«16-7-2015: 77.000 πρόσφυγες από την αρχή του χρόνου στην Ελλάδα από τη θάλασσα....
Από την αρχή του χρόνου, 5500 περίπου πέρασαν κι από το μικρό μας νησί... Οι αντοχές μας έχουν προ πολλού ξεπεραστεί κι η αγωνία για την αδυναμία διαχείρισης από εθελοντές θεμάτων που έχουν να κάνουν με ανθρώπινες ζωές, μας συνοδεύει κάθε λεπτό. Σφίγγουμε τα δόντια, όμως, κι ανανεώνουμε την υπόσχεσή μας ότι και την επομένη το πρωί θα είμαστε εκεί, αλληλέγγυοι στους συνανθρώπους μας προσπαθώντας να κάνουμε τα παιδιά να χαμογελάσουν, φροντίζοντας τους ταλαιπωρημένους, παλεύοντας ενάντια στη διάθεση παραίτησης μπροστά στο πέλαγος των προβλημάτων. Αστείρευτη πηγή δύναμης, η δική σας στήριξη...»
«20-7-2015: Από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ. 148 πρόσφυγες σήμερα, 96 χθες. Βρέφη, μικρά παιδιά, άρρωστοι, έγκυες γυναίκες, τραυματίες. Αόρατοι για τους πολλούς, σκιές που γλιστρούν κάτω από συζητήσεις για δόσεις, προαπαιτούμενα, μνημόνια... Τα σκοτεινά χρόνια της Ευρώπης. Τα όρια όλων μας έχουν προ πολλού ξεπεραστεί. Λιμενικοί να περνούν άπειρες ώρες σε μία κολασμένη πραγματικότητα. Εθελοντές να προσπαθούν να καλύψουν πλήθος αναγκών κι όλα τα πονεμένα "γιατί;" στα μάτια των μικρών παιδιών...». (από το «Ημερολόγιο Καταστρώματος» του Δικτύου Αλληλεγγύης Λέρου στην ιστοσελίδα του στο fb).
Δεν έρχονται να μείνουν στην Ελλάδα, όλοι τους σχεδόν θέλουν να φτάσουν στη δυτική Ευρώπη, είναι όμως ανησυχητικά μεγάλη η αύξηση και τεράστια η ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται. Τεράστια είναι και η κούραση, πώς όμως να μείνεις ασυγκίνητος στην τραγωδία;
«Το Δίκτυο δημιουργήθηκε το 2002 ως μια συλλογικότητα ανοικτή σε όλους όσοι εμπνέονται από την ιδέα της έμπρακτης αλληλεγγύης. Στεγάζεται στον Πλάτανο σε κτίριο που μας παραχωρήθηκε δωρεάν. Σήμερα το στελεχώνουμε κάπου 25 άνθρωποι νέοι και μεγαλύτεροι, διαφορετικών επαγγελμάτων και πολιτικών πεποιθήσεων. Οι δράσεις μας αφορούν τόσο τους χιλιάδες πρόσφυγες εμπόλεμων περιοχών, που φτάνουν διαρκώς στο νησί μας, όσο και τους συμπολίτες μας που δοκιμάζονται περισσότερο οικονομικά. Κινητοποιούμαστε σχεδόν καθημερινά ώστε να παρέχουμε άμεσα τα απαραίτητα είδη ρουχισμού, υπόδησης, ατομικής υγιεινής, φάρμακα, τετράδια, πόσιμο νερό κ.λπ. στους πρόσφυγες, για τους οποίους δεν υπάρχει καμιά υποδομή... Προσπαθούμε, επίσης, να βρίσκουμε συλλογικούς τρόπους αντιμετώπισης της κρίσης, ιδιαίτερα για τα πιο αδύναμα μέλη της κοινωνίας μας εδώ. Λειτουργούμε χαριστικό ανταλλακτικό παζάρι και καλύπτουμε, στα πλαίσια των δυνατοτήτων μας, άλλες επείγουσες ανάγκες και βέβαια στηρίζουμε σε κάθε δικαιωματική διεκδίκηση», μου λέει σχετικά η υπερδραστήρια Ματίνα Κατσιβέλη. Λεριά από... μετεγγραφή που εγκαταστάθηκε στο νησί ως ειρηνοδίκης αποτελεί «ψυχή» αυτού του εγχειρήματος που κατάφερε, καθώς μας λέει, να κερδίσει τη στήριξη των ντόπιων: «Η αρχική επιφύλαξη παραμερίστηκε όταν διαπίστωσαν την ανιδιοτελή προσφορά μας και την υπηρεσία που εθελοντικά προσφέρουμε, πολλοί μάλιστα προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν».
«Αρχές αυτής της βδομάδας μέσα σε ένα μόλις διήμερο υποδεχθήκαμε στη Λέρο κοντά 250 άτομα, ρεκόρ για φέτος - όλοι τους σχεδόν Σύριοι πρόσφυγες, όπως άλλωστε και η μεγάλη πλειοψηφία όσων μας έρχονται. Μιλάμε για ανθρώπους κάθε ηλικίας, επαγγέλματος και κοινωνικής τάξης που έφυγαν όπως-όπως από τη Συρία να γλιτώσουν τον πόλεμο. Όχι μόνο φτωχός κόσμος αλλά επίσης φοιτητές, επιχειρηματίες, επιστήμονες, γιατροί, δικηγόροι, ακόμα και πρώην κρατικοί λειτουργοί. Ανάμεσά τους βρέφη και έγκυες γυναίκες. Μια δεκαετία πριν είχαμε μεγάλα κύματα Ιρακινών προσφύγων αλλά η τωρινή κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη. Οι λιμενικοί εδώ κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν, όμως ο δήμος δεν δείχνει κανένα ενδιαφέρον. Ευτυχώς μας συνδράμουν φορείς και ΜΚΟ όπως οι Γιατροί χωρίς Σύνορα, η Avaaz κι η Αλληλεγγύη για Όλους. Μέχρι πρόσφατα οι πρόσφυγες στοιβάζονταν όπως-όπως στην αυλή του λιμεναρχείου και τα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος. Βρήκαμε ένα εγκαταλελειμμένο πρώην κτίριο του Ψυχιατρικού Νοσοκομείου στο Λακκί που θελήσαμε να μετατρέψουμε σε προσωρινό χώρο υποδοχής. Εγκρίθηκε και κονδύλι από την περιφέρεια αλλά το κτίριο παρέμενε κλειστό! Δώσαμε μάχη για να καταφέρουμε να ανοίξει και να ανακαινιστεί ως βίλα Άρτεμις. Το χώρο τον φροντίζουμε οι ίδιοι, από τον εξοπλισμό και την καθαριότητα μέχρι τα υδραυλικά και τα ηλεκτρικά. Βοηθάνε βέβαια κι οι φιλοξενούμενοί μας οικειοθελώς όπως μπορούν».
«Είμαστε κάτι σαν Πρώτες Βοήθειες για τους πρόσφυγες και λειτουργούμε σε 24ωρη βάση. Εμάς ειδοποιούν οι λιμενικοί και τρέχουμε μόλις έρθει κάποια καινούργια ομάδα προσφύγων. Αναλαμβάνουμε από την παραλαβή και την περίθαλψη όσων τυχόν νοσούν μέχρι τη διαμονή, τη σίτιση, την καθαριότητα και το πόσιμο νερό, που πρέπει να είναι εμφιαλωμένο εφόσον το τρεχούμενο δεν πίνεται. Πιέσαμε το δήμο να εγκαταστήσει ένα ντεπόζιτο με πόσιμο νερό που όμως ήταν τρύπιο και μετατράπηκε εστία μόλυνσης. Δεν ξανασχολήθηκαν. Σε Λέσβο, Σάμο, Χίο κι άλλα μεγαλύτερα νησιά η κατάσταση είναι ακόμα πιο δραματική. Εδώ ελέγχουμε ακόμα την κατάσταση κι ας κοντεύουμε οι ίδιοι σαν άτομα να βρεθούμε... εκτός ελέγχου με τόσα που έχουμε να φροντίσουμε, όμως ήδη έχουμε 5.500 αφίξεις το πρώτο εξάμηνο του '15 έναντι 3.000 όλο το '14».
«Δεν έρχονται να μείνουν στην Ελλάδα, όλοι τους σχεδόν θέλουν να φτάσουν στη δυτική Ευρώπη, είναι όμως ανησυχητικά μεγάλη η αύξηση και τεράστια η ανθρωπιστική κρίση που εξελίσσεται. Τεράστια είναι και η κούραση, πώς όμως να μείνεις ασυγκίνητος στην τραγωδία; Μας ήρθε π.χ. προχτές ένας παραπληγικός, δυο μέρες τώρα προσπαθούμε να βρούμε άκρη ώστε να νοσηλευτεί, μαζί με τον αδερφό του που ήρθε από τη Σουηδία αποφασισμένος να τον πάρει παρότι στην πρεσβεία του έφεραν δυσκολίες. Ύστερα είχαμε ένα παιδί με 39 πυρετό. Οι ίδιοι οι πρόσφυγες μας εκφράζουν τις ευχαριστίες και την ευγνωμοσύνη τους με κάθε τρόπο, μας κάνουν ακόμα και μικροδωράκια – ένα σαπουνάκι από την πατρίδα, κάποιο ενθύμιο -, νομίζουν μάλιστα ότι έτσι συμπεριφέρεται όλος ο πολιτισμένος κόσμος! Το στοίχημα πάντως της αλληλεγγύης το έχουμε νομίζω κερδίσει».
σχόλια