Γιάννης Παντελάκης
Δημοσιογράφος, συγγραφέας
Η δεύτερη δολοφονία...
Ο Ζακ Κωστόπουλος δολοφονήθηκε δυο φορές. Για την πρώτη οι κατηγορούμενοι θα καθίσουν στο σκαμνί, είναι δυο επαγγελματίες, δυο καθημερινοί νοικοκυραίοι και τέσσερεις αστυνομικοί, από αυτούς που έχουν αναλάβει την προστασία μας. Για τη δεύτερη, που αφορά τη δολοφονία αυτού που ήταν ο Κωστόπουλος, δεν υπάρχουν φυσικά πρόσωπα για ν' αναλάβουν την ευθύνη, είναι ένας σωρός από ΜΜΕ που από το μεσημέρι της Παρασκευής 21 Σεπτεμβρίου του 2018 μετέδιδαν τρομακτικά πράγματα. Έλεγαν μια δραματική ιστορία που με δικά τους λόγια, ακριβώς δικά τους λόγια, έχει ως εξής:
«Ένας αλκοολικός και ναρκομανής κρατώντας ένα μαχαίρι μπαίνει σ' ένα κοσμηματοπωλείο στην οδό Γλάδστωνος για να ληστέψει. Προσπαθώντας να βγει από το κατάστημα τραυματίζεται σοβαρά από τα σπασμένα γυαλιά της βιτρίνας και πέφτει αιμόφυρτος στο πεζοδρόμιο. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και κάτοικοι της περιοχής προσπαθούν να τον ακινητοποιήσουν, αλλά αυτός δεν το βάζει κάτω, αρπάζει ένα γυαλί, επιτίθεται στους αστυνομικούς που έχουν φτάσει στην περιοχή, αλλά αυτοί καταφέρνουν να τον ακινητοποιήσουν. Τελικά πέθανε από τα τραύματά του». Αυτά είπαν.
Απ' όλες αυτές τις λέξεις, οι μοναδικές που έχουν αλήθεια μέσα τους είναι πως το περιστατικό συνέβη στην οδό Γλάδστωνος. Οι υπόλοιπες που έφτασαν στους αναγνώστες και τηλεθεατές, τροφοδοτώντας τους με γερές δόσεις φόβου, τρόμου, μίσους, οργής και ανοχής της αυτοδικίας, δεν έχουν σχέση με ό,τι συνέβη εκείνο το μεσημέρι. Τις ημέρες μετά τη δολοφονία, ακολούθησαν ομοφοβικά, ρατσιστικά, χυδαία σχόλια βασισμένα σε ψεύτικα γεγονότα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτό το βήμα κάθε πονεμένου, οργίασαν.
Χρειάστηκε καιρός για ν αποκαλυφθεί η αλήθεια, μια μικρή δόση της κάθε τόσο μέχρι που συμπληρώθηκε το παζλ . Ο Ζακ Κωστόπουλος δεν ήταν ναρκομανής, δεν ήταν αλκοολικός, δεν ήταν ληστής, δεν βρέθηκαν αποτυπώματά του στο μαχαίρι, στην ταμειακή μηχανή, στις προθήκες του κοσμηματοπωλείου. Από αυτή την άγρια δολοφονία εκείνο το μεσημέρι στην οδό Γλάδστωνος, κρατάω ιδιαίτερα τη δεύτερη δολοφονία αλλά και κάτι ακόμα. Το δημόσιο λιντσάρισμα ενός αδύναμου ανθρώπου που παρακολουθούσαν αμέτοχοι δεκάδες άλλοι μ' έναν μόνο να προσπαθεί να το αποτρέψει...
Ήβη Καϊσερλή
Trans ακτιβίστρια, σεξεργάτρια
Στις 21 Οκτωβρίου ξεκινά μια δίκη. Μια δίκη εξ αρχής άδικη, καθώς εκτός από την καταφανή μεθόδευση, αρχής γενομένης από την τρομερά ελλιπή έρευνα, τη σκόπιμη και καθοδηγούμενη παραπληροφόρηση από τα καθεστωτικά μέσα που είχε ως σκοπό τη συγκάλυψη, οδηγηθήκαμε στο να μην αποδοθούν καν οι σωστές κατηγορίες και διώξεις για κάτι που περίτρανα αποδεικνύεται από το υλικό που υπάρχει και που προέκυψε στην πορεία.
Χρησιμοποιώ πληθυντικό και λέω οδηγηθήκαμε. Ποιοι οδηγηθήκαμε; Εμείς που γνωρίζαμε τον Ζακ. Που δεν αναγνωρίσαμε στο κατασκευασμένο αφήγημα και το προσωπείο του επικίνδυνου ληστή τον φίλο μας. Τον ακτιβιστή, την drag queen, το ευαίσθητο παιδί που τα πραγματευόταν όλα με τόση ενσυναίσθηση και κοφτερή λογική. Που πάντα έφερνε την καθαρή του αλήθεια σε κάθε συζήτηση ή ενδοκοινοτικη διαφωνία της ΛΟΑΤΚΙ ατζέντας, που του άρεσαν τα φθηνά και τα λαμπερά πράγματα και τα πάρτι και που πληγωνόταν σαν μικρό παιδί από την απόρριψη.
Για όλους εμάς, λοιπόν, που στο πέρασμα των χρόνων συμπορευθήκαμε μαζί του, άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, από κοντά ή από μακριά, που υποφέραμε κι εξοργιζόμασταν μέσα στο πένθος μας για τον χαμό του από τη χαιρεκακία και τη σκύλευσή του από τους πάσης φύσεως νοικοκυραίους, νταήδες και ομοφοβικούς, αλλά και από μέρος του προοδευτικού χώρου που διατηρούσε μια ασφαλή «ίση απόσταση», πουλώντας αμεροληψία, αυτή η δίκη σηματοδοτεί μια νέα εποχή.
Μία εποχή επαγρύπνησης για την κρατική ασυδοσία, την αστυνομική αυθαιρεσία, τη βίαιη καταστολή, το σαθρό δικαστικό σύστημα που φυλακίζει ανήλικους μαθητές ενώ αφήνει ελεύθερους δολοφόνους και για την καταστρατήγηση δικαιωμάτων για τα οποία το αίμα νεκρών αδελφών μας έχει ποτίσει τη γη.
Θα είμαστε εδώ. Θα είμαστε απέναντι. Θα μιλάμε. Όπως δεν σωπάσαμε δύο χρόνια τώρα. Λαμπερές και πολύχρωμες, τσούλες και περήφανες, όπως η Ζάκι, θα μας βρίσκουν μπροστά τους. Μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη. Γιατί ο δημόσιος χώρος μας ανήκει. Γιατί οι ζωές μας έχουν αξία.
Παντελής Μπουκάλας
Ποιητής, συγγραφέας
Ζούμε ανάμεσά τους
Στη δίκη της «Χρυσής Αυγής» έλειπαν πολλοί από τα έδρανα των κατηγορουμένων. Εκτός από την ίδια την ηγεσία του ναζιστικού καρκινώματος και τα πρωτοπαλίκαρά της, που πρόσβαλαν τη Δικαιοσύνη και διά της συστηματικής, αλαζονικής απουσίας τους, δεν έδωσαν το παρών και όσα στελέχη της πολιτικής εξουσίας, της μιντιακής τεταρτοεξουσίας και της αστυνομικής παραεξουσίας υπηρέτησαν παντοιοτρόπως την άνοδο του χρυσαυγιτισμού: χαριεντιζόμενοι μαζί του για την προώθηση θλιβερών πολιτικάντικων μικροσχεδιασμών, συγκαλύπτοντας τη φονική βία του, προβάλλοντάς τον σαν «γνήσιο λαϊκό κίνημα» ή σαν «ασπίδα των γιαγιάδων στα ΑΤΜ». Θα πρόσθετα στους απόντες και την «Κοινή Γνώμη», συνώνυμη του «Λαϊκού Αισθήματος», που υπερέβαινε πάντα κατά πολύ την εκλογικά καταγραφόμενη δύναμη της «Χ.Α.».
Εξαιρουμένου του φιλοναζιστικού πάθους, όλα τα υπόλοιπα ιδεολογήματα των Μιχαλολιάκων ήταν ανέκαθεν δημοφιλή και παραμένουν: ο αλυτρωτικός μεγαλοϊδεατισμός, η σιγουριά ότι το σύμπαν συνωμοτεί υπό εβραϊκή καθοδήγηση για να αδικήσει την Ελλάδα, το μίσος για τους πρόσφυγες, τους «Γύφτους», τους ομοφυλόφιλους, τους «κουλτουριαραίους» κι όσους άλλους λερώνουν το όνομα «Έλληνας».
Και στη δίκη για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου, η οποία, αν δεν υπήρχαν τα βίντεο από τις κάμερες και τα κινητά, θα ήταν προ πολλού λησμονημένη, μια αρχειοθετημένη «ανεξιχνίαστη υπόθεση», θα λείπουν πολλοί από τα έδρανα των συγκατηγορουμένων, δίπλα στους έξι, εναντίον των οποίων έχει στραφεί η Δικαιοσύνη. Κατά βάση οι απόντες ανήκουν στις ίδιες κατηγορίες με τους απόντες της χρυσαυγίτικης δίκης: ΜΜΕ που σπέρνουν το μίσος για τους διαφορετικούς, ιδίως αν είναι αδύναμοι, και σπεύδουν να κατασκευάσουν άλλοθι και δικαιολογίες για ανθρώπους που η κάμερα τους έχει καταγράψει να τσακίζουν μέχρι θανάτου έναν καταφανώς ανήμπορο· η πολιτική ηγεσία της Αστυνομίας, στη διακομματική διαχρονία της, η οποία, από «εκδημοκρατισμό» σε «εκδημοκρατισμό», συνέχισε και συνεχίζει να επιτρέπει στους ενστόλους την αυθαιρεσία, τη συγκάλυψη των ανομημάτων τους, την παρακώλυση των εις βάρος τους ερευνών· και βέβαια η «Κοινή Γνώμη», που σιχαίνεται τους «εκφυλισμένους», τους «διεστραμμένους», τους «άρρωστους», και πολύ θα 'θελε να τους εξυγιάνει και να τους βάλει μυαλό, γιατί λερώνουν το όνομα «Έλληνας».
Άσπιλο εθνώνυμο δεν υπήρξε ποτέ και δεν θα υπάρξει. Και το όνομα «Έλληνας», ως προϊόν της ιστορίας και όχι της μεταφυσικής, έχει το φως και το σκοτάδι του. Οι δίκες της «Χ.Α.» και των κατηγορουμένων για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου πιστοποιούν πως εκείνοι που βρομίζουν τον «Έλληνα» είναι οι ελληνέμποροι και οι ελληναράδες που ζουν ανάμεσά μας. Όσο ζούμε ανάμεσά τους σωπαίνοντας, ανεχόμενοι, παραβλέποντας, οι ρύποι θα πληθαίνουν.
Γιώργος Παπαγεωργίου
Εκπρόσωπος της «Θετικής Φωνής»
Ας ανοίξουμε λίγο το κάδρο και ας απεγκλωβιστούμε από αυτή την πολύ συγκεκριμένη ερώτηση. Ας αναρωτηθούμε, λοιπόν, τι σημαίνει για όλους μας η δολοφονία του Ζακ σε συνδυασμό με άλλα γεγονότα που αποτελούν αδιαμφησβήτητα μελανά παραδείγματα. Κάποιες δημοσκοπήσεις εκπροσώπων των Μ.Μ.Ε. για την ενοχή ή την αθωότητα του, η σύσταση «λαϊκού δικαστηρίου» για την εξαγγελία ετυμηγορίας και η έντονη πόλωση, η ανεκπλήρωτη, ανεκτέλεστη μέχρι σήμερα ένορκη διοικητική εξέταση των εμπλεκόμενων αστυνομικών, και το μένος ή καλύτερα η οργή που οδηγεί κάποιον να χτυπά έναν ημι-λιπόθυμο άνθρωπο.
Μήπως βλέπουμε ένα κομμάτι και είναι επιτακτική η ανάγκη ένωσης του παζλ;
Οι δράσεις της Χρυσής Αυγής από τις αρχές της οικονομικής κρίσης, η δολοφονία του Ζακ τον Σεπτέμβριο του 2018 και ο εμπρησμός του Checkpoint στην Αθήνα τον Μάρτιο του 2019 σε ελληνικό επίπεδο, αλλά και η δολοφονία του George Floyd τον Μάιο του 2020 στην Αμερική, δεν μπορούν να αποτελούν το αίτιο του προβλήματος, αλλά τη συνέπεια.
Το αίτιο κρύβεται βαθιά ριζωμένο μέσα στις κοινωνίες που αποτελούνται από εμάς. Ο επίκτητος φόβος μας απέναντι σε οτιδήποτε ξένο και διαφορετικό, μας δημιουργεί έναν αυτόματο μηχανισμό αντιμετώπισης του. Οποιοσδήποτε έχει πιο σκούρο ή πιο ανοιχτό χρώμα δέρματος, άλλο φύλο ή το προσδιορίζει διαφορετικά, έχει άλλη εθνικότητα, διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό ή/και άλλες θρησκευτικές πεποιθήσεις, θεωρείται γριφώδης, ασαφής, μυστηριώδης και πολλές φορές επικίνδυνος.
Γι' αυτό λοιπόν τέτοιες δίκες είναι μείζονος σημασίας. Γιατί απορυθμίζουν αυτούς τους μηχανισμούς, δίνουν διδάγματα και συνηγορούν για τη δημιουργία απαραίτητων προϋποθέσεων, που με στοχευμένες δράσεις θα αντιμετωπίζουν άμεσα και έγκαιρα τυχούσες παρεκκλίσεις.
Τέλος, η δίκη για τη δολοφονία του ακτιβιστή, φίλου και συνεργάτη, Ζακ Κωστόπουλου, μου δημιουργεί ανάμεικτα συναισθήματα, χαράς, λύπης και πολλές φορές και οργής. Αυτό όμως που πρέπει να πράξουμε στη παρούσα φάση είναι να εμπιστευτούμε την κρίση της ελληνικής Δικαιοσύνης και να ελπίσουμε πως θα αποδοθεί ένα μάθημα, όμοιο, με αυτό της δίκης της Χρυσής Αυγής την 7η Οκτωβρίου του 2020.
Μάρω Δούκα
Συγγραφέας
Τρεις μάνες – η ταπεινή, η ξένη, η μάνα του Σαχζάτ Λουκμάν. Η γενναία, η ανυψωμένη, η μάνα του Παύλου Φύσσα. Η αθέατη, η μοναχική, η μάνα του Ζακ Κωστόπουλου. Και οι τρεις με δολοφονημένους γιους. Καθεμιά αλλιώς. Με τη δική της απελπισία, τη δική της απώλεια, τη δική της αγρύπνια. Και οι τρεις αντιμέτωπες, κι εμείς μαζί τους, με τον φασισμό στις διάφορες όψεις και εκδοχές του. Η μνήμη του Λουκμάν και του Φύσσα λέμε ότι δικαιώθηκε. Πλησιάζει επιτέλους και η δίκη για τον φόνο του Ζακ Κωστόπουλου.
Είδαμε και ξαναείδαμε στα δυο χρόνια που πέρασαν τον μεσίτη και τον χρυσοχόο να απολαμβάνουν με τελετουργική μανία τα χτυπήματά τους στο ματωμένο σώμα, είδαμε και τους φύλακες του νόμου και της τάξης να τον αποτελειώνουν με υπηρεσιακή συνέπεια. Θύμα του πιο επικίνδυνου, του καθημερινού φασισμού και της νόμιμης βίας, όπου δολοφονικές, εξευτελιστικές πράξεις, ένα λιντσάρισμα, για παράδειγμα, καταλήγει να θεωρείται αποδεκτό από την κοινή γνώμη ως τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε μια χαρά, μέσα στο πλαίσιο της «αστικής» νομιμότητας, ακόμη και να αποδοθεί δικαιοσύνη. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ή και ακριβώς γι' αυτό, άρχισε ταυτόχρονα με τον θάνατό του και ο διασυρμός της προσωπικότητάς του.
Γιατί δεν είναι μόνο οι ρατσιστές της διπλανής πόρτας, είναι και οι τυμβωρύχοι της παραπληροφόρησης. Πολύς ο πόνος και η προσπάθεια της οικογένειας του Ζακ όσο να καταφέρουν, με τη βοήθεια και τον αγώνα των δικηγόρων και των ακτιβιστών φίλων του, όχι μόνο να οδηγήσουν με αδιάσειστα στοιχεία τους υπευθύνους για τον θάνατό του στο δικαστήριο, αλλά και να υποστηρίξουν με αγάπη και υπερηφάνεια την ταυτότητά του. Για όλα αυτά, και για τα δεκάδες λιντσαρισμένα από τον καθημερινό φασισμό παιδιά, για τα οποία δεν μάθαμε ποτέ, η δικαίωση της μνήμης του Ζακ με την τιμωρία των δολοφόνων του θα μπορούσε να σηματοδοτήσει την απαρχή πιο ουσιαστικών αγώνων για την αυτοπραγμάτωση του ανθρώπου και τον αλληλοσεβασμό μας στην κοινωνία.
Ζωή Κόκαλου
Μέλος της πρωτοβουλίας «Justice for Zak/Zackie»
Η δολοφονία του Ζακ ήταν σπαραγμός. Δεν υπάρχει άλλη λέξη να την περιγράψει. Ο ίδιος ο Ζακ ήταν μια λαχτάρα για ζωή. Άλλοτε δυναμική, άλλοτε σαρκαστική, ενίοτε χαμηλόφωνη και μοναχική, ποτέ όμως, μα ποτέ, αδιάφορη.
Τα πρώτα 24ωρα μετά τη δολοφονία του Ζακ, έβλεπα στο προφίλ του στο Facebook εκατοντάδες κόσμο να καταθέτει τον πόνο του, αλλά και την ευγνωμοσύνη του για αυτό που υπήρξε ο Ζακ: μια χαραμάδα φωτός σε έναν σκοτεινό κόσμο. Νέοι άνθρωποι έγραφαν ότι με ένα του στάτους τους έσωσε την ζωή σε δύσκολες δικές τους στιγμές εξοστρακισμού από το υποστηρικτικό τους περιβάλλον. Άλλα άτομα έγραφαν ότι η γενναία του, παθιασμένη κάποιες φορές, διεκδίκηση της ορατότητας τούς βοήθησε στην αποδοχή της ΛΟΑΤΚΙ ταυτότητάς τους. Άνθρωποι της κοινότητας και όχι μόνο, ένιωσαν στο πετσί τους την ευαλωτότητα, τον φόβο του πιθανού επόμενου θύματος. Κι εμείς που είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε αγκαλιές και τραγούδια, νιώσαμε σαν να μας έκοψαν ένα κομμάτι από την καρδιά μας.
Την ίδια ώρα οι φασίστες της διπλανής πόρτας γέμιζαν ύβρεις και μίσος την σελίδα της Zackie Oh και εν τέλει, τα πολλαπλά reports εξαφάνισαν τη σελίδα με την παρακαταθήκη της.
Αυτές οι δύο Ελλάδες του διαδικτύου είναι σήμερα μια ορατή καθημερινή πραγματικότητα. Το μίσος του καθημερινού φασίστα, εκείνου που ψηφίζει τη Χρυσή Αυγή και πιστεύει ότι η τζαμαρία αξίζει μια ζωή, είναι παντού: στο λεωφορείο, στην τράπεζα, στα οικογενειακά τραπέζια. Θυμήσου με πόσους φίλους σου τσακώθηκες την επομένη της δολοφονίας, όταν υποστήριζαν την υποτιθέμενη «αυτοάμυνα» των νοικοκυραίων. Το σίγουρο είναι ότι οι άνθρωποι με υγιή αντανακλαστικά, εκείνο το μεσημέρι της 21ης Σεπτεμβρίου του 2018, σοκαρίστηκαν βλέποντας το βίντεο που δημοσιεύτηκε και στο οποίο φαίνεται πεντακάθαρα κάποιος να λιντσάρεται σε δημόσια θέα, ανάμεσα σε μια αρένα παρατηρητών που βιντεοσκοπούσαν το «θέαμα» χωρίς να αντιδρούν.
Ο Ζακ έκανε πολιτική με το ίδιο του το αίμα. Και ξεψυχούσε ξανά και ξανά αυτούς τους 25 μήνες σε κάθε αφήγηση «ληστή με μαχαίρι», τηλεοπτικό γκάλοπ, τοξικοφοβικά και ομο/τρανσφοβικά ρεπορτάζ. Σε κάθε επίθεση μίσους, σε κάθε νέο θύμα της πατριαρχίας και του σκοταδισμού, σε κάθε νέο camp θανατοπολιτικής. Και αναγεννιόταν όταν βγαίναμε στους δρόμους, με τα δικά του συνθήματα, τα γκλίτερ, τις μουσικές και τη δική του λαχτάρα για ζωή. Αυτό το γαϊτανάκι του συλλογικού πένθους και της δυναμικής αναγέννησης, η ματωμένη γραμμή του Αλέξη, του Σαχζάτ, του Παύλου, του Εμπουκά, της Ελένης είναι ο αγώνας της επόμενης, μετά τη δολοφονία του, μέρας εδώ και δύο χρόνια. Αν κάθε Σεπτέμβριο πεθαίνω μέσα μου δύο φορές λοιπόν –μία για τον Παύλο και μία για τον Ζακ–, κάθε Οκτώβριο θα δικάζω μέσα μου δυο φορές.
Πιάνουμε το νήμα από εκεί που το άφησε στις 7 Οκτωβρίου η δίκη της Χρυσής Αυγής και συνεχίζουμε στις 21 Οκτωβρίου, ημερομηνία που η Δικαιοσύνη όρισε τη δίκη των δολοφόνων του στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας.
Με όπλο μας το πένθος και την απόφαση της 7 Οκτωβρίου θα είμαστε μέσα και έξω από το δικαστήριο για να ακουστεί η φωνή του.
Όσο γίνεται πιο δυνατά να ακουστεί η φωνή του.
Έρση Σωτηροπούλου
Συγγραφέας
Είδα πάλι το βίντεο με τον ξυλοδαρμό και τις τελευταίες στιγμές του Ζακ κι αναρωτήθηκα ξανά, πώς κάποιος γίνεται τέρας κι αρχίζει να κλοτσάει μέχρι τελικής πτώσης έναν άνθρωπο που βρίσκεται σαφώς σε ανίσχυρη θέση; Ζούμε με μια βιτρίνα ελευθεριότητας, όπου όλα λέγονται χύμα κι επιτρέπονται, και πίσω της καραδοκεί μια ελληνική κοινωνία συντηρητική και φοβική. Επίφαση ελευθερίας και βαθύς συντηρητισμός αλληλοτρέφονται. Έτσι, σαν σ' ένα παιχνίδι με παραμορφωτικούς καθρέφτες, τη στάση μας απέναντι στον άλλο, απέναντι στο διαφορετικό, την καθορίζει η εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας. Η διαφορά, η αλλοίωση, η αρρώστια, η παραμόρφωση, είμαστε εμείς, είναι μέσα μας. Το τερατώδες βρίσκεται μέσα στο μάτι, στο βλέμμα εκείνου που κρίνει, αυτός είναι ο λόγος που το διαφορετικό γίνεται αφόρητο και πρέπει να εξοντωθεί.
Ελπίζω αυτή η δίκη και η ετυμηγορία της να σηματοδοτήσουν ένα βήμα της ελληνικής κοινωνίας προς την αποδοχή και την ελευθερία.
Νίκος Αθανασόπουλος
Ίδρυμα Ωνάση
Ο Ζακ του καθενός
Ιούνιος του '18. Ήταν ένα ηλιόλουστο μεσημέρι στο εστιατόριο των καλλιτεχνών της Στέγης, όπου κυκλοφορούσαν πολύχρωμοι και χαρούμενοι άνθρωποι. Η πρώτη μέρα του Queer Festival "Faster Than Light". Μπαίνει στον χώρο ένας νεαρός performer ντυμένος νεκρή νύφη, ρωτάω γι' αυτόν και μου απαντούν: «Δεν γνωρίζεις τον ευφυή Ζακ;». Θυμάμαι πεντακάθαρα τη δυνατή χειραψία και το βαθύ βλέμμα. Αυθεντικά και τα δύο. Τρεις μήνες μετά χτύπησε το τηλέφωνό και ένας φίλος με ενημέρωσε ότι οι άγριες αυτές εικόνες που κατέκλυσαν εκείνες τις μέρες την επικαιρότητα, αφορούσαν τον άνθρωπο αυτόν. Τα επόμενα 24ωρα ό,τι βλέπαμε ήταν απάνθρωπο και ό,τι ακούγαμε κανιβαλιστικό.
Στη Στέγη και στο Ίδρυμα, στους διαδρόμους αλλά και στα e-mail, σοκαρισμένοι συζητούσαμε για τη σκληρή δολοφονία ενός ανθρώπου στο κέντρο της Αθήνας. Και ήρθε η μέρα να τοποθετηθούμε δημόσια, και εκεί ακριβώς είναι που επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά η ανθρωποφαγία.
Έχουν περάσει δύο χρόνια και ένας μήνας. Μέσα σε αυτό το διάστημα είδαμε και ακούσαμε πολλά. Προσπάθειες συγκάλυψης, προσπάθειες να ενοχοποιηθεί ένας νέος άνθρωπος, ο οποίος ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου, δελτία ειδήσεων να πράττουν το αδιανόητο, να ενοχοποιούν το θύμα. Αλλά μέσα σε αυτή τη μαύρη κατάσταση που δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε, πόσο μάλλον να αποδεχτούμε, υπάρχει και μία δέσμη φωτός. Ένα πολύχρωμο σύνολο ανθρώπων που από την πρώτη στιγμή στάθηκαν απέναντι και δίνουν μέχρι σήμερα τη μεγάλη μάχη. Τη μάχη για απόδοση δικαιοσύνης. Ο Ζακ θα μπορούσε να είναι ο καθένας από εμάς, τώρα είναι ο Ζακ του καθενός.
Ηλίας Γκιώνης/GingerΈλα
Ακτιβιστής, drag queen
Ο Ζακ δολοφονήθηκε μέρα-μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας πριν από δυο χρόνια. Χάρη στη συνεργασία δυο πολιτών και της αστυνομίας ένας άνθρωπος μακελεύτηκε μέχρι θανάτου και κανείς από όλους αυτούς που έτρωγαν, έπιναν καφέ ή απλώς περνούσαν από το σημείο δεν έκανε τίποτα για να σταματήσει αυτήν τη μακάβρια δολοφονία. Και ενώ υπάρχουν βίντεο που δείχνουν τη δολοφονία με πλήρη ανάλυση και λεπτομέρεια, μας πήρε δυο χρόνια για να ξεκινήσει η δίκη.
Από τη δολοφονία του Ζακ κι έπειτα σίγουρα άλλαξαν πολλά για αρκετούς, αρκετές και αρκετά από εμάς. Για εμένα όποιο και να είναι το αποτελέσματα δεν θα νιώσω δικαίωση γιατί ο Ζακ δεν θα επιστρέψει πίσω, αλλά σίγουρα είναι πολύ σημαντικό όλο αυτό που συμβαίνει αυτά τα δυο χρόνια, αλλά και όσα θα συμβούν με την έναρξη της δίκης. Πολλά μυαλά, μάτια και στόματα άνοιξαν, αλλά ένας πρωτόγνωρος φόβος και μια αγωνία κυριαρχούν για το τι θα γίνει στο μέλλον μετά από μια τόσο άγρια δολοφονία. Μετά τη δίκη της Χρυσής Αυγής πλέον έχουμε να παλέψουμε απέναντι σε νοικοκυραίους σαν αυτούς που δολοφόνησαν τον Ζακ κι είναι οι πιο επικίνδυνοι, γιατί ζουν ανάμεσα μας, σαν απλοί άνθρωποι, αλλά μπορούν να γίνουν οι πιο αδίστακτοι δολοφόνοι.
Ο Ζακ άφησε μια φλόγα πίσω του, έναν αγώνα από τον οποίο πιάστηκαν αρκετοί άνθρωποι και άρχισαν, συνεχίζοντας μέχρι και σήμερα, να διεκδικούν και να παλεύουν ενάντια σε κάθε μορφή βίας. Κι εγώ προσωπικά, ως Ηλίας, ως πρώην συγκάτοικος και ως drag κόρη του, έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να παλεύω καθημερινά μέχρι να μην μπορώ άλλο ή μέχρι τα πράγματα να αλλάξουν και να ζούμε ελεύθερα, χωρίς διακρίσεις, βία και μίσος.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 21.10.2020
σχόλια