δίνουν όλα προκειμένου να μη χάσουν το τρένο που περνάει εκείνη τη στιγμή /
σε ένα πρόσφατο στιγμιότυπο είδα μια χαρούμενη παρέα από καλοντυμένους μεσήλικες να θυσιάζει κάθε ίχνος αυτοσεβασμού όταν ο κουστουμαρισμένος κύριος της συντροφιάς προσπαθούσε ως άλλος Άτλαντας της μυθολογίας να κρατήσει με τα χέρια του την πόρτα ενός συρμού για να προλάβουν δύο κυρίες /
στην αρχή θαύμασα τη φυσική του κατάσταση γιατί κατάφερνε κάτι που θεωρούσα αδιανόητο: όλες οι άλλες πόρτες κλειστές και η δική μας μισάνοιχτη, χάρη στην αποφασιστικότητα και τη ρώμη αυτού του ανώνυμου ήρωα /
οι κυρίες, όμως, δίσταζαν να μπουν /
από τη μία ο φόβος μήπως η πόρτα κλείσει επάνω τους και από την άλλη μια αίσθηση ντροπής, καθώς ένας ολόκληρος συρμός παρακολουθούσε έκπληκτος τον αγώνα τους να μη χάσουν το τρένο /
το γεγονός ότι σε 4 ή 5 λεπτά θα περνούσε κι άλλος συρμός έκανε ελάχιστη διαφορά /
σημασία είχε να μπουν σε αυτό το τρένο και κάθε άλλη εξέλιξη θα ήταν μια ήττα /
τελικά, συνέβη το δεύτερο χειρότερο σενάριο: η πρώτη κυρία πήδηξε στο τρένο, αλλά η δεύτερη, μπαίνοντας, πιάστηκε στην πόρτα που έκλεισε με δύναμη επάνω της /
τρόμαξε η ίδια, λαχτάρησαν οι φίλοι της, αλλά ο οδηγός υποχρεώθηκε να ανοίξει την πόρτα και μπόρεσε να στριμωχτεί δίπλα μας /
όλα αυτά έγιναν σε λίγα, πολύ λίγα δευτερόλεπτα κι εγώ έμεινα να παρακολουθώ το στραπατσάρισμα της αξιοπρέπειας τεσσάρων ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι γονείς μου και οι οποίοι καταφανώς δεν βιαζόντουσαν καθόλου /
αν είχα μαντέψει σωστά, επέστρεφαν από κάποια ευχάριστη δραστηριότητα, ίσως ένα θέατρο ή απλά κάποιο δείπνο /
στην πραγματικότητα, αυτό που ήθελα να μάθω ήταν τι τους παρακίνησε να ζήσουν αυτή την αχρείαστη περιπέτεια μπροστά σε δεκάδες άλλους επιβάτες /
μετέφερα την ερώτηση στον εαυτό μου: τι πραγματικά διακυβεύεται όταν αρχίζω το ποδοβολητό στις σκάλες του μετρό με την παραμικρή υποψία ότι το τρένο μπαίνει στον σταθμό; /
τις περισσότερες φορές δεν βιάζομαι /
νομίζω ότι βιάζομαι, αλλά σίγουρα δεν θα πάθω κάτι αν περιμένω τα 3 ή και τα 7 λεπτά μιας μέσης αναμονής /
δεν λέω για τα 10 ή τα 12 που μπορεί να σου ξημερώσουν πολύ νωρίς ή στο τέλος της βάρδιας ή κάποιο Σαββατοκύριακο /
αλλά, ακόμα και τότε, δεν χάθηκε ο κόσμος /
επομένως, τι πραγματικά συμβαίνει; /
νομίζω πως η απάντηση είναι η ίδια που θα μπορούσε να δοθεί και για τη συμπεριφορά μας στον δρόμο: γιατί προσπερνάμε ή αλλάζουμε λωρίδα με το παραμικρό; /
γιατί παραβιάζουμε τόσο εύκολα το κόκκινο; /
πού πάμε και που θέλουμε να φτάσουμε τόσο γρήγορα; /
τι το τόσο επείγον κρίνεται; /
αν απαντήσουμε εδώ, την επόμενη φορά που χάσουμε το τρένο ίσως και να μας πιάσουν τα γέλια.
σχόλια