Η εικαστικός Chiharu Shiota έχει ξεδιπλώσει εδώ και χρόνια χιλιάδες χιλιόμετρα από νήμα δημιουργώντας με τους περίπλοκους ιστούς με τους οποίους ξετυλίγει όνειρα και εφιάλτες, ένα νέο φανταστικό τοπίο.
Αυτή τη φορά η καλλιτέχνιδα από την Ιαπωνία μετέφερε την πρακτική της και δημιούργησε ένα μυστηριακό περιβάλλον σε μια πρώην δεξαμενή νερού στην Κοπεγχάγη.
Το Cisternerne όπως ονομάζεται ο υπόγειος χώρος είναι μέρος των μουσείων Frederiksberg μέσα στον οποίο κάθε χρόνο, ένας αρχιτέκτονας ή καλλιτέχνης προσκαλείται από το μουσείο για να δημιουργήσει ένα νέο περιβάλλον. Είναι μια πρόσκληση σε ένα χώρο με θολωτές τσιμεντένιες οροφές και κολόνες από τούβλα, μέσα στον οποίο ο θεατής βυθίζεται σε ένα σπηλαιώδες μισοσκόταδο που η δουλειά της Σιότα τον κάνει να μοιάζει ονειρικός και μαζί τρομακτικός.
Με τίτλο «Πολλαπλές πραγματικότητες» αυτή η δουλειά της «εξαφανίζει» το χρόνο και την βαρύτητα μέσα σε ένα δαιδαλώδες σύμπαν όπου δημιουργείται σαν ένα ονειρικό σενάριο χωρικών μετατοπίσεων. Τα ίδια τα νήματα της Σιότα δημιουργούν έλικες γύρω από τα δομικά στοιχεία, ενώ η έκθεση χρησιμοποιεί το νερό και τις σκοτεινές επαναλαμβανόμενες κιονοστοιχίες για να δημιουργήσει μια λαβυρινθώδη πορεία, όπου αμέτρητες κατασκευές από καθρέφτες πολλαπλασιάζονται και παραμορφώνουν το περιβάλλον και τις μνημειακές εγκαταστάσεις που απαρτίζονται από τρεις χώρους και συνδέονται θεματικά και διαδοχικά. Οι στέρνες που υπάρχουν έχουν μετατραπεί σε ένα μαγικό και ανησυχητικό μέρος ήχων, κραδασμών και κατόπτρων, ταυτόχρονα, ενώ οι υφασμάτινες κατασκευές σχεδιάζουν κυκλικούς σχηματισμούς στον αέρα σαν περιστρεφόμενα φορέματα με απόντες τους χρήστες τους, που εμφανίζονται να χορεύουν στην επιφάνεια του νερού.
Όπως και με όλες τις καθηλωτικές εγκαταστάσεις της, η ενεργή συμμετοχή και η φαντασία του κοινού είναι καθοριστικής σημασίας για την κατασκευή της αφήγησης του έργου της. Οι καθρέφτες ενσωματώνουν την εικόνα του επισκέπτη στην εγκατάσταση, ενώ διαλύουν τον διαχωρισμό ανάμεσα σε αυτόν και το έργο. Οι κλωστές, οι γραμμές και οι κόμποι της Σιότα συνεχίζουν να στέκονται ως μια ποιητική εικόνα, αυτή τη φορά συνδέοντας τους ανθρώπους μεταξύ τους στο χρόνο και στο χώρο.