Από τον Βασίλη Καψάσκη και τον Θανάση Χαραμή
Ο Μοχάμεντ είναι 22 ετών. Τον ρωτάμε αν όλοι αυτοί που τον περιτριγυρίζουν είναι η οικογένειά του και μας απαντά καταφατικά με ένα πλατύ χαμόγελο. Του ζητάμε να μας περιγράψει το ταξίδι τους και τότε αρχίζει το μπέρδεμα. Μας λέει πως ήρθε μόνος του όταν σκοτώθηκαν οι γονείς του. Κοιτάμε τους ανθρώπους που προηγουμένως μας έχει υποδείξει σαν οικογένεια και αμέσως φανταζόμαστε πως έχουμε χαθεί στην μετάφραση. Χαμογελά ακόμη πιο πλατιά. "Αυτοί οι άνθρωποι είναι η οικογένειά μου και αυτά είναι τα νέα μου αδέρφια. Για εμάς τους Σύριους η οικογένεια δεν είναι μόνο οι γονείς μας, αλλά αυτοί που μας φροντίζουν και είναι δίπλα μας. Οι δικοί μου σκοτώθηκαν στο Χαλέπι στις 18 Αυγουστου. Εγώ έχασα το πόδι μου εκείνη την ημέρα."
"Το μόνο που ζητάμε όσοι είμαστε εδώ είναι μια λύση. Δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος σε κανέναν, αλλά δεν γίνεται και να γυρίσουμε στη Συρία. Η Συρία δεν είναι επιλογή. Είναι καταδίκη."
Βρίσκονται στην πάνω πλευρά της πλατείας Συντάγματος από το μεσημέρι της Τετάρτης. Την πρώτη νύχτα ήταν περίπου 200. Την Πέμπτη το βράδυ, ο αριθμός ήταν σχεδόν διπλάσιος. Γύρω στις έντεκα το βράδυ, τα πρώτα πλαστικά καλύμματα είχαν στρωθεί και τα παιδιά κοιμόντουσαν κουλουριασμένα μέσ' τα μπουφάν τους και με όσες κουβέρτες είχαν να μοιραστούν. Πρόκειται για τους Σύριους πρόσφυγες που έχουν φτάσει στην Αθήνα τους τελευταίους μήνες έχοντας όλο αυτό το διάστημα βρει καταφύγιο σε πάρκα, ασφυκτικά μικρά δωμάτια και ανοιχτούς χώρους. Αυτό που ζητάνε είναι να τους δοθούν ταξιδιωτικά έγγραφα ώστε να μπορέσουν να ταξιδέψουν στην Ευρώπη και να διεκδικήσουν άσυλο και να είναι κοινωνικά και πολιτικά αναγνωρίσιμοι.
Ο Θανάσης Κούρκουλας από το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και την Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισμό» μας εξηγεί πού εντοπίζεται το πρόβλημα στην υπόθεση αυτών των ανθρώπων :
«Εμείς είμαστε καταρχήν αλληλέγγυοι στο αίτημα των ανθρώπων αυτών που είναι απολύτως δίκαιο. Αυτό που ζητάνε είναι τους δοθεί η δυνατότητα να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες χωρίς να πληρώσουν δουλεμπόρους και κυκλώματα trafficking και να μπορέσουν να παραμείνουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη χώρα της επιλογής τους χωρίς να τους διώξουν και πάλι πίσω στην Ελλάδα. Σύμφωνα με τις συνθήκες Δουβλίνο 1,2 & 3 που έχει υπογράψει η Ελλάδα με την Ευρωπαϊκή Ένωση, κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό αυτή τη στιγμή. Πρέπει να γίνει μία αναθεώρηση αυτής της συνθήκης και μία αναθεώρηση από τη μεριά της Ελλάδας. Εμείς είμαστε αλληλέγγυοι στον αγώνα των προσφύγων της Συρίας ότι κι αν αποφασίσουν».
Ο Ibrahim είναι 55 ετών και εδώ και δύο μήνες μένει και αυτός σε ένα από τα δωμάτια της Αχαρνών. Μαζί του έχει την γυναίκα του και τα πέντε τους παιδιά. Κανείς δεν τον πήρε για δουλειά γιατί δεν μιλά αγγλικά και είναι μεγάλος. Στους δύο αυτούς μήνες ταξίδεψε τρεις φορές μέχρι τα σύνορα προσπαθώντας να περάσει με την οικογένειά του στα Σκόπια. Και τις τρεις φορές οι αρχές τους συνέλαβαν και τους έστειλαν πίσω. Τα κυκλώματα που οργιάζουν εις βάρος της απελπισίας και της απόγνωσης αυτών των ανθρώπων ζητούσαν για κάθε κεφάλι 500 ευρώ. Την τελευταία φορά που προσπάθησε να περάσει τα σύνορα, του πήραν όλα τα χρήματα που είχε. Απόψε θα μείνουν στο Σύνταγμα και αν δεν βρεθεί λύση, εκεί θα είναι το σπίτι τους για τις επόμενες μέρες.
Ο Λευτέρης Παπαγιαννάκης, δημοτικός σύμβουλος του Γιώργου Καμίνη, πρόεδρος του Συμβουλίου Ένταξης Μεταναστών και Νομικός αναγνωρίζει και ο ίδιος πως αυτοί οι άνθρωποι δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα: «Πρακτικά και μόνο να το δει κανείς η Ελλάδα δεν είναι μία χώρα που θα ήθελε κανείς από αυτούς ανθρώπους να μείνει. Η εύρεση δουλειάς είναι δύσκολη, η κοινωνική φροντίδα και η μέριμνα είναι επίσης δύσκολες ακόμη και για τους πολίτες. Ο Δήμος έχει μία αρμοδιότητα σε επίπεδο μεταναστών και υπάρχει μία διαφορά μεταξύ προσφύγων και μεταναστών. Όχι μόνο νομική, αλλά και πρακτική. Στο επίπεδο των μεταναστών έχει κάνει πολλά. Όσο αφορά τη διαδικασία των προσφύγων, αυτή η αρμοδιότητα έχει φύγει από τους δήμους πια και έχει πάει πιο κεντρικά. Έχει μεταφερθεί σε επίπεδο αποκεντρωμένης περιφέρειας και σε επίπεδο υπουργείου. Εμείς περισσότερο δείχνουμε τη συμπαράσταση μας και τη διάθεση μας να βοηθήσουμε στο μέτρο του εφικτού. Έχουμε δυστυχώς λίγες δομές. Δεν μπορούμε να καλύψουμε όλες τις ανάγκες. Η σίτιση είναι λίγο πιο απλό θέμα παρότι και εκεί έχουμε περιορισμούς. Δεν μπορούμε όμως να ζητάμε από αυτούς τους ανθρώπους να μετακινούνται κάτω στη Σοφοκλέους να σιτίζονται, άρα πρέπει να βρούμε μία πιο μόνιμη λύση, πιο σταθερή και μία που θα τους εξυπηρετήσει για το μικρό χρονικό διάστημα διότι ένας μήνας, δύο μήνες είναι μικρό χρονικό διάστημα, μέχρι να ολοκληρωθούν οι τυπικές διαδικασίες. Αν δεν δεχτούν την πρόταση του Γενικού Γραμματέα Εσωτερικών και μείνουν εδώ θα πρέπει ν' αλλάξουμε το σχέδιο. Υπάρχει μία άλλη σύσκεψη, δυστυχώς αυτή είναι η δυνατότητα που έχουμε σαν θεσμικοί φορείς, να γίνει μία σύσκεψη στην Περιφέρεια. Εκεί θα συζητήσουμε για τις δυνατότητες κάλυψης των βασικών αναγκών σίτισης και στέγασης. Προφανώς, θα μπορούσαμε να πούμε κατόπιν εορτής, ότι το πρόβλημα το βλέπαμε να έρχεται και όποιος διαβάζει λίγο ή έστω ενημερώνεται καταλάβαινε πως αυτό το ζήτημα, ιδίως με τους Σύριους, θα μεγάλωνε. Είχαμε κάνει κάποιες πρώτες συζητήσεις σε επίπεδο Δήμου, αλλά ήταν ήδη πολύ δύσκολο. Τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολο».
Ο Hazem βρέθηκε στην Ελλάδα πριν τρεις μήνες. Δέκα ακόμη Σύριοι στοιβάχτηκαν μαζί του σε ένα μικρό σκάφος, έχοντας πληρώσει περίπου 2500 ευρώ σε κάποιον που τους υποσχέθηκε να τους μπάσει με ασφάλεια στην Ελλάδα. Από την Κω κατευθύνθηκε στην Αθήνα. Έψαξε για δουλειά, αλλά βρήκε όλες τις πόρτες κλειστές. Ο μοναδικός που δέχτηκε να του δώσει μεροκάματο ήταν ένας καταστηματάρχης ο οποίος του έδινε 250 ευρώ το μήνα για να ανάβει και να ανανεώνει τους ναργιλέδες των πελατών. Πριν έρθει στην Ελλάδα δούλευε σε μεγάλη εταιρεία σαν διευθυντής πωλήσεων. "Το μόνο που ζητάμε όσοι είμαστε εδώ είναι μια λύση. Δεν θέλουμε να γίνουμε βάρος σε κανέναν, αλλά δεν γίνεται και να γυρίσουμε στη Συρία. Η Συρία δεν είναι επιλογή. Είναι καταδίκη."
Ο Πέτρος Κωνσταντίνου, συντονιστής ΚΕΕΡΦΑ ( Κίνηση «Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή») και δημοτικός σύμβουλος Αθήνας με την ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α. ανέφερε στο LIFO.gr :
«Πάρα πολλοί είναι οικογένειες, με γυναίκες και μικρά παιδιά. Υπάρχουν πρόσφυγες που είναι στην Ελλάδα από δύο μήνες μέχρι δύο χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς προσπαθούν να περάσουν χωρίς να εγκλωβιστούν μέσα στη χώρα, που σημαίνει χωρίς να περάσουν από διαδικασίες ασύλου που τους εμποδίζουν να ταξιδέψουν και να διαμείνουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και αυτό το κάνει δύσκολο. Διότι η Ευρωπαϊκή νομοθεσία όσο αφορά το άσυλο έχει πάει πολύ πίσω, έχει «κουτσουρέψει» το δικαίωμα και το Δουβλίνο 3 το οποίο ισχύει μπορεί να μην σε στέλνει με το ζόρι πίσω όπως γινόταν με το Δουβλίνο 2, αλλά το μόνο δικαίωμα που έχεις όταν παίρνεις άσυλο στη χώρα εισόδου είναι να επισκεφθείς τους φίλους σου ένα τρίμηνο κάθε εξάμηνο ως τουρίστας. Το οποίο δεν έχει κανένα νόημα. Γι αυτό πάρα πολλοί πρόσφυγες δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να κάνουν αίτηση για να μην χαρακτηριστούν. Όσο αφορά τους Σύριους πρόσφυγες δεν υπάρχει κάποια οργανωμένη αντιμετώπιση. Επειδή βρέθηκα στη συζήτηση που έγινε ανάμεσα στον γ.γ. Πληθυσμού και Κοινωνικής Συνοχής του Υπουργείου Εσωτερικών, Άγγελο Συρίγο και την επιτροπή των Σύρων προσφύγων, είναι σαφές ότι υπάρχουν δύο κόσμοι. Ο ένας είναι ο κόσμος της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τα κλειστά σύνορα και με τη νομοθεσία χορήγησης ασύλου που το έχει περιορίσει και ο άλλος των προσφύγων που οδηγούνται στα "στρατόπεδα συγκέντρωσης", αν έχουν καταφέρει να περάσουν τα σύνορα, αντιμετωπίζοντας τα εμπόδια των κλειστών συνόρων και τη Frontex.
Tο πρόβλημα της στέγασης έχει ανοίξει και είναι σοβαρό. Διότι εδώ οι κυβερνήσεις κοροϊδεύουν, η Περιφέρεια και ο Δήμος έχουν ευθύνη, έχουν υποχρέωση και έχουν και τα λεφτά. Το θέμα είναι τι προτεραιότητες έχεις. Πρέπει να δώσουν λύση στο θέμα της στέγασης των προσφύγων εδώ και τώρα».
Η Rania, o σύζυγός της και τα τέσσερα ανήλικα παιδιά τους είναι στην Ελλάδα εδώ και σχεδόν 2 μήνες. Διέσχισαν το Αιγαίο έχοντας δώσει στους λαθρεμπόρους όλη τους την περιουσία. Φτάνοντας στην Ελλάδα, προσπάθησαν να φτάσουν με τα πόδια ως τα Σκόπια, αλλά δεν τα κατάφεραν. Επέστρεψαν στην Αθήνα και έπιασαν ένα δωμάτιο κάπου στην Αχαρνών. Τα χρήματα τελείωσαν και τώρα είναι στο δρόμο. Δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Η χώρας μας είναι απλά το πέρασμά τους για την Γερμανία. Η Rania κρατά στην αγκαλιά της το μικρότερο από τα παιδιά της και μας εξομολογείται βουρκωμένη πως μπορεί να κάνει κρύο και να φοβούνται, αλλά για αυτούς δεν υπάρχει άλλη διέξοδος. Θα μείνουν εκεί έως ότου κάποιος τους ακούσει.
Ο 37χρονος Αλί είναι σοβαρά τραυματισμένος. Πέρασε στην Ελλάδα με ένα φουσκωτό που ξεκίνησε φορτωμένο με ακόμη 10 συμπατριώτες του από το Μπόντρουμ. Το πόδι του είναι πρησμένο και φέρει τραύματα σε όλο του το σώμα. Όταν έφτασε στην Ελλάδα ήταν ήδη βαριά χτυπημένος και οι γιατροί που τον εξέτασαν τον προειδοποίησαν πως μέσα στον επόμενο μήνα θα έπρεπε να χειρουργηθεί, Από τότε έχει περάσει πολύς περισσότερος καιρός με πόνους και χωρίς καθόλου φάρμακα. Δεν έχει καθόλου χρήματα και κανείς δεν τον βοήθησε όταν ολομόναχος βρέθηκε στην Αθήνα. Στην αρχή έμενε στα παγκάκια και όπου αλλού έβρισκε. Τώρα τον φιλοξενεί ένας Έλληνας σε ένα δωμάτιο.
σχόλια