[Aπό την Μπιάνκα Μπογδάνου]
Έχω να κάνω μια εξομολόγηση. Την μοναδική φορά που μπήκα στο CBGB ήταν για να χαζέψω αντρικά ρούχα. Ήταν Αύγουστος του 2008 και η μπουτίκ του John Varvatos έκλεινε ένα χρόνο στον χώρο που κάποτε έπαιξαν για πρώτη φορά μπροστά σε κόσμο οι Ramones. Το ότι βρέθηκα εκεί δεν ήταν μέρος κάποιου εφηβικού pilgrimage, ούτε συνειδητή απόφαση. Βρέθηκα εκεί μια ζεστή μέρα στο τέλος ενός μεγάλου περιπάτου παρέα με Μάκη και Κωνσταντίνο, μετά από πολλές στάσεις για μπύρες και σε αναζήτηση κάβας. Μεθυσμένη κάπως από τις μπύρες και κάπως από το γεγονός ότι θα έμενα στην Αμερική για ένα μήνα – οι διακοπές μου μόλις είχαν ξεκινήσει – μπήκα μέσα και ενώ το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν «εδώ είναι το CBGB» αποφάσισα να μην κάνω το προφανές και να ρωτήσω έναν πωλητή να μου το επιβεβαιώσει, ή έστω να ουρλιάξω από αμάθητο ενθουσιασμό, αλλά να το βουλώσω και να το παίξω cool κοιτώντας τα πουκάμισα με ύφος χιλίων καρδιναλίων. Περνώντας κάτω από ένα μέρος του τοίχου που είναι κορνιζαρισμένος και παραμένει ντυμένος με flyers και posters της εποχής πρέπει να κράτησα την αναπνοή μου. Για κάποιο λόγο όλοι μας κοιτούσαμε μουδιασμένοι χωρίς να λέμε κουβέντα. Δεν είπαμε τίποτα ούτε βγαίνοντας από το μαγαζί εκτός ίσως από ένα αστείο σχόλιο που έκανε ο Μάκης για τις τιμές των ρούχων, το οποίο καλωσόρισα με την ανακούφιση που καλωσορίζει κάποιος το πρώτο αστείο μετά από μια κηδεία. Μοιάζαμε όλοι να έχουμε λουφάξει, σαν να κουβαλούσαμε ένα μυστικό το οποίο για κάποιο λόγο δεν έπρεπε να το πούμε ούτε ο ένας στον άλλο.
To CBGB το άνοιξε επισήμως το 1973 ο Hilly Kristal, ο χειρότερος επιχειρηματίας στην ιστορία της μουσικής βιομηχανίας και ταυτόχρονα ο άνθρωπος υπεύθυνος (μεταξύ άλλων) για την έκρηξη του punk rock στη Νέα Υόρκη. Δονκιχωτική φιγούρα ο Hilly, ένας ακούραστος φαν της μουσικής, με όραμα τόσο βαθύ και παράδοξο, που σαν να συνενοήθηκε το σύμπαν για να το πραγματοποιήσει.
Ξεκινώντας από το όνομα που βάφτιζε το μέρος ως ένα Country, Bluegrass and Blues joint, το CBGB μέσα σε ένα χρόνο έγινε ο ομφαλός τόσο του punk rock όσο και του art rock στην βόρεια Αμερική των 70s. Με μοναδικό όρο να παίζουν δική τους μουσική και όχι διασκευές ο Hilly Kristal βάλθηκε να ανεβάσει στη σάπια σκηνή του, όποια μπάντα «είχε κάτι». Το 1974 είναι η εφαλτήρια χρονιά για τα χρυσά χρόνια του πανβρώμικου αυτού παράλληλου σύμπαντος. Οι Television παίζουν εκεί και ακολουθούν οι Stilettos, η Patti Smith με την μπάντα της, οι Ramones, οι Talking Heads, οι Dead Boys, οι Blondie, oι Stooges. Επικές συναντήσεις στην σκηνή όπως το double bill The Cramps – Suicide αλλά και στην πίστα, όπου εκτός από πωρωμένους φανς βρίσκεις τον Lou Reed, μεγαλοκαρχαρίες μουσικών εταιριών, τους δημιουργούς του Punk magazine. Το μέρος δημιουργεί τη δική του δυναμική με τις μπάντες να χρειάζονται το CBGB όσο το CBGB χρειάζεται τις μπάντες.
Αυτή η ζύμωση καλλιτεχνών και απλών φρικιών καθώς και η επιτυχία των γεμάτων show αποτελούν την έμπνευση και το τροχοπέδη του Hilly Kristal ο οποίος αποφασίζει να χρηματοδοτήσει το ντεμπούτο των Dead Boys “Young Loud and Snotty” με ότι λεφτά είχε μαζέψει. Φυσικά δεν έβγαλε φράγκο. Ποτέ όμως δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του. Παρά τις δυσκολίες και την κωμικοτραγική διαχείριση της επιχείρησης, το CBGB περνά στα 80s και επιζεί ή μάλλον ανθίζει ξανά χάρις την έκρηξη του hardcore punk. Οι Bad Brains ηχογραφούν και βιντεοσκοπούν το επικό Live at CBGB 1982, κάθε Κυριακή έχει matinee shows από νωρίς με μικρό εισιτήριο και δύο με τρεις μπάντες μεταξύ των οποίων και Beastie Boys, Cro Mags, The Misfits, Agnostic Front. Στα live γίνεται τις κακομοίρας, τόσο της κακομοίρας που ο Hilly αποφασίζει το 1990 να σταματήσει να κλείνει hardcore μπάντες, μια απόφαση που δεν κρατά για πολύ, αφού η αγάπη του για τη μουσική και τους μουσικούς υπερτερεί.
Το 2005 ο Hilly βρίσκεται να χρωστάει 91.000 δολάρια σε προσαυξήσεις ενοικίου για τις οποίες ισχυρίζεται ότι δεν είχε ιδέα. Μετά από διαπραγματεύσεις και με το πέρας του συμβολαίου του, του δίνεται χρονικό όριο δεκατεσσάρων μηνών λειτουργίας. Η τελευταία συναυλία του CBGB ανήκει στην Patty Smith, η οποία φροντίζει, κατά τη διάρκεια του τελευταίου τραγουδιού της βραδιάς να διαβάσει μια λίστα με τα ονόματα όλων των μουσικών που πέρασαν από την ίδια σκηνή και δεν είναι πια στη ζωή. Η πόρτες κλείνουν οριστικά στις 15 Οκτωβρίου του 2006.
Ο Hilly Kristal δηλώνει έτοιμος να μεταφέρει το κλαμπ στο Las Vegas αυτούσιο, συμπεριλαμβανομένης και της εφιαλτικής τουαλέτας. Τι φανταστικός τύπος. Δυστυχώς τον προλαβαίνει ο θάνατος μόλις δέκα μήνες έπειτα από την τελευταία του συναυλία.
“Το CBGB μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκινήσουμε να παίζουμε δικά μας τραγούδια. Είναι επίσης καλό το ότι έγινε γνωστότερο και δημοφιλέστερο από το Cavern”.
Joey Ramone
Oι Τalking Heads στο stage του
To CBGB ξαναζωντανεύει μέσα από το φιλμ που κάνει πρεμιέρα στις αίθουσες στις 27 Φεβρουαρίου από την Feelgood
σχόλια