ΤΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ
Το Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους της πόλης Ρίνγκεσμπουργκ της Βαυαρίας, ίσως να μην είναι από τα πιο μεγάλα της Γερμανίας, αλλά σίγουρα διεξάγεται σε μία πολύ ενδιαφέρουσα πόλη, με πολύ νεολαία, προσπαθώντας να κρατήσει τον έντονο πειραματικό του χαρακτήρα, και να δώσει ένα ειδικό στίγμα ανάμεσα σε άλλα φεστιβάλ της Γερμανίας, και της Βαυαρίας ειδικότερα, ειδικά φέτος που γιόρταζε τα επετειακά 20άχρονα του…
Κατ’ αρχήν, ο τρόπος με τον οποίο οι ταινίες διαγωνίζονται είναι πραγματικά προκλητικός: ανεξαρτήτως κατηγορίας! Το μεγάλο βραβείο του Διεθνούς Διαγωνιστικού που δίνεται από το Ραδιοτηλεοπτικό Δίκτυο της Βαυαρίας, αλλά και του αντίστοιχου γερμανικού, που υποστηρίζεται από χορηγούς, μπορεί να το διεκδικήσει ΜΟΝΟ ΜΙΑ ταινία, είτε μυθοπλασίας, είτε ντοκυμαντέρ, είτε animation, είτε experimental, είτε ακόμα και ταινία που αγγίζει το εικαστικό πείραμα!
Αυτό βέβαια μπορεί στην αρχή να καθιστά εφιάλτη τη δουλειά της κριτικής επιτροπής, και ίσως να αδικεί τις πολύ πειραματικές ταινίες, αλλά αυτή η πυκνότητα σε κάνει να αναλογιστείς μια παλιά αλήθεια: δεν υπάρχει είδος , υπάρχουν μόνο καλές και κακές ταινίες… Και βέβαια υπάρχει πάντα ένα δεύτερο βραβείο ΤΙΜΗΤΙΚΗΣ ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ, αλλά και άλλα βραβεία καθόλου ευκαταφρόνητα, το Βραβείο της Πόλης του Ρίγκεσμπουργκ, που αναλαμβάνει για 18η φορά η Κριτική Επιτροπή των Νέων, μαθητών και σπουδαστών, που φέτος αποτελείτο από μία πενταμελή επιτροπή νέων ανθρώπων, 17-20 χρονών , καθώς και το Βραβείο Κοινού - Pub Theatre Award ‘Kinokneipen-Preis’, που δίνεται σε ταινία που συμμετέχει είτε στο γερμανικό , είτε στο διεθνές διαγωνιστικό.
Ετσι η διεθνής επιτροπή που ήταν τριμελής, και αποτελείτο από τους: Sydney Neter, από την Ολλανδία, Sonia Hadchity, από το Λίβανο και Βαρβάρα Δούκα, από την Ελλάδα, μεταξύ 54 ταινιών, όλων των ειδών, έδωσε το Πρώτο Βραβείο του Φεστιβάλ, στην ταινία μυθοπλασίας, ‘WELKOM’ από το Βέλγιο, με σκηνοθέτη τον ισπανικής καταγωγής Pablo Munoz Gomez, που ασχολείται ακριβώς με το ‘γλυκό’ μπέρδεμα γλωσσών, κουλτούρας και νοοτροπίας στην καρδιά της Ευρώπης.
Όπως λέει και ο ίδιος ο σκηνοθέτης στην παρουσίαση της ταινίας: ‘Ο Χόρχε αγαπά τον πατέρα του. Ο πατέρας του αγαπά μια χήνα. Ο Χόρχε δε θέλει τη χήνα μέσα στο σπίτι και προσπαθεί να φτιάξει ένα κοτέτσι…. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν προβλέπονται κοτέτσια σε αυλές στην Φλάνδρα του Βελγίου, από ισπανόφωνους που δε μιλούν ολλανδικά-φλαμανδικά…. Ετσι αρχίζει ένα τραγελαφικό ταξίδι για να βγει άδεια κοτετσιού….’
Στα ατού της ταινίας, το εξαιρετικό παίξιμο των Jean Jacques Rausin, στο ρόλο του γιού, του Wim Willaert στο ρόλο του γραφειοκράτη, και κυρίως στο ρόλο του πατέρα του Simon André.
Η ΤΙΜΗΤΙΚΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ δόθηκε σε μία εξαιρετικά πειραματική ταινία, την ‘SUPERVENUS’ του Frederic Doazan, από τη Γαλλία, η οποία, βασισμένη σε συνδυασμό τεχνικών, από fotoshop έως special effects, καυτηριάζει την σύγχρονη, ‘επεμβατική’ αισθητική που βασανίζει τις μοντέρνες ‘Αφροδίτες’ παγκοσμίως, επιβάλλοντας τα αμφίσημα ‘πρότυπα’ της γυναικείας ομορφιάς που καταλήγουν αντι-αισθητικά και επικίνδυνα.
Στα ατού της ταινίας ο εξαιρετικός ηχητικός σχεδιασμός του σχεδόν συν-δημιουργού, Vandy Roc.
Το γεγονός της βράβευσης μιας πειραματικής ταινίας, μόλις τριών λεπτών, χαροποίησε ιδιαίτερα την διευθύντρια του Φεστιβάλ, Insa Wiese, που έχει κάνει αποστολή της την εξεύρεση ταινιών με ‘ιδιαίτερα’ χαρακτηριστικά, που δεν έχουν φτιαχτεί για να κολακέψουν το κοινό.
Δεν έλειψαν ακόμα οι ταινίες που ‘γυρνούν’ όλα τα μεγάλα φεστιβάλ, και έχουν βραβευτεί αρκετές φορές, έτσι η επιτροπή είχε πολλαπλό ρόλο… να εκμαιεύσει την καλύτερη ταινία, που ίσως θα βραβευόταν για πρώτη φορά, και να την αναδείξει, όπως και να ανακαλύψει νέα ταλέντα στον πειραματικό χώρο.
Η Επιτροπή των Νέων ανέλαβε να υποστηρίξει τον ‘πλουραλισμό’ του Φεστιβάλ, επιλέγοντας πράγματι ταινίες που και η Διεθνής Επιτροπή, ξεχώρισε, αλλά δεν είχε δυνατότητα να βραβεύσει.
Ετσι το City of Regensburg Short Film Award, πήγε στην αγγλική ταινία ‘CARTWHEELS’ του James Lewis, που φαίνεται ότι άγγιξε τις ψυχές των νέων ανθρώπων με το θέμα της, την καλά κρυμμένη μέσα στις απαγορεύσεις και τον αυστηρό έλεγχο, ερωτική επιθυμία ενός πατέρα προς την έφηβη κόρη του.
Η νεανική αυτή επιτροπή έδωσε και Ειδικές Τιμητικές Διακρίσεις σε δύο πραγματικά ξεχωριστές ταινίες , ‘one of a kind’ αμφότερες….
Η πρώτη Τιμητική Διάκριση, πήγε στην ταινία κινεζο-γαλλικής παραγωγής , ‘LA LAMPE AU BEURRE DE YAK’- ‘ΒUTTER LAMP’ του Wei Yu, ταινία που ξεχώρισε πέρσι και στο εδώ Φεστιβάλ της Δράμας και έφτασε ως και στον τελικό των Βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου –EFA , στην εβδομάδα κριτικής των Καννών, βραβεύτηκε στα φεστιβάλ του Ρόττερνταμ και του Κλερμόν Φεράν, και πράγματι η ξεχωριστή της τεχνοτροπία, μαγεύει και αιχμαλωτίζει.
Σε ένα μονοπλάνο περνάει σαν μαγική εικόνα, όλη η γοητεία του Θιβέτ, οι προσπάθειες δυτικοποίησης ενός μυστηριακού κόσμου, οι ‘ημιτελείς’ γέφυρες Δύσης και Ανατολής, η μελαγχολία της απώλειας, και η λεπτή ειρωνεία του ‘εξωτισμού’ ως μέσο προσέγγισης των λαών.
Η έτερη ταινία που τιμήθηκε με Τιμητική Διάκριση , η Βέλγικη ταινία, ‘L’ ETRE VENU D’ AILLEURS’- κατά ελεύθερη μετάφραση - ‘ Το αλλόκοτο πλάσμα’, των Renaud de Putter και Guy Bordin, ένα ντοκυμαντέρ, σε μαύρο – άσπρο , και αυτό σχεδόν μονοπλάνο, τραβηγμένο από μια ειδική γωνία, με έναν φακό, σχεδόν ξεχασμένο στην ίδια θέση, να αφήνει τον χειμαρρώδη μονόλογο, της Dedee, μιας ηλικιωμένης πόρνης ‘βιτρίνας’, που πέρασε 30 χρόνια πίσω από ένα παράθυρο σε ένα ‘σπίτι’ του Βελγίου, να ξετυλίγεται αυθεντικός, γεμάτος χιούμορ και πικρή σοφία για τα ανθρώπινα πάθη.
Γενική ικανοποίηση προκάλεσε το γεγονός ότι το Βραβείο κοινού πήγε σε μία αξιολάτρευτη, γεμάτη χιούμορ και λεπτή ειρωνεία, ταινία από τη Βραζιλία, το ‘ MEU AMIGO NIETZCHE’ – MY FRIEND NIETZCHE’ του Fauston da Silva, η ιστορία ενός παιδιού με μαθησιακά προβλήματα, που σε έναν σκουπιδότοπο της μικρής του πόλης, βρίσκει ένα πεταμένο βιβλίο του Νίτσε, το ‘Τάδε Εφη Ζαρατούστρα’ και γίνεται ένας μικρός…δυναμίτης για το κατεστημένο της εκκλησίας, του σχολείου και της ταλαίπωρης οικογένειας του.
Κατά τα υπόλοιπα ήταν ένα φεστιβάλ με όλα του…! Χορηγούς μεγάλους όπως η γειτονική BMW, τράπεζες όπως η Volksbank, την πόλη του Ρίνγκεσμπουργκ και τον επί 18 έτη Δήμαρχο της, και βέβαια την Ραδιοτηλεόραση της Βαυαρίας, που μόνον αυτή δίνει 1,8 εκατομμύρια ευρώ [!] σε νέους γερμανούς μικρομηκάδες… Χωρίς να είναι ένα πλούσιο και σπάταλο φεστιβάλ, είναι ένα ‘γερμανικό’ φεστιβάλ, δηλαδή επικεντρωμένο στις ταινίες και στην ουσία: την επικοινωνία των δημιουργών μεταξύ τους.
Με δύο πολύ πλούσια αφιερώματα στον σύγχρονο Λιβανέζικο κινηματογράφο, και πολλά παράλληλα αφιερώματα για ποίηση, μουσική, εφαρμογές new media, εκπαιδευτικά σεμινάρια, και ένα σπέσιαλ αφιέρωμα από ‘Ταινίες Καρδιάς’, ταινίες που αγάπησαν και διάλεξαν για αυτήν την επετειακή χρονιά, διεθνείς και ντόπιοι συνεργάτες του φεστιβάλ αυτά τα 20 χρόνια….
Η ΠΟΛΗ
Απόλυτο φυσικό σκηνικό σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ, η ίδια η πόλη του Ρίγκενσμπουργκ, μιά αληθινά ολόκληρη μεσαιωνική πόλη, η μόνη στη Γερμανία, που παραδόξως και ευτυχώς, επέζησε των βομβαρδισμών της διπλανής Νυρεμβέργης, και από το 2006 έχει κηρυχτεί από την Unesco μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς.
Και είναι πράγματι έτοιμη να σου αφηγηθεί ένα παραμύθι, που ξεκινάει από το 190 μ.Χ. , και την ξακουστή της Ρωμαϊκή porta praetoria, το πιο παλιό πέτρινο μνημείο σε όλη τη Γερμανία, ως τη μπαρόκ μεγαλοπρέπεια του Δημαρχείου που στέγαζε την Αυτοκρατορική δίετα ως το 1806 Το αξιοθέατο όμως που κόβει την ανάσα και είναι ορατό σε ακτίνα χιλιομέτρων, είναι ο επιβλητικός καθεδρικός ναός του Αγίου Πέτρου , ένα κορυφαίο έργο γοτθικής αρχιτεκτονικής, για όλη τη Γερμανία, και πραγματικά ίσως ο πιο βλοσυρός ναός που μπορεί να αντικρύσει κανείς στη βραδινή του βόλτα.
Την πόλη διασχίζουν δυό ποτάμια: Ο εντυπωσιακός Δούναβης που τις δύο όχθες του ενώνει η μεσαιωνική Πέτρινη Γέφυρα, χτισμένη από το 1135 μέχρι και το 1146, ένα εξαιρετικό δείγμα αρχιτεκτονικής , που απεικονίστηκε σε πάμπολλους πίνακες, ειδικά εκείνους που αποτυπώνουν τους ιππότες των Σταυροφοριών, να τη διασχίζουν, ξεκινώντας για τους Αγίους Τόπους. Δίπλα του, ο Ρίγκεν, που δίνει και το όνομα του στην πόλη, η Πόλη της Βροχής - και των γεφυριών, θα προσθέταμε….
Δεν πρέπει κανείς να φύγει από την περιοχή, ειδικά αν είναι Ελληνας, και να μην επισκεφτεί την Walhalla, μια ακριβή απομίμηση του Παρθενώνα, χτισμένη από τον Λουδοβίκο Α’ , πατέρα του Οθωνα, ως Τευτονικός ναός της δόξας πάνω στο λόφο Donaustauf κοντά στο Δούναβη.
σχόλια