Ελεύθεροι όλοι οι συλληφθέντες της βίλας Αμαλία

Η δικαιοσύνη μπορεί να έχει τις πομπές της, αλλά συνήθως είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος για τα "κακουργήματα" των άλλων δύο εξουσιών. Είτε από παραλείψεις και καταχρηστική συμπεριφορά της εκτελεστικής, είτε από αποφάσεις και νομοθετήματα των πολιτικάντηδων που απαοσκοπούν στην απαξίωσή της, η δικαστική είναι εκείνη που προβάλλεται ως ανίκανη να απονείμει δίκαιο. Και τι πιο βολικό ειδικά για την νομοθετική να διαθέτει μια ελεγχόμενη, κατευθυνόμενη ή/και ευνουχισμένη δικαστική.Κι από την άλλη διαθέτεις κι έναν λαό που λατρεύει να άγεται από τους πηχυαίους τίτλους των δημοσιογραφίσκων, μιας κάστας που με τη σειρά της αρέσκεται στο "αίμα", στις εντυπώσεις και στην στοχοποίηση κι ο οποίος αρκείται σε μια αράδα για να βγάλει συμπεράσματα και να κρίνει. Τι κι αν αγνοεί τους νόμους που άλλοι θέσπισαν (κι οι δικαστές απλά υπηρετούν), τι κι αν δεν έχει διαβάσει ποτέ κατηγορητήριο, τι κι αν δεν είναι σε θέση να κατέχει τι προσκόμισαν ως αποδείξεις και τα ρέστα οι αστυνομικοί. Μένει το ρεζουμέ: κάποιοι που στη συνείδησή του είναι εκ προοιμίου ένοχοι αφέθηκαν ελεύθεροι, τουτέστιν οι δικαστές δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους κι είναι υπολογοι απέναντι στο κοινωνικό συμφέρον, όπως το εννοούν οι ίδιοι.Μιλώντας κι επί του παρόντος, είναι τοις πάσι γνωστό πως οι δικαστές είναι κυρίως αριστερών ή/και αναρχοαυτόνομων πεποιθήσεων, οπότε είχαν κάθε λόγο να προτάξουν την ιδεολογία και τη συμπάθειά τους απέναντι στους "συντρόφους" (:p). Ειδικά δε οι εισαγγελείς που κι αν είναι γνωστή η ανοίχτομυαλη προσέγγισή τους. Η πιθανότητα να ακολούθησαν το πρωτόκολλο και να έκριναν πως δεν τεκμαίρεται λόγος προφυλάκισης, ίσως γιατί δεν συνιστούν κίνδυνο ή γιατί ο νόμος δεν το προβλέπει, προφανώς και δεν παίζει. Το σενάριο της προβληματικής δικαστικής εξουσίας όσο να 'ναι φέρνει περισσότερους θεατές στο θέατρο του παραλογισμού.Η δικαιοσύνη είναι πράγματι ένας από τους τομείς, στον οποίο θα έπρεπε να γίνουν κάποιες σημαντικές αλλαγές, αλλά καλό είναι να εξετάσουμε ποιος ωφελείται και πως από τις μη σημαντικές αλλαγές, την υποτίμησή και την περιχαράκωσή της σε συμφέροντα της νομοθετικής. Εκτός κι αν θεωρούμε πως οι σημαντικές αλλαγές είναι η εξίσωση του μισθού της με εκείνου των παπάδων κι η παροχή αντικίνητρων για να είναι κάποιος καλός στο λειτούργημά του, όπως και στην προσέλευση νέων ικανών δικαστών που θα στελεχώσουν τη δικαιοσύνη, μόνο και μόνο για να διαπιστώσουν πόσο σαθρός οργανισμός είναι, ένεκα επιλογών των πολιτικών και της ιεραρχίας της που τα έχει τακιμιάσει με αυτούς.

Η δικιαοσύνη συνεχίζει να στιγματίζεται αδιαλείπτως με τις αποφάσεις και τις ενέργειες στις οποίες προβαίνει