Η Ειρήνη Ρομποτή είναι 18 χρονών, σπουδάζει μάρκετινγκ, συνεργάζεται με πρακτορείο μοντέλων και είναι οδηγός αγώνων μοτοσικλέτας. Με τις μηχανές ασχολείται από μικρό κορίτσι, από το δημοτικό, όταν της αγόρασε ο πατέρας της ένα μηχανάκι, ενώ αργότερα, στο γυμνάσιο, της πήρε δώρο γενεθλίων μια γουρούνα. Ακολούθησε ένα παπί και μια μοτοκρός που την έκαναν για τα καλά φανατική των μηχανών. Στα δεκάξι της πήγε να βγάλει δίπλωμα και της μπήκε το μικρόβιο του πρωταθλητισμού.
«Ο δάσκαλος στον οποίο πήγα ήταν εκπαιδευτής ασφαλούς οδήγησης του IMR School, μιας σχολής που σου μαθαίνει πώς να κάνεις πρωταθλητισμό», λέει. «Πήγα εκεί κι έτσι ξεκίνησα να ασχολούμαι λίγο πιο σοβαρά». Την επόμενη χρονιά η Ειρήνη αποφάσισε να πάρει μέρος στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Ταχύτητας (ΠΠΤ), όπου ήταν η μοναδική κοπέλα και μάλιστα κατάφερε νε βρεθεί ως νικήτρια στο βάθρο, κερδίζοντας μια διάκριση για τον ωραίο τρόπο που οδηγούσε. «Στο πρωτάθλημα είχα τη δεύτερη θέση στη βαθμολογία, ώσπου ένα ατύχημα διέκοψε την πορεία μου κι έπεσα στην τέταρτη θέση» λέει.
Η μηχανή από μόνη της δεν σε γυμνάζει. Μπορεί να γυμνάσει τα αντανακλαστικά και το μυαλό σου, αλλά όχι το σώμα σου. Πρέπει να κάνεις τρέξιμο και ασκήσεις, ώστε να είσαι γυμνασμένος για να αντέξεις τη μηχανή
«Είναι περισσότερο επικίνδυνο να οδηγείς σε μια πίστα απ’ ό,τι σε έναν δρόμο πόλης;», τη ρωτάω. «Όχι, είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα, δεν υπάρχει κάποια διαφορά. Αλλά είναι πολύ πιο ωραίο να οδηγώ επαγγελματικά μια μηχανή σε έναν αγώνα από το να την οδηγώ στον δρόμο» εξηγεί. «Το βλέπω ως άθληση. Η μηχανή από μόνη της δεν σε γυμνάζει. Μπορεί να γυμνάσει τα αντανακλαστικά και το μυαλό σου, αλλά όχι το σώμα σου. Πρέπει να κάνεις τρέξιμο και ασκήσεις, ώστε να είσαι γυμνασμένος για να αντέξεις τη μηχανή».
Το καλοκαίρι του 2015 η Ειρήνη συμμετείχε στον αγώνα του γερμανικού πρωταθλήματος ADAC Junior που έγινε στην πίστα του Sachsenring ως παράλληλος αγώνας του προγράμματος του MotoGP. Εκεί εντυπωσίασε το κοινό με τις αγωνιστικές της ικανότητες, ενώ ήταν η πρώτη φορά που έτρεξε σε άγνωστους δρόμους. «Το δύσκολο σε αυτό το άθλημα είναι ότι δεν γνωρίζεις του δρόμους στους οποίους θα τρέξεις. Είναι επικίνδυνο να τρέχεις με μεγάλες ταχύτητες σε πίστες που δεν ξέρεις καλά. Μαθαίνεις, όμως, να ακονίζεις καλύτερα το μυαλό σου και τις αντοχές σου και να προσαρμόζεσαι στις δύσκολες συνθήκες».
Στη μηχανή αυτό που της αρέσει περισσότερο είναι κυρίως η ταχύτητα που μπορείς να αναπτύξεις. «Στην αρχή νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπτύξεις ταχύτητα σε μια στροφή, αλλά με την εξάσκηση τα καταφέρνεις. Και γίνεσαι όλο και καλύτερος όσο περνάει ο καιρός. Για παράδειγμα, ο χρόνος που έκανα πέρσι στα Μέγαρα ήταν 1,14, φέτος είναι 1,09.
Ο οδηγός της μηχανής ταχύτητας δεν αισθάνεται τόσο την αδρεναλίνη, όσο ο οδηγός του μοτοκρός. Με το μοτοκρός κάνουν συνέχεια άλματα, με αποτέλεσμα να βιώνουν συνεχείς εκρήξεις αδρεναλίνης. Αν δεις τα κορίτσια που κάνουν μοτοκρός, θα παρατηρήσεις ότι έχουν σκληρά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και στο σώμα γενικότερα. Είναι λίγο σαν αντρογυναίκες. Όλο αυτό το προκαλεί η αδρεναλίνη – σ’ εμάς δεν υπάρχει αυτό.
Οι φίλοι μου, οι άνθρωποί που με ξέρουν, δεν παραξενεύτηκαν καθόλου που τρέχω σε αγώνες. Ίσως μόνο στα αγόρια να φαίνεται λίγο περίεργο, δεν τους πολύ αρέσει να βλέπουν μια γυναίκα πάνω στη μηχανή και οι περισσότεροι νομίζουν ότι αυτές τις μηχανές τις οδηγούν μόνο αντρογυναίκες», λέει. «Όταν βγάζω το κράνος συνειδητοποιούν ότι κάνουν λάθος».
Στη Ελλάδα οι υποδομές για να αγωνιστείς σε αυτό το άθλημα δεν είναι οι κατάλληλες. Πίστες σοβαρές δεν υπάρχουν πολλές και, αν υπάρχουν, είναι πολύ μακριά από το κέντρο της Αθήνας. «Αν πας ένα ταξίδι στη Γερμανία, θα καταλάβεις την τεράστια διαφορά. Στο μοτοκρός, αν δεν έχεις τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω σου, δεν μπορείς να προχωρήσεις. Και αν κάποιος αποφασίσει να το κάνει από μόνος του, στην πορεία θα το παρατήσει γιατί είναι ένα άθλημα πολύ δαπανηρό. Παρ’ όλα αυτά, με τη βοήθεια των χορηγών μου και του Δημήτρη Διατσίδη ευελπιστώ να κάνω κάτι σε διεθνείς οργανώσεις».
Στη συζήτησή μας η Ειρήνη μού αναφέρει ότι βόλτες προτιμάει να κάνει με το αυτοκίνητο, επειδή δεν έχει πάρει δίπλωμα μηχανής! «Στις βόλτες η μηχανή δεν βολεύει καθόλου», λέει. «Με το κράνος μού χαλάνε συνέχεια τα μαλλιά και το μέικ-απ. Επίσης, αν βάλω ένα βραδινό φόρεμα για να βγω, δεν μπορώ να ανέβω στη μηχανή», λέει γελώντας.
Ποιά είναι τα μελλοντικά της σχέδια; «Τον Μάιο του 2016 θα προσπαθήσω να δείξω τις ικανότητές μου, συμμετέχοντας στον νέο θεσμό του ΠΠΤ, το Yamaha R3 Challenge, ένα πρωτάθλημα ενιαίου τύπου, με στόχο να συμμετάσχω και στους διεθνείς αγώνες του motoGP στη Γαλλία».
«Ειρήνη, τι πρέπει να κάνεις για να είσαι νικητής;». «Για να νικήσεις πρέπει να είσαι ο καλύτερος. Και δεν γίνεται να είσαι καλύτερος κάθε μέρα ή για πάντα. Πρέπει να είσαι καλύτερος τη σωστή στιγμή. Για την επιτυχία ή την αποτυχία δεν μπορείς να κατηγορήσεις ούτε τη μηχανή, ούτε τον εξοπλισμό, ούτε τον μηχανικό. Όλα εξαρτώνται από εσένα τον ίδιο».
