Ακροδεξιοί βανδάλισαν το σπίτι του Μανόλη Αναγνωστάκη

Τώρα σοβαρά μιλάμε;...Ο ακριβής βανδαλισμός, δηλαδή η επιτομή του όρου «βανδαλισμός», δεν είναι τα σπρέι, αλλά ότι το σπίτι που γεννήθηκε και κατοίκησε ο μεγάλος αυτός ποιητής μας μέχρι το 1941, παραχωρήθηκε σε αγροίκους οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας (θα μπορούσε να είναι η οποιαδήποτε).Δηλαδή δεν υπήρχε κάποιος, ο οποιοσδήποτε, πολιτιστικός φορέας να παραχωρηθεί το οίκημα εκεί;Δεν ντρεπόμαστε λιγάκι, που μετά σκεφτόμαστε γιατί φτάσαμε ως εδώ, εδώ και πολλές δεκαετίες, ουσιαστικά στην πνευματική μας πτώχευση, της οποίας συνεπακόλουθο ήταν και η οικονομική;...Ορίστε κατάντια!...https://parallaximag.gr/wp-content/uploads/14720390_1332993746735199_4892461988155945125_n.jpghttp://fragilemag.gr/wp-content/uploads/2016/10/6-757-600-450-80.jpghttps://parallaximag.gr/wp-content/uploads/4-755-600-450-80.jpgΔεν ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο, καθώς δεν αποτελείται από φίλαθλο κοινό, αλλά από οπαδικό (πρόβατα & τραγιά που πλακώνονται μεταξύ τους), κυρίως στοιχηματικού και τζογαδόρικου ενδιαφέροντος. Όσο αφορά τους οικονομικούς ιθύνοντες και παράγοντες όλων αυτών των ομάδων, ξέρουμε από που προέρχονται και την... ποιότητα τους. Βέβαια το ποδοσφαιρικό οπαδιλίκι αποτελεί ένα γενικευμένο, κοινωνικό και ανθρωπιστικό φαινόμενο (αρνητικής χροιάς), καθώς είναι από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν, τα αγόρια, κυρίως από τον πατέρα τους σε πολύ μικρή ηλικία, με όλα τα αρνητικά συνεπακόλουθα, της απόλαυσης με το καθόλα ανούσιο. Δεν αναφέρομαι στην αθλητική ενασχόληση του αθλήματος αλλά στον αθλητικό οπαδισμό, που όμως και η αθλητική ενασχόληση με το συγκεκριμένο, υγειές στη φύση του άθλημα, αποσκοπεί σε μία πρωτόγονη, συνειδητή ή ασυνείδητη αγριότητα μεταξύ των αντίπαλων αγωνιζομένων.Απορίας άξιο είναι το φαινόμενο -και λυπάμαι πολύ για όλους αυτούς- μορφωμένων και καλλιεργημένων ανθρώπων που ασχολούνται και εκείνοι με αυτό το πράμα...Η τραγική ειρωνεία είναι πως ακόμη και ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν φανατικός οπαδός!...(Απόσπασμα από την εισήγηση «Ποίηση και ποδόσφαιρο», στο Συνέδριο ΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΤΥΧΕΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ, που οργάνωσε το Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κύπρου (Επιστημονική Επιτροπή Συνεδρίου: Πέτρος Παπαπολυβίου, Β. Καρδάσης, Αλ. Κιτροέφ): Κλείνοντας την εισήγησή μας, μια θεωρητική εξέταση του πεδίου «ποδόσφαιρο και λογοτεχνία», πιστεύω ότι θα βοηθήσει στον καλύτερο φωτισμό του αν δούμε τη θεωρητική συμβολή τριών ποιητών, οι οποίοι α) είναι ποδοσφαιρόφιλοι, β) έγραψαν ποιητικά κείμενα για το ποδόσφαιρο και γ) ταυτόχρονα έδωσαν και θεωρητικά κείμενα για το ίδιο θέμα. Οι ποιητές αυτοί είναι ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ο Γιώργος Μαρκόπουλος και ο Νάσος Βαγενάς.Ο Μανόλης Αναγνωστάκης (1925-2005), ο καταξιωμένος ποιητής της μεταπολεμικής εποχής, που έδωσε στο ΥΓ τον εγκαιροφλεγή στίχο «τα άδεια γήπεδα»[1] ή, ακόμη τους καίριους και ευσύνοπτους στίχους: Το ματς της ζωής του είχε τελειώσει/ τώρα έπαιζε την παράταση, μίλησε σε συνέντευξή του για τη σχέση του με το ποδόσφαιρο[2] και έδωσε συνεργασία, το 1986, στο ειδικό ένθετο με τίτλο «Ποδόσφαιρο» στο περιοδικό του Μάνου Χατζιδάκι Το τέταρτο. Το ένθετο αυτό αποτελούσε μια από τις πρώτες σοβαρές προσπάθειες να ιδωθεί το θέμα του ποδοσφαίρου και της έλξης του πέρα από προκατ απόψεις και ιδεοληψίες. Ο τίτλος της συνεργασίας του Αναγνωστάκη ήταν: “Σελίδες από την ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία μου.[3] «Βαμμένος Παοκτζής, θεριό ανήμερο», χαρακτήρισε ο ίδιος τον εαυτό του κατά την περίοδο που ζούσε στη Θεσσαλονίκη, με την εγκατάστασή του στην ελληνική πρωτεύουσα συνδέθηκε με τον Απόλλωνα Αθηνών. Από τα πρώτα χρόνια μου στο Γυμνάσιο δεν μπορώ να απομονώσω στη μνήμη μια Κυριακή μακριά από κάποιο γήπεδο, τονίζει στην ποδοσφαιρική αυτοβιογραφία του και μας παραθέτει πολύτιμες μαρτυρίες για τις λογικές και συνήθειες των παλιών, τότε νεαρών, φανατικών φιλάθλων. Όμως το βασικότερο κείμενο του Αναγνωστάκη για το ποδόσφαιρο έχει τίτλο: Άγιαξ, για πάντα Άγιαξ, που δημοσιεύτηκε στην Αυγή, στις 28 Οκτωβρίου 1984, με το ψευδώνυμο Αλ. Καμής, αργότερα έγινε γνωστό ότι ήταν δικό του. Ο Αναγνωστάκης χρησιμοποίησε το ψευδώνυμο αυτό ως φόρο τιμής προς τον Γάλλο συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ, ποδοσφαιρόφιλο που δήλωσε ότι η παρακολούθηση του ποδοσφαίρου τον βοήθησε στην κατανόηση του κόσμου και στην εμβάθυνση των φιλοσοφικών θεωριών του. Στο κείμενο για τον Άγιαξ, ο Αναγνωστάκης θεωρεί ότι αυτή η ομάδα μετέβαλε το ομαδικό παιγνίδι σε έργο τέχνης, έφτασε σε δυσθεώρητα επίπεδα ποιότητας, με την έμπνευση και τη γοητεία του απρόοπτου, του αυθορμητισμού που γίνεται σοφία και της σοφίας που φαντάζει σαν αυθορμητισμός. Ήταν η Μεγάλη Κυρία των γηπέδων, πραγματική Κυρία κι όχι όπως οι ψιμυθιωμένες εταίρες των πολυεθνικών. Γιατί μετά ακολούθησε το αλισβερίσι των συστημάτων της κυριαρχίας του κόουτς-σκηνοθέτη, των αγοραπωλησιών και των λεγεωναρίων. Με άλλα λόγια η νεοφιλελεύθερη οικονομία της αγοράς. Ο Γιώργος Μαρκόπουλος (γεν. το 1951), ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της ποιητικής γενιάς του 70, φίλαθλος της ΑΕΚ[4], μας έδωσε ένα από τα καλύτερα ποιήματα που αναφέρονται στον κόσμο του ποδοσφαίρου: Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου[5]. Το ποίημά του είναι μια ελεγεία για τον χρόνο και την πτώση, όταν ο γνωστός ποδοσφαιριστής, που συμβόλισε μια εποχή τη δόξα, την αναγνώριση και τη λατρεία των οπαδών της ομάδας του, αφήνει πια τον θρίαμβο και την αποθέωση, αποχωρεί και κρεμά τα παπούτσια των γηπέδων για να γίνει χωροφύλακας, υπάλληλος της ΔΕΗ ή του Ο.Τ.Ε., όπως συνηθιζόταν κάποτε, εκ μέρους των ποδοσφαιρικών σωματείων, η αποκατάσταση των παλαίμαχων ποδοσφαιριστών.Διαβάζω ένα απόσπασμα από το ποίημα του Μαρκόπουλου:Ω δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήραςστα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου. Δεν ημπορώ να φανταθώ την ώραπου τα παπούτσια του θενά κρεμάσει θα φύγει από τα γήπεδα θα σταδιοδρομήσει ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστωκαι θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη.Στην Αταλάντη και πάλι λέγωόπου το παιδί του μη γνωρίζοντας από γήπεδα, «αστέγους»,φιστίκια-αστέρια στα πανέρια των μικρών του σινεμάθα γράφει στις εκθέσεις του«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.Ήρθε εδώ λόγω της φύσης της δουλειάς τουπρος αναζήτηση εργασίαςόπου μεγάλωσα κι εγώ» Τιμή και δόξα στον παίκτη Χρήστο ΑρδίζογλουΠου θα σηκώσει για άλλη μια φορά τελεσίδικα πιαόπως οι τρελοί τους επιταφίους των νεκροταφείωντην ασήκωτη μοναξιά μας, και θα φύγει.Ο Γιώργος Μαρκόπουλος επιτέλεσε και μια θεμελιώδη εργασία για το θέμα μας, εξέδωσε το βιβλίο Εντός και εκτός έδρας Το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση.[6] Με συνέπεια και φροντίδα μελέτησε όλα τα σχετικά και μετά λόγου γνώσεως μας έδωσε την εργασία του με καίρια θεωρητική προσπέλαση και πλούσια ανθολόγηση, με εύρυθμη και ευσύνοπτη ταξινόμηση της ποδοσφαιρικής ποιητικής θεματογραφίας, που βοηθούν τον αναγνώστη στην καλύτερη πρόσληψη του θέματος. Η σχέση αγάπης μιας ομάδας ποιητών προς το ποδόσφαιρο μας προσέφερε στίχους εξόχως πρωτότυπους, τονίζει στον πρόλογό του και, ακόμη, ότι η μελέτη του δεν είναι παρά αποτέλεσμα λατρείας προς το ποδόσφαιρο «και προς τις μαγικές και ανεξαγόραστες στιγμές ευτυχίας που μου χάρισε από τότε που κατάλαβα τον εαυτό μου και εξακολουθεί να μου χαρίζει μέχρι σήμερα.» Ακόμη, ο Γιώργος Μαρκόπουλος έδωσε στην τελευταία του ποιητική συλλογή τον τίτλο Κρυφός κυνηγός[7] έναν όρο που προέρχεται από το ποδόσφαιρο. Σημαίνει τον παίκτη εκείνο που, χωρίς να είναι εξαρχής επιφορτισμένος με την υποχρέωση του σκοραρίσματος, περιφέρεται στα αντίπαλα καρέ, με ύπουλες βλέψεις, επιτήδειες κινήσεις και απρόβλεπτη συμπεριφορά, προσδοκώντας την κατάλληλη στιγμή, που θα του δοθεί η ευκαιρία να αιφνιδιάσει την αντίπαλη άμυνα επιτυγχάνοντας το πολυπόθητο γκολ. [8]Ο Νάσος Βαγενάς (γεν. 1945), ποιητής, κριτικός και πανεπιστημιακός φιλόλογος, εκτός από τις τρεις ιδιότητες που αναφέραμε προηγουμένως: α) φίλαθλος -Δόξα Δράμας, Γιουβέντους, Αρσεναλ- β) με ποιήματα που αναφέρονται στο ποδόσφαιρο, και γ) θεωρητικά κείμενα για το ποδόσφαιρο, συνενώνει ακόμη μια ιδιότητα σχετική με το θέμα μας, υπήρξε ο ίδιος ποδοσφαιριστής όταν ήταν νέος –έπαιξε στον Εθνικό Πειραιώς και στην Εθνική Νέων της Ελλάδας. Στον αθλητικό τύπο της δεκαετίας του ’60 ο μελετητής εντοπίζει και τίτλους όπως: Ο Εθνικός με τους Αντωνάτον, Γυφτάκην και Βαγενά ηγέτας, υπέταξεν ευχερώς την Προοδευτικήν με 1-0[9] ή: Νάσος Βαγενάς Μια «χρυσή» ελπίς του Εθνικού.[10] Τα θεωρητικά κείμενα του Νάσου Βαγενά για το ποδόσφαιρο είναι τα ακόλουθα:Α) Ποδόσφαιρο και λογοτεχνία[11]Β) Η ομάδα και η πόλη[12]Υ.Γ.: Συγνώμη αλλά πολλά από τα παραπάνω, αν και ειπωμένα από σπουδαίους, πνευματικούς ανθρώπους, θα θεωρώ μα**κίες. Μεγάλες ΜΑ**ΚΙΕΣ!!.....όταν η (αρσενική) καγκουριά υπερτερεί - και καταργεί την πνευματικότητα!...

Διαβάζω τον τίτλο του άρθρου και σκέφτομαι "Μα είναι δυνατόν να γνωρίζουν ποιός είναι ο Αναγνωστάκης οι ακροδεξιοί του 2019; Και να τον μισούν κιόλας;" Δεν σας κρύβω δε ότι ένιωσα και κάποια υπερηφάνεια που οι Έλληνες ακροδεξιοί έχουν τέτοιο επίπεδο γνώσεων. Μετά διαβάζω το άρθρο και καταλαβαίνω πως θα έπρεπε να τιτλοφορείται: "Χούλιγκαν (Σημ: Του ΠΑΟΚ υποθέτω) βανδάλισαν σύνδεσμο οπαδών ανταγωνίστριας ομάδας που τυγχάνει να στεγάζεται στο σπίτι που γεννήθηκε οι Μ. Αναγνωστάκης".

Από κεκτημένη ταχύτητα θα το έκαναν. Αν ήξεραν τον Μανώλη Αναγνωστάκη οι γκάου, θα έπαυαν να είναι γκάου.