Πώς είναι άραγε να μοιράζεσαι την ζωή σου με ένα μικρό θηλαστικό του δάσους; Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς να περιμένει, μέχρι να φιλοξενήσει για μια νύχτα έναν σκίουρο το σπίτι. Ο Γιάννης και ο Γιώργος το δοκίμασαν και σε αυτή την συνέντευξη μας διηγούνται την εμπειρία τους.
— Γεια σας παιδιά, πείτε μου λίγα λόγια για εσάς και την καθημερινότητά σας
Γιάννης: Είμαι ο Γιάννης, ασχολούμαι με το μουσικό θέατρο, χακάρω αρχεία της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης και είμαι καλά.
Γιώργος: Είμαι ο Γιώργος, ασχολούμαι με την κοινωνιολογία, την μουσική και το θέατρο, έχω εξειδικευτεί εδώ και πολλά χρόνια στο κυνήγι μαγισσών και στον ελεύθερο χρόνο μου βοηθάω τον Γιάννη που χακάρει τα αρχεία.
— Πόσο καιρό έχετε το σκιουράκι; Πώς το αποκτήσατε;
Γιώργος: Ήθελα να πάρω κάτι ξεχωριστό για την γιορτή του Γιάννη, το 2013. Η αλήθεια είναι ότι επιθυμούσαμε κάτι σε «μαϊμουδάκι» αλλά ξέραμε ότι είναι δύσκολο να αποκτήσεις ένα τέτοιο πλασματάκι. Έτσι, η ιδέα του σκίουρου με γοήτευσε και πήρα την απόφαση να του το πάρω.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Πιστεύω πολύ στην φιλία και στο δέσιμο που νιώθεις έχοντας ως συντροφιά ένα ζωάκι. Εξοντώνει ένα μεγάλο μέρος της μοναξιάς σου. Πάντα όμως θα χρειάζεσαι και θα αναζητάς το ανθρώπινο χάδι.
— Τι περιλαμβάνει η καθημερινή του φροντίδα;
Γιάννης: Ξηρά τροφή, νερό, κουβέντα και παρέα για να μη μελαγχολήσει. Επίσης ο πατέρας μου του παίζει πιάνο, όταν εγώ λείπω εκτός Αθηνών.
— Είχατε στο παρελθόν άλλα κατοικίδια; Ποια ήταν η σχέση σας μαζί τους;
Γιάννης: Στο παρελθόν είχα δύο σκυλιά και έναν γάτο – όχι ταυτόχρονα. Με τα σκυλιά αγάπη, με τον γάτο πάλι, άσπονδη φιλία.
— Θυμάστε την πρώτη μέρα που τον συναντήσατε;
Γιώργος: Και βέβαια την θυμάμαι και μάλιστα πολύ έντονα. Ήταν χειμώνας με αρκετό κρύο. Το τονίζω αυτό γιατί ο Κανέλλος δεν αντέχει το κρύο. Μπήκα λοιπόν στο pet shop και ρώτησα τον υπεύθυνο αν διέθεταν σκίουρο. Εκείνος μου απάντησε με χαμόγελο πως είχαν έναν και μοναδικό. Χαμογέλασα και εγώ και μου έκανε νόημα να τον ακολουθήσω. Σταθήκαμε έξω από μία πόρτα. Εκείνος ξεκλείδωσε την πόρτα και αυτό που ένιωσα ήταν σκέτη ανατριχίλα. Ένα δωμάτιο με δεκάδες κλουβιά με φίδια. Η αλήθεια είναι πως σκιάχτηκα να μπω μέσα αλλά τον ακολούθησα.
Είχε δεκάδες φίδια, μικρά, μεγάλα, τεράστια. Σταθήκαμε μπροστά από ένα τέτοιο. Το δέος με είχε κυριεύσει και είχα ξεχάσει για ποιο λόγο ήμουν εκεί. Kαθώς σήκωσα το κεφάλι αντίκρισα ένα κόκκινο κλουβί. «Δεν είναι πανέμορφος;» μου είπε ο υπεύθυνος. Πήγα πιο κοντά και τον είδα. Ένα μικρό, γλυκό σκιουράκι που έτρωγε σποράκια και με κοίταζε. Τον κοίταξα και εγώ. Πήγα κοντά του το δάχτυλό μου και αυτό άρχισε να με γλείφει. Του είπα αμέσως πως θα τον πάρω. Και έτσι κι έγινε. Το αγάπησα κατευθείαν, είναι αλήθεια. Επίσης, ήθελα και να τον σώσω από αυτό το δωμάτιο τρόμου. Για όσους δεν κατάλαβαν τον είχαν εκεί γιατί είναι κρυουλιάρης.
— Πώς τον φωνάζετε; Σας ακούει;
Γιάννης: Τον φωνάζω Κανέλλο, λόγω χρώματος. Φυσικά με ακούει, αλλά αν μυριστεί ηλιόσπορους, θ' άκουγε ακόμα και στο Γερτρούδη.
— Τα πάει καλά με τους φίλους σας;
Γιάννης: Είναι πολύ φιλικός με τους άντρες. Τώρα αν είσαι γυναίκα, εξαρτάται από την μυρωδιά του μανό στα νύχια σου.
— Είναι άτακτος; Ποιο είναι το πιο κακό πράγμα που έχει κάνει;
Γιάννης: Ήσυχος είναι. Παρακολουθεί τα μαθήματα τραγουδιού που κάνω σπίτι. Μια φορά βούτηξε το χαρτί με τους στίχους μιας μαθήτριας μου. Οι στίχοι τελικά δεν επέζησαν. Τρελαίνεται να σχίσει χαρτιά.
— Τι χαρακτήρας είναι;
Γιάννης: Προσαρμοστικός και λίγο κότα.
Γιώργος: Κοιμήσης και πεινάλας.
— Ποιο είναι το πιο δυνατό χαρακτηριστικό του;
Γιάννης: Η ταχύτητα. Όταν τον βγάζω από το κλουβί, θέλει προσοχή για να μην βρεθεί στον φωταγωγό μέσα σε δευτερόλεπτα. Τώρα τελευταία αλλάζει και το τρίχωμά του, κι η ουρά του έχει γίνει σαν ποντικού. Μοιάζει με ένα πολύ πολύ όμορφο ποντίκι.
— Τι είναι αυτό που κάνει και σας νευριάζει;
Γιάννης: Το σπριντ 100 μέτρων στις 5.00 το πρωί, γύρω-γύρω μέσα στο κλουβί του.
— Και η πιο αστεία στιγμή του;
Γιάννης: Να συνειδητοποιείς, μετά το σεξ, ότι σε κοιτούσε με προσοχή.
— Η πιο συγκινητική;
Γιώργος: Όταν μέσα στην νύχτα ακούσαμε, καθώς κοιμόταν, να παράγει ένα ήχο, κάτι σαν σφύριγμα. Πήγαμε να δούμε τι έκανε και μέσα στον ύπνο του έβγαζε αυτό τον ήχο και τρανταζόταν ολόκληρος. Δεν το κάνει πάντα. Ίσως να ήταν κουρασμένος και να ροχάλιζε. Ίσως πάλι να έβλεπε όνειρο και να καλούσε μέσα σε αυτό την οικογένειά του.
—Μπορεί ένα ζώο να αντικαταστήσει την ανθρώπινη συντροφιά;
Γιώργος: Ας είμαστε ρεαλιστές. Πιστεύω πολύ στην φιλία και στο δέσιμο που νιώθεις έχοντας ως συντροφιά ένα ζωάκι. Εξοντώνει ένα μεγάλο μέρος της μοναξιάς σου. Πάντα όμως θα χρειάζεσαι και θα αναζητάς το ανθρώπινο χάδι.
—Θεωρείτε ότι ζώα σαν τα σκιουράκια θα ήταν καλύτερα να ζουν ελεύθερα στο φυσικό τους περιβάλλον;
Γιάννης: Ναι. Είναι πολύ λίγα αυτά που έχω να του προσφέρω εγώ μέσα στο δικό μου σπίτι. Και πολλά από αυτά που θα έκανε εκεί έξω.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΓΚΡΕΚΑ ΤΟ 2017
σχόλια